Argraffiadau olaf o'r ymgyrch

Ychydig o hwyl ydi darogan etholiad, ddim mwy na llai. Mae ‘na wastad botensial am sioc fan yma fan draw, ac er mor anwadal ag y gall etholiadau fod, dim ond dau beth dwi’n meddwl sy’n gwbl sicr am yfory. Y cyntaf ydi y bydd pleidlais Llafur yn sylweddol lai nag yn 2011, ac yn ail y bydd gan UKIP aelodau cynulliad. O, a nes i anghofio, bydd gan Lafur o hyd lot mwy o seddi na neb arall.

O ran y pleidiau’n unigol, mae’n eithaf rhyfeddol dros 4 blynedd ddiwethaf fod y polau heb newid fawr ddim i’r Ceidwadwyr na Phlaid Cymru – ers 2014, mae’r Ceidwadwyr wedi yn gyson cael rhwng 19% a 23% (a rhwng 19% a 24% ar y rhestri) a Phlaid Cymru rhwng 18% a 21% (15% a 22% ar y rhestri). O ddadansoddi hynny fymryn, mae’n Ceidwadwyr fymryn yn unig i lawr, a Phlaid Cymru’n anhrawiadol o gyson. Cael a chael fydd hi am yr ail safle eto eleni; o ystyried ein bod ni wedi cael 17 mlynedd o Lafur mae’n fater o nid da lle gellir gwell i’r ddwy blaid, a bod yn garedig.

Dydi’r Democratiaid Rhyddfrydol hwythau heb weld fawr o newid eu hunain yn y polau ond mae’n debyg oherwydd UKIP y byddan nhw’n cael canlyniad go erchyll; a bydd pleidlais UKIP ar y rhestri’n rhwystr i’r Ceidwadwyr a’r Blaid rhag camu ymlaen (er, yn ôl y polau, does y naill na’r llall wedi gwneud beth bynnag). Mae’n rhyfedd er bod y gogwydd amlycaf yng Nghymru o Lafur i UKIP – a hynny’n ogwydd sylweddol – mai’r gwrthbleidiau fydd yn dioddef fwyaf yn sgil eu llwyddiant.

Ac o ran Llafur – yr un hen stori. Colli pleidleisiau wrth y drol a dal llwyddo bod ymhell ar y blaen. Does neb heblaw am y mwyaf gwirion o optimistaidd ddim yn rhagweld Llafur yn cael o leiaf ddwbl nifer y seddi y caiff yr ail blaid nos Iau wrth i rannau helaeth o Gymru eto lusgo’r gweddill ohonom i lawr gyda nhw. Roedd tactegau Llafur yn yr etholiad hwn yr un fath ag erioed o’r blaen, eu naratif a’u naws yr un fath – mae o wastad wedi gweithio a does ‘run blaid arall wedi dod o hyd i’r modd i’w gwrthdaro. Mae’r polau’n awgrymu, o leiaf o ran seddi, mai llwyddiant oedd y tactegau hynny eto fyth. 

Prin fod f’argraffiadau wedi newid llawer dros yr ymgyrch ychwaith o ran hynny. Tua deufis yn ôl roedd hi fel petai’r Ceidwadwyr am gael etholiad da iawn eto yng Nghymru – heb sôn am enillion 2015 roedd sïon am lefydd fel Wrecsam a rhannau helaeth o’r gogledd-ddwyrain yn disgyn iddynt. Rywsut, dwi ddim yn gweld hynny’n digwydd ers digwyddiadau’r wythnosau diwethaf. Roedd hi hefyd yn ymddangos bod y gwynt yn dechrau mynd i hwyliau Plaid Cymru dros y pythefnos diwethaf nes i’r pôl diweddaraf, a ryddhawyd funudau cyn i mi ysgrifennu hyn, ddangos i’r gor-frwd yn eu plith nad oedd unrhyw symudiad yn y polau yn fwy nag o fewn y margin of error beth bynnag. 

Dros yr ymgyrch, mae rhai etholaethau unigol wedi cael cryn sylw fel llefydd a allai newid dwylo – Aberconwy, Gorllewin Caerfyrddin a De Penfro, Llanelli, Delyn, Wrecsam, y Rhondda, tair o seddi Caerdydd ac eithrio’r un ddeheuol, Bro Morgannwg a Gwŷr yn eu plith (gyda rhywfaint o sibrwd rhyfedd o Flaenau Gwent). Wedi craffu, a siarad, a darllen, a phendroni – heb fod isio sbwylio hwyl neb ddiwrnod cyn yr etholiad - dim ond dwy o’r rhain dwi’n meddwl fydd yn newid dwylo: Llanelli a Gogledd Caerdydd. Mae ‘na ambell un ar y rhestr uchod nad oes gan yr ail blaid ond breuddwyd gwrach o’i hennill petaen nhw’n onest: ond dyna ni, cyn pob etholiad mae pob plaid yn coelio’i chyffro ei hun. 

Peidiwch â’m camddallt. Hoffwn i weld gweddnewidiad ym map gwleidyddol Cymru ddiog. Ond, unwaith eto, dwi’n eithaf sicr erbyn hyn na fydd hynny’n digwydd. Nid oes rhagorach na Chymru am siomi.

Gair cyflym hefyd am y dadleuon teledu (sydd, ysywaeth mi dybiaf heb gael fawr o sylw ymhlith y boblogaeth ar y cyfan) a’r argraff a roddodd yr arweinwyr dros yr ymgyrch. Doedd Carwyn Jones ddim yn grêt, ond llwyddodd i amddiffyn ei hun a’i lywodraeth aneffeithiol yn weddol gyfforddus a didrafferth. Roedd Kirsty Williams yn arferol o gadarn ac Alice Hooker-Stroud yn chwa o awyr iach os yn gynyddol anweledig wrth i’r ymgyrch aeddfedu. Leanne Wood, yn ôl y we, oedd orau o filltir yn y dadleuon, ond dydi hynny fawr o syndod – mae’r we yn dueddol i fod yn anghywir ynghylch gwleidyddiaeth, ac iawn oedd hi, nid mwy na llai. Un syndod mawr oedd pa mor ddiawledig oedd Nathan Gill; doeddwn i ddim yn meddwl y gallai rhywun fod cyn waethed. Imi, Andrew RT oedd y gorau o’r cyfan – rhywun nad oeddwn i erioed wedi rhoi fawr o sylw iddo o’r blaen ond oedd yn amlwg ymhob cyfweliad a rhaglen holi neu banel yn gwybod ei stwff (p’un ai a gytunwch â fo ai peidio), yn hyderus a ddim yn dod drosodd yn ddrwg chwaith.

Efallai y bydda i’n bwrw golwg dros yr etholiadau a’i oblygiadau ar ôl i’r canlyniadau ddod i mewn. Ond cyn hynny, orffenna i’r blog hwn nid gyda datganiad ond chwe chwestiwn sylfaenol a syml i bleidiau unigol Cymru ar noswyl y bleidlais ei hun.

 

-        Llafur: pa mor wael sydd angen iddyn nhw ei wneud i golli etholiad yng Nghymru?

-        Ceidwadwyr: sut ar ôl 17 mlynedd o Lafur, er gwaetha’r ffaith eu bod mewn llywodraeth yn San Steffan, y gall tindroi neu golli seddi gael ei ystyried yn ganlyniad da i'r brif wrthblaid?

-        Plaid Cymru: a fyddai dod eto’n brif wrthblaid gyda dim ond 12-13 sedd wir yn ddigon i gyfrif fel noson lwyddiannus, eto o ystyried hirhoedledd rheolaeth Llafur ar Gymru?

-        Dems Rhydd: os bydd pethau cyn waethed â’r disgwyl, 1-2 sedd, oes unrhyw obaith iddyn nhw fod yn rhan bwysig o wleidyddiaeth Cymru eto?

-        UKIP: waeth faint o seddi y byddan nhw’n eu hennill, ydyn nhw wir am allu cadw disgyblaeth a bod yr un faint o grŵp erbyn 2021?

-        Gwyrddion: pryd ddaw hi’n amlwg i’r Gwyrddion – sydd eto’n debygol o ennill dim sedd – mai’r unig ffordd y byddan nhw o unrhyw bwys yng ngwleidyddiaeth Cymru ydi drwy fod yn blaid werdd sy’n gwbl annibynnol, fel yn yr Alban?

A dwi’n siŵr, waeth pa ganlyniad a gawn, y bydd hyd yn oed mwy o gwestiynau i’w gofyn fore Gwener!  

Pryder i mi, a phanig i chwi

Y mae rhai pobl yn ysgrifennu fel math o gatharsis. Dydw i ddim yn meddwl imi erioed â gwneud hynny, heblaw pan fydda i’n flin, fel arfer ar Blaid Cymru neu’n ddiweddarach, efallai i chi sylwi, ar Awstria-ffycffês-Hwngari. Ac, am ba reswm bynnag, dwi’n rhywun sy’n cadw ei feddyliau a’i wendidau mor gudd ag y gall rhag pawb eithr ei ddetholedigion. Mae’n gas gen i bobl yn ‘siarad yn agored’ am bob blydi dim; mae angen i bobl ddallt bod hynny weithiau’n wrthgynhyrchiol – heb sôn am droëdig. Swni’n dadlau bod dyfalbarhad yn well na hunan-dosturi a chwyno wrth bawb am ba mor galed ydi popeth i chi. 

Ac eto, mae’n anodd gen i esbonio pam arall y byddwn i yma’n ysgrifennu hyn. Dydw i ddim yn siŵr fy hun.

Digwyddasai gwraidd y peth rai misoedd yn ôl pan ges i adwaith alergol difrifol un noson. Mae gen i alergedd i bysgod cregyn – mae’n ddatblygiad go newydd dros y ddwy flynedd ddiwethaf, os hynny, ac yn achosi cryn loes imi oherwydd fy mod i wir yn caru pysgod cregyn. Roeddwn i wedi f’argyhoeddi fy hun y noson honno mai yn fy mhen oedd y cyfan ac fy mod i yn fy meddwod y noson gynt wedi bwyta corgimwch ac fy mod i’n iawn.

Ugain munud ar ôl trio cimwch fy chwaer (mae hwnna’n swnio’n rong) roeddwn i ar gadair masáj yng Nghanolfan Red Dragon, yn methu â symud na siarad ac yn crynu’n drybeilig. Ddaeth neb i fy helpu, o bosib yn meddwl fy mod i’n crynu achos fy mod i ar gadair masáj, a lwcus bod y chwaer yno a bod ganddi brofiad o ddelio â sefyllfaoedd tebyg. Doeddwn i methu symud fy mreichiau a oedd y gwbl stiff wrth f’ochr – yn eironig ddigon yn siâp cimwch. Hyd yn oed o ran anaphylactic shock, roedd hwn yn un go ysblennydd. Ond goroesais hen brofiad cwbl annifyr nad ydw i eisiau ei gael byth eto, er bod Alan Llwyd bellach yn gwybod fy ngwendid ac mae’n siŵr ei fod rŵan yn benderfynol o ddial (tasai o’n fyw).

Nid ers y noson honno y bûm yr un fath cweit. Mi sbardunodd ynof rywbeth. Mi ddatblygais yn ei sgîl rywbeth dwi’n amharod i’w alw’n anhwylder, ond yn sicr mae’n chwinc, a hynny o bryder. Dros y misoedd diwethaf dwi wedi cael pyliau lu ohono, yn para weithiau ryw 20 munud i ddyddiau o anesmwythder llai ond cyson. 

Nid rhywbeth yn y meddwl ydi o’n gyfan gwbl, yn wahanol i’r gred, er pan mae o’n cael ei effaith ddieflig mae’n chwarae efo hwnnw hefyd, yn bennaf yn f’argyhoeddi fod fy nghorff i am fynd yn gwbl stiff ac, yn rhyfeddaf oll, fod fy safn am gloi. Bydd rhywun yn teimlo’n llewyg, isio denig, yn cael trafferth ynganu ac yn anadlu’n wael; bydda i hefyd yn teimlo fy mraich chwith yn mynd yn ddideimlad a rhannau o’m corff, fy ngwddw, fy safn a’m cefn gan mwya yn sbazio (fedra i’m meddwl am air callach i’w ddisgrifio). Weithiau fydda i jyst yn crynu’n wirion fel deilen betrus olaf coeden, heb deimlo’n erchyll o wael ac yn gallu ymdopi.

Yn gryno, dwi’n cau lawr yn systematig am gyfnod.

Dros y misoedd diwethaf dwi wedi gorfod gadael bwytai ynghanol pryd (boed am awyr iach, distawrwydd neu jyst gadael yn llwyr) yn llwyr feddwl fy mod i wedi bwyta rhywbeth sydd am fy lladd, gadael y dafarn neu eistedd yno efo fy hwd drosof, gofyn am lecyn distaw mewn parti tŷ, wedi gadael y gwaith mewn blydi ambiwlans yn meddwl bod rhywbeth mawr yn bod, cael cyfnodau byr i ffwrdd o'r gwaith, a’r gwaethaf o bosibl cael pyliau adref ben fy hun sydd wedi arwain at yr ysbyty un neu ddau o weithiau hefyd (er ddim bob tro’n ddi-sail). Weithiau maen nhw’n digwydd pan dwi’n hungover, yn aml pan dwi’n flinedig, weithiau pan dwi’n ddigon sionc ac yn mwynhau bywyd.

Yn wir, roedd yna adeg ddiwedd y llynedd lle’r o’n i wedi laru’n ofnadwy ar yr holl beth, ac yn cerdded bobman yn ofalus ac amwni’n amheus, fel rhyw gath sy’n cael ei hambygio. Ac er imi gael diagnosis o bethau gwahanol – hyperventilation ac, yn ddigon rhyfedd, bod yna grydcymalau yn fy ngwddf i (dwi’n ffycin thyrti) leddfodd yr un ddim ar y pyliau o bryder a phanig. Mae pyliau o bryder a phyliau o banig yn eithaf tebyg i’w gilydd yn y bôn, ond yn wahanol i’m natur dwi’m yn gwahaniaethu rhyngddynt ac wedi cael y ddau. Profiad bywyd de?

Ta waeth. Y mae pryder yn beth annifyr tu hwnt, ac efallai’n gwbl amhosibl i gael rhywun nad sy’n dioddef ohono i’w ddallt, ond yn aml nid yw’n fwy na chyfnod mewn bywyd, ac er fy mod i’n cael pwl gwirion bob hyn a hyn – yr un gwaethaf diweddaraf yn Yr Hen Lyfrgell lle bu’n rhaid i’m cydweithiwr fwy na heb fy nghario i allan – dwi’n well nag yr oeddwn i rai misoedd yn ôl, lle o’n i’n meddwl ar adegau bod y byd ar ben ac yn mynd ddyddiau’n gwbl anesmwyth ac yn argyhoeddedig mai fel ’na fyddwn i am byth bythoedd. A ddim yn siŵr at bwy i droi ychwaith.

Hwnna oedd y peth anoddaf – nid ddim gwybod at bwy i droi ond y newid dros nos deimlais i. O fynd o fod yn hogyn (Hogyn o Rachub de latsh?) hynod o fodlon, yn wir eithriadol o hapus efo bywyd a’i bethau ar y cyfan a jyst yn mwynhau’n gyffredinol, i fod yn rhywun yr oedd mynd i’r pyb neu am fwyd, am gyfnod o ddeufis eniwe, fel petai o’r peth anoddaf, mwyaf argoelus yn y byd. Am wn i dwi’n ffodus fy mod i’n styfnig ar y diawl, achos ar y cyfan mi orfodais fy hun i fynd a dal gwneud pethau a dwi’n meddwl, rywsut, fod hynny wedi fy helpu i ddod dros y gwaethaf. Dwi’n eithaf ffodus hefyd fod gen i synnwyr digrifwch (swreal) – mae adrodd wrth fy hun ac eraill fy mod i’n mynd yn mental neu’n boncyrs wedi ysgafnhau’r cyfan yn fawr; mae’n rhoi rhyw fath o gydnabyddiaeth i’r cont peth heb roi iddo sylw gormodol, gan ei gadw ar yr ymylon.

Wn i ddim a ydw i cweit fy hun eto, neu a ydw i’n ymddangos i eraill yn cweit fy hun. Ond dwi ond drwch blewyn o fod erbyn hyn.

Flynyddoedd yn ôl, dywedodd fy ffrind Lowri Llew wrtha i tasa gen i enw Cymraeg mae’n siŵr na ‘Pryderi’ fyddai o. Ar ôl y misoedd diwethaf dwi’n eithaf hapus nad dyna fy enw, achos mi wn i y byddai pawb yn galw Pryderi Pryderus arnaf, ac erbyn hyn byddwn i’n gaeth i’r tŷ. Fel lwmp o gachu mewn toiled.

Mynd am dro

Mynd am dro. Fydda i’n hoff o fynd am dro pan fydda i adref. Ddim yng Nghaerdydd – os y’ch magwyd chi ar lethrau Moel Faban does gan unrhyw ddinas rywbeth call i’w gynnig wrth fynd am dro. Waeth pa mor ddistaw y llecyn gwyddoch nad ydi o ond yn ynys fach dawel ynghanol môr o brysurdeb. Gwell gen i’r llecynnau prysur yn ildio’u lle i’r tawelwch mawr.

Fedra i ddim esbonio ag unrhyw eiriau digonol y newid ynof pan fydda i’n llusgo ‘nhraed ar hyd lannau’r afonydd neu ar y llwybrau defaid, boed yn gwrando ar chwyrlïo cyson y dŵr neu weryru pell y merlod gwylltion gwydn ar y gorwel. Theimla i ddim rhyfeddod – dydi hynny ddim yn fy natur. Fi ydi’r unig berson y gwn amdano nad yw’n teimlo rhyfeddod; fydda i’n meddwl weithiau sut deimlad ydi o. Fedra i syllu ar y sêr am oriau – yn wir, nid oes yn y ddinas unrhyw beth sy’n fy nhristau mwy na’r diffyg sêr na all unrhyw olau stryd ei lenwi – a gwenu gyda nhw, ond mae rhyfeddod y tu hwnt imi. Efallai fi sy’n ddyn hurt. Dyna’r ateb symlaf, callaf.

Ond yng nghwmni’r eithin dwi’n ddyn gwahanol. Wn i ddim p’un ai ydi’r caerau bychain pigog hynny’n fy ngwaredu rhag fy nghythreuliaid a’m gofidion, neu a ydi sglein yr haul dros y môr mawr yn fy llonni mwy nag yr ydw i erioed wedi ei ddeall. Y mae mudandod y llwybrau tan y coed ac ar lethrau’r foel rywsut y tawelu pob llais ac yn tawelu fy meddwl; nid oes ynddynt edifarhau am unrhyw beth a wnaed nac arswydo am yr hyn a ddaw. Nid oes ynddynt ond yr hyn sydd ac mae'n llon ac yn hyfryd. Y mae’n fudandod cyfeillgar, anwesog ac yn un y bydda i’n ysu amdano, ac yn ei angen, i wella fy hun rhagof fy hun. I ymdoddi’n ddim gyda’r llechi sbâr a’r waliau cerrig i gefndir bywyd, lle mae plethwaith y dyffryn rywsut yn cynnig ateb heb iddo ymholiad.

Dwi am fynd am dro.

Yn ôl at Fenis

Mi soniais dros y Nadolig, os gwelsoch chi’r blogiad, am y pum ymerodraeth fwyaf shit erioed. Mae gen i serch hynny ymerodraethau dwi’n eu hoffi’n fawr. Dwi’n eithaf ffan o Bysantiwm ac Ymerodraeth Awstria (goeliwch chi fyth – gen i broblem fawr efo Hwngari mae’n rhaid), a dwi'n cael blas ar Assyria, ond mae fy sylw diweddar wedi’i hoelio ar rywle go wahanol ac anamlwg.

Fenis ydi’r wladwriaeth honno. Mae fy edmygedd i at y Fenis a fu yn fawr. Ni fu o bosibl unrhyw genedl â feistrolai’r grefft o wladweinyddiaeth yn well, nac mewn ffordd fwy doeth a chyfrwys na Fenis, ac mi oroesodd am hirach na chynifer o’i gelynion a’i chystadleuwyr am dros fil o flynyddoedd gan hynny. Drwy hynny troesant forlyn anwadal ac anghroesawgar yn un o wledydd pwysicaf, godidociaf, cyfoethocaf a mwyaf sefydlog Ewrop. Chymerodd hi neb llai na Napoleon – efallai’r cadfridog disgleiriaf yn y Gorllewin ers yr henfyd - i’w trechu yn y pen draw.

Hyd heddiw, mae Fenis yn ddinas y mae’n rhaid i rywun fynd iddi. Mae ‘na rywbeth am y lle sy’n ennyn rhyw ramant a rhyfeddod fel bron unman arall. Fues i yno ddwy flynedd yn ôl fy hun ac mae'r lle'n swynol. Ond dan yr wyneb mae ‘na bethau eraill yn digwydd yno.

Ddwy flynedd yn ôl, mi flogiais am Fenis. Roedd hynny cyn refferendwm yr Alban, a daroganais bryd hynny mai Fenis o bosibl fydd gwladwriaeth annibynnol nesaf Ewrop, neu efallai’n fwy cywir, y genedl nesaf i ddeffro o’i thrwmgwsg. Gyda’r grymoedd o blaid annibyniaeth yn yr Alban wedi’u trechu dros dro, a fawr ddim symud yng Nghatalonia na Gwlad y Basg mewn difrif, heb sôn am Fflandrys, mae’n rhyfeddol imi nad ydi Fenis yn cael yr un sylw.

Y mae’r dudalen Wikipedia ar refferendwm annibyniaeth Fenis yn un ddifyr i’w darllen, er y soniais am hynny yn y blogiad yn 2014. Ers hynny, mae’n ymddangos nad ydi’r awydd dros annibyniaeth yno wedi dirywio fawr ddim, os o gwbl. Y mae polau ers hynny wedi dangos yn gyson bod mwyafrif pobl Fenis yn ffafrio annibyniaeth – yn y pôl diweddaraf y gwn i amdano ym mis Mawrth 2015, roedd y ffigur yn 57%. Fedra i ddim meddwl am unrhyw le yn Ewrop benbaladr lle mae'r awydd dros dorri'r rhydd o'r wladwriaeth ganolog yn gryfach.

Ond mae’r sefyllfa yn un ddigon rhyfedd. Mae o bosibl fwy o bleidiau o blaid annibyniaeth yn Fenis nag yn unrhyw ‘ranbarth’ tebyg yn Ewrop gyfan – mae o leiaf bump. Yn wir, yn y Cyngor Rhanbarthol (eu cynulliad nhw) mae pleidiau cenedlaetholgar, i raddau gwahanol i’w gilydd, yn dal 32 o’r 51 sedd, gydag arlywyddion o naws genedlaetholgar yn dal arlywyddiaeth y rhanbarth yn nhri o’r pedwar etholiad diweddaraf, gyda Luca Zaia, yr arlywydd cyfredol, yn datgan ei gefnogaeth i annibyniaeth ar sawl achlysur. Mae hynny’n sefyllfa gryfach na chenedlaetholwyr Catalwnia neu Wlad y Basg.

Mae yno hyd yn oed hanes o bobl yn defnyddio dulliau terfysgol i ddod ag annibyniaeth gam yn nes – carcharwyd y rhai diweddaraf a gyhuddwyd o hyn yn 2014.

Dydi Llywodraeth yr Eidal ddim yn ddall i’r hyn sy’n digwydd yno, ac wedi datgan bod cynnal refferendwm swyddogol ar annibyniaeth yn mynd yn groes i gyfansoddiad yr Eidal. Ond eto, all rhywun ddim gweld llywodraeth flêr yr Eidal wir yn mynd i’r afael â’r peth yn yr un modd â Sbaen neu hyd yn oed y Deyrnas Unedig petai’r ymgyrch, neu ymdeimlad efallai sy'n air mwy priodol, dros annibyniaeth yn cryfhau ymhellach. Dydi’r syniad o genedl Eidalaidd byth wedi ymsefydlu’n gryf iawn ar y pentir esgidiog; hawdd byddai ei datgymalu.

 

Problem Fenis, hyd y gwelaf i, ydi un o’r nodweddion hynny sy’n diffinio holl drigolion yr Eidal, er na fu hi erioed yn nodwedd gan Fenis yn hanesyddol – er eu bod nhw’n coelio mewn rhywbeth, maen nhw’n eithaf diymdrech wrth geisio cyflawni unrhyw beth. A does erioed wedi bod un ymgyrch benodol, unedig dros annibyniaeth, am ba reswm bynnag. Yn wahanol i genedlaetholdeb yn yr Alban neu Gatalwnia, sydd wedi ffrwydro dros y blynyddoedd diwethaf, ffrwtian y mae cenedlaetholdeb Fenetaidd ers iddi golli ei hannibyniaeth ddwy ganrif yn ôl. Ond bosib bod hynny’n rhoi iddi seiliau mwy gwydn yn yr hirdymor. Mater o amser ydi hi, mae’n siŵr, nes i’r grymoedd uno a bod cenedlaetholdeb yn Fenis yn cael sylw dyledus.

 

Ddywedais i ddwy flynedd yn ôl mai Fenis fydd gwladwriaeth annibynnol nesaf Ewrop. Ddyweda i fawr fwy na hynny oherwydd dwi ddim isio ailadrodd. Ond os ydi’r Fenetiaid yn cael eu shit at ei gilydd – yn adalw rywsut ronyn o gyfrwyster a chrebwyll anhygoel eu cyndeidiau – Fenis fydd o hyd gwladwriaeth nesaf Ewrop, ac mae hynny’n ddiamheuaeth.

Cachfa ddiweddaraf Plaid Cymru

Digon hawdd, mae’n siŵr, wrth ddarllen blog dwi’n ei ysgrifennu am ffolinebau Plaid Cymru feddwl mai’r bwriad ydi ei thanseilio neu ymosod arni. Ond ni fu hynny erioed, nid unwaith, yn fwriad – hyd yn oed petai pawb mwy na bron neb yn darllen. Yn hytrach mae’r blogiau hynny’n gri o rwystredigaeth lwyr â phlaid wleidyddol sydd, ysywaeth, yn edrych yn gynyddol hurt ac amherthnasol.

Os ydych chi’n darllen hwn mi dybiaf i chi ddarllen am fwriad diweddaraf gwallgof y Blaid i geisio sefydlu rhyw fath o gytundeb â’r Gwyrddion a’r Democratiaid Rhyddfrydol cyn etholiad mis Mai – cynllun na ddylai erioed wedi cael ei ystyried heb sôn am fynd i ddwylo’r cyfryngau. A dyma pam fy mod i yma’n egluro pam fod y syniad nid yn unig yn un hurt, ond yn dangos diffyg crebwyll gwleidyddol o’r math mwyaf annealladwy o du’r sawl a feddyliodd amdano.

 

Cyflwr y pleidiau

Mae rhai, fel Adam Price, wastad wedi sôn am yr angen i sefydlu rhyw fath o gynghrair wrth-Lafur yng Nghymru. Yn gyffredinol dydi hynny ddim yn syniad drwg. Y broblem ydi dydi’r sefyllfa wleidyddol bresennol yn gwbl, gwbl amlwg ddim yn caniatáu hynny (onid yw'n cynnwys y Ceidwadwyr, ac mae hynny'n flogiad arall). Mae’r Gwyrddion yn boenus o amherthnasol yng ngwleidyddiaeth Cymru. Eu canlyniadau diweddaraf yng Nghymru oedd 2.6% y llynedd yn yr etholiad cyffredinol, 4.5% yn etholiadau Ewrop yn 2014 a 3.4% yn etholiadau’r Cynulliad yn 2011. Mae hynny heb drafod y ffaith nad oes ganddyn nhw hyd yn oed gynghorydd yma.

O ran y Democratiaid Rhyddfrydol, mae’n debycach y cawn nhw 0 sedd eleni na 2 – sef y mwyaf y maen nhw’n debygol o’i gael. Yn gryno, ar ôl eleni bydd y Democratiaid Rhyddfrydol hwythau yr un mor amherthnasol i wleidyddiaeth Cymru â’r Gwyrddion.

A hyd yn oed os ydi’r ddwy blaid yn cyrraedd y Cynulliad y flwyddyn nesaf, y sefyllfa orau i’r ddwy fyddai dwy sedd yr un. I roi hynny’n ei gyd-destun mae angen 5 sedd ar blaid i ffurfio plaid seneddol yn y Cynulliad. ‘Eraill’ ydyn nhw fel arall. Rhaid bod yn onest hefyd, mae Plaid Cymru'n annhebygol o gyflawni unrhyw beth o bwys ar Fai'r 6ed.

Egwyddor y peth a natur pleidlais y Blaid

Does gen i ddim gronyn o wrthwynebiad i bleidiau’n dod i gytundeb â’i gilydd i beidio â chystadlu yn erbyn ei gilydd cyn etholiad. Mae pwy maen nhw’n gwneud hynny â nhw’n fater arall.

Dwi wedi blogio o’r blaen am y Gwyrddion – pan geisiwyd dod i ryw fath o gytundeb od â nhw yn 2015. Roedd y peth yn warth. O holl bleidiau Cymru, y Gwyrddion ydi’r Seisnicaf ei naws a dydyn nhw erioed wedi dangos mymryn o frwdfrydedd dros ddatganoli, yr iaith Gymraeg na Chymru fel cenedl. Dylai hynny ynddo’i hun eu gwneud yn wrthun i blaid genedlaetholgar honedig. Yn anffodus, yr hyn a ddengys y ffaith i hyn gael ei ystyried ydi bod cenedlaetholdeb, heb ronyn o amheuaeth bellach, yn ail yn rhestr blaenoriaethau Plaid Cymru y tu ôl i syniadaeth wleidyddol asgell chwith leiafrifol, gyfyngedig.

Yr hyn a ddengys hynny ydi, fel dwi hefyd wedi dweud o’r blaid, anallu neu amharodrwydd mawrion y Blaid i gydnabod ... adnabod hyd yn oed ... natur ei phleidlais hi. Mae o’n dorcalonnus ... o dwp, ac yn drewi o gyfforddusrwydd anhaeddiannol â'i sefyllfa. Unig pwynt gwerthu unigryw Plaid Cymru ydi ei chenedlaetholdeb. Yn hytrach mae hi’n mynd o’i ffordd i geisio apelio at lefftis, lleiafrifoedd a hipis a hynny oll drwy fod yn ofalus iawn peidio ag ypsetio Saeson. Y bleidlais sydd yno i’w hennill – os caf i fod yn blaen – ydi’r dosbarth gweithiol Cymraeg. Nhw ydi’r mwyafrif, a dydyn nhw ddim yn licio Llafur ddim mwy.

 

Y fathemateg etholiadol

Dylai hwn fod yn amlwg, ond yn amlwg dydi o ddim. Byddai pact o’r fath ddim yn dod yn agos at yr 18-22 sedd a grybwyllwyd. Mae hynny’n deillio o amhoblogrwydd y Democratiaid Rhyddfrydol, amherthnasedd y Gwyrddion yng Nghymru ac anallu cyson Plaid Cymru i ennill y seddi sydd eu hangen arni. Mae’r tri pheth hynny’n wir eleni. A hyd yn oed petai modd cyrraedd 18 sedd, fel lleiafswm, mae problem fwy craidd...

Y strategaeth etholiadol

Dylai hwn fod wedi bod yn boenus o amlwg cyn hyd yn oed meddwl am geisio trafodaethau. Sut yn union y byddai’n gweithio? Iawn, mi fedra i werthfawrogi y gallai weithio i raddau yn yr etholaethau (ond, cym off it, y Dems Rhydd a’r Gwyrddion yn cytuno i beidio â sefyll yng Ngheredigion?) ond does yna ddim hyd yn oed mymryn o gyfle o gael cytundeb yn y rhanbarthau, sef y lle mwyaf addas i gael cytundeb. Fyddai Leanne Wood yn fodlon ildio i’r Gwyrddion ranbarth Canol De Cymru, er enghraifft? A fyddai’r Democratiaid Rhyddfrydol yn fodlon ildio’r Canolbarth i’r Blaid neu'r Gwyrddion o ystyried eu bod nhw’n wynebu colli pob etholaeth?

Ond dywedwn ni fod hynny, drwy ledrith yn cael ei gytuno arno, mae problem sydd hyn yn oed yn fwy craidd...

Trosglwyddo pleidleisiau

I gael unrhyw gyfle o lwyddo byddai angen i’r pleidiau oll ddarbwyllo eu pleidleiswyr nhw fwrw pleidlais dros blaid arall. A hefyd, byddai angen iddyn nhw gynyddu eu pleidlais oddi ar yr etholiad diwethaf. Mae hynny’n mynd â fi’n ôl at y pwynt uchod – diffyg dealltwriaeth o natur cefnogwyr nid yn unig y Blaid, ond y ddwy blaid arall hefyd.

Gymerwn ni Gaerffili ac Islwyn, sydd yn rhanbarth de-ddwyrain Cymru lle mae Plaid Cymru’n tueddu i wneud yn gymharol dda. A fyddai’r rhai sy’n pleidleisio i’r Blaid yno’n gallu cael eu darbwyllo gan Blaid Cymru i bleidleisio i’r Gwyrddion ar y rhestr, er enghraifft? Na – does yn yr ardaloedd hynny ddim mo demograffeg pleidleiswyr y Gwyrddion. A fyddan nhw’n cael eu darbwyllo i roi fôt i’r Democratiaid Rhyddfrydol a glymbleidiodd â’r Ceidwadwyr? Wrth gwrs ddim.

A fyddai pleidleiswyr y Democratiaid Rhyddfrydol yn y Canolbarth yn gallu cael eu darbwyllo i bleidleisio dros Blaid Cymru, neu Wyrddion y Gogledd drosti? Na – dydi'r rhai fyddai'n pleidleisio drostynt ddim yn agored i hynny o'u hanfod. Y mae’r holl beth mor rhyfeddol o amlwg o amhosibl dwi bron â sgrechian. Dydi pleidleiswyr Plaid Cymru ddim o reidrwydd yn amgylcheddwyr nac yn rhyddfrydwyr. A dweud y gwir, byddwn i’n dadlau bod y rhan fwyaf helaeth o’i phleidleiswyr y naill na’r llall.

O, ac un pwynt arall.

Rhyddhau’r stori i’r cyfryngau

Wn i ddim o ba ffynhonnell y daethai hyn. Mae fy ngreddf yn dweud – o ddarllen ambell beth ar Twitter – o du Plaid Cymru. Ni allaf ond â mynegi hyn: os dyna’r achos, mae’r ffynhonnell yn haeddu cael ei ysbaddu’n gyhoeddus. Am beth mor rhyfeddol, mor wirioneddol dwp i’w wneud. Mae’n embaras llwyr. Mae’n berffaith amlwg fod y Dems Rhydd – y nhw sy’n wynebu colli pob sedd sydd ganddynt – wedi tynnu allan o’r darpar gytundeb cyn unrhyw un arall. Dydyn nhw sy’n wynebu colli pob sedd, sydd mewn sefyllfa gwbl anobeithiol, ddim yn fodlon rhoi cynnig ar hyn. Achos yn y bôn, dydi hyn ddim yn effeithio ar y Dems Rhydd na’r Gwyrddion. Debyg na chaiff fawr o effaith ar bleidlais y Blaid ar ddiwrnod yr etholiad, does bron dim yng Nghymru’n cael effaith ar ddim gwaetha’r modd, ond i’r rhai sy’n ymddiddori mewn gwleidyddiaeth maen nhw’n edrych yn dwp.

Ylwch, rhowch y peth fel hyn. Mae’n siŵr bod y syniad ddaeth i’r amlwg heddiw wedi cael ei ferwi dros gyfnod a chyda brwdfrydedd. Dydw i ddim yn un i ganu fy nghlodydd fy hun – wir, dwi ddim – ond mae o wedi cymryd llai nag awr i fi, nad ydw i'n fwy na thipyn cyfieithydd sydd erioed wedi gweithio yn y byd gwleidyddol mewn unrhyw ffordd, rwygo’r peth yn rhacs yn y blogiad hwn. Fyddwn i’n gallu dweud mwy, ond mae awr yn ddigon i dreulio ar y gachfa ddiweddaraf ‘ma o du ein plaid genedlaethol ddi-glem.

 

***

 

Ac un gair i gloi, rhag ofn i ryw smartarse droi fyny â chwyno fy mod i'n cwyno am Blaid Cymru ond yn gwneud dim fy hun. Dwi ddim yn aelod o blaid. Pleidleisiwr ydw i: nid mwy na llai. Nid fy nyletswydd i - nid fymryn - ydi dewis plaid wleidyddol na chyfrannu ati. Dyletswydd plaid wleidyddol ydi fy narbwyllo i bleidleisio drosti efo'i syniadau a'i gweithredoedd. Ac ar y funud, dwi bron yn sicr pan ddaw hi at etholiad mis Mai, eistedd ar fy nhin a wna i drwy'r dydd a pheidio â bwrw pleidlais, achos bod holl bleidiau ein gwlad ar hyn o bryd yn gawod o gachu pur. Iawn ydi meddwl yn ddwfn am syniadau , "datrysiadau", hefyd, ond pan maen nhw'n syniadau shit peidiwch â ffycin pwdu bod rhywun yn pwyntio'r peth allan. Rhowch hwnnw yn eich ffycin cetyn a'i smocio.

 

Iowa

Bron tri mis yn ôl, ysgrifennais am y frwydr yn rhengoedd y Gweriniaethwyr, a’r ffaith fy mod i o farn waeth pwy fydd yn ennill yr enwebiad, fy mod i o’r farn fod mantais ganddynt yn yr etholiad arlywyddol waeth pwy fydd yn ennill. Yn y blogiad hwnnw, dywedais mai’r bet call am yr enwebiad oedd TCR (Trump, Carson, Rubio). Ar ôl profi bod hyn yn oed llawfeddygon yn gallu bod yn rhyfeddol o wirion, ma Carson bellach yn hen hanes, sydd wir yn dangos anwadalwch gwleidyddiaeth. Ond ddaeth ‘na ‘C’ arall yn ei le, sef yr erchyll Ted Cruz. Felly o’n i bron yn iawn.

Y peth na soniais amdano bryd hynny oedd ras y Democratiaid. Eto, gan ddangos anwadalwch gwleidyddiaeth, mae’r ras honno bellach yn un ddifyrrach o lawer nag ymddangosai ar yr olwg gyntaf.

P’un bynnag, erbyn hyn mae’r cymal cyntaf drosodd – cawcus Iowa. Dyma ambell sylw brysiog am y canlyniadau o’r ddwy ochr i’r ffens wleidyddol.

Y Llwybr i Ennill

Ma’n werth cyn bwrw ymlaen ystyried hyn – cyn 14 Mawrth mae’r cynadleddwyr yn tueddu i gael eu dyrannu drwy system led-gyfrannol. Ar ôl hynny mae mwy o daleithiau â system lwyr neu rannol winner-takes-all, lle bydd yr enillydd yn hawlio’r holl gynadleddwyr os enillan nhw’r bleidlais. Mae’r rhain yn cynnwys taleithiau mawr fel Florida, Illinois, Ohio, Efrog Newydd a’r fwyaf oll, Califfornia.

Y mae’n system fwy cymhleth na hynny ac mae gwahaniaethau rhwng y rhai Democrataidd a Gweriniaethol. Cyrraedd y pwynt hwnnw ydi’r nod i nifer fawr o’r ymgeiswyr.

Y Gweriniaethwyr

Fydd canlyniad Iowa yn y pen draw ddim yn un enfawr, ond ar ei ôl mae ‘na lu o ymgeiswyr sydd yn edrych fel petaen nhw allan ohoni erbyn hyn waeth beth fydd yn digwydd wythnos nesaf yn New Hampshire. Anodd gweld trywydd i’r enwebiad bellach i Jeb Bush, Chris Christie, Ben Carson a  John Kasich ynghyd â’r mân ymgeiswyr eraill. Mater o leihau’r gorlan ydi Iowa a NH.

O ran Trump, roedd Iowa’n dangos bod troi anfodlonrwydd yn bleidleisiau’n beth anodd. Roedd pethau wastad am fod yn lled agos yn Iowa ond roedd methiant Trump i gael ei bleidleiswyr allan yn sylweddol – roedd ei berfformiad o’n waeth na’r margin of error (ac mae hwnna’n gallu bod yn fawr mewn nifer o bolau Americanaidd). Serch hynny, mae hi ymhell o fod drosodd iddo gan nad Iowa oedd y tir ffrwythlonaf iddo. Nesaf daw NH a De Carolina – dwy dalaith y mae Trump ymhellach o lawer ar y blaen ynddynt. Ond gyda’r gwynt wedi’i daro o’i hwyliau rhyw fymryn, a’i anallu i gael pawb sy’n ei gefnogi i bleidleisio, mae’n siŵr fydd pethau’n agosach na’r disgwyl. Byddwn i ddim serch hynny’n ei ddiystyru. Pwy all wir ei weld yn ildio? Na, mae Trump isio mynd yr holl ffordd, ac os bydd o’n methu ag ennill yr enwebiad fydd o’n siŵr o lusgo pawb arall i lawr efo fo’n fwriadol.

Ar y llaw arall roedd Iowa’n ganlyniad mawr i Cruz – sydd yn fy marn i yr ymgeisydd ffieiddiaf o’r cyfan, ond mi roddaf fy marn i’r naill ochr yn y darn hwn. Y cyfan sydd angen iddo ei wneud ydi aros y tri uchaf tan Ddydd Gŵyl Dewi pan fydd llu o daleithiau’n pleidleisio, llawer iawn ohonynt yn y de lle mae ei gefnogaeth gryfaf, gan gynnwys Texas a Georgia. Os gall Cruz o leiaf ennill mewn llu o’r taleithiau hyn bryd hynny, mae o mewn sefyllfa gref iawn, hyd yn oed os yw ei apêl gyffredinol yn gyfyngedig.

Rubio, ar y llaw arall, ydi’r boi i’w wylio bellach. Gwnaeth o’n well na’r disgwyl o gryn ffordd. Ond dydi’r ffordd ddim yn hollol glir iddo yntau chwaith. Mae llawer iddo fo’n dibynnu ar ymgeiswyr eraill yn tynnu allan, a po gyntaf y gorau. Gellir disgwyl i raddau i bleidleiswyr mwy prif ffrwd ddechrau dod ato, er bod hynny’n sefyllfa ryfedd ynddi ei hun. Dydi Rubio ddim yn ymgeisydd cymedrol yn y lleiaf. Hefyd, rhaid cofio, mae o dal y tu ôl i Trump a Cruz yn y rhan fwyaf o’r polau, ac o ystyried pa mor ddiawledig mae’r ymgeiswyr gwirioneddol gymedrol yn ei wneud, mae modd dadlau nad oes gormod o bleidleisiau iddo eu hennill waeth faint ohonyn nhw sy’n tynnu allan. Bydd ei dalaith o, Florida, yn un o’r taleithiau mawr sy’n winner-takes-all yn pleidleisio ar 15 Mawrth, yn dyngedfennol. Yn ôl y polau oll mae o’n drydydd fanno hefyd, gyda llaw. Y gwir ydi, ar ôl New Hampshire a De Carolina, dydi trydydd ddim yn mynd i fod yn ddigon da, rhaid iddo fo ddisodli naill ai Cruz neu Trump yn y ddau uchaf.

Ar y cyfan, cadarnhaodd Iowa rywbeth sy’n amlwg yn y dŵr yn rhengoedd y Gweriniaethwyr. Rydym ni yn Ewrop wedi gweld y Gweriniaethwyr fel plaid eithafol erioed, ond mae ‘na elfennau cymedrol ynddi (mae’r gwahaniaeth rhwng Clinton a Bush , er enghraifft, yn ddigon ansylweddol ar y cyfan). Maen nhw wedi’u llwyr drechu yn yr etholiadau hyn; mae’r Gweriniaethwyr yn fwy asgell dde nag y maen nhw erioed wedi bod. Mae’n anodd i rywun yr ochr yma i’r Iwerydd mewn difri ddweud pa mor niweidiol, os o gwbl fydd hynny iddyn nhw.

Hefyd, mae ‘na gyfle mawr iawn, iawn ar hyn o bryd y bydd y Gweriniaethwyr mewn sefyllfa mewn rhai misoedd lle na fydd gan unrhyw un o’r ymgeiswyr fwyafrif o gynadleddwyr i gipio’r enwebiad. I bob pwrpas bydd mawrion y blaid yn gorfod dethol ymgeisydd os digwydd hynny. Rubio fyddai hynny heb os. Ond mae sut y gallent ei ddewis gan hefyd gadw cefnogwyr Trump a Cruz yn fodlon yn dasg amhosibl, yn enwedig os ydi o dal wedi dod yn drydydd.

Y Democratiaid

Hon oedd y stori, waeth be ddywed neb. Tan yn ddiweddar iawn, iawn, roedd Hillary Clinton ymhell ar y blaen yn Iowa. O drwch blewyn oedd hi’n fuddugol neithiwr. Rŵan, mae o hyd yn anodd gweld hi’n colli’r enwebiad mewn difrif, ond mae’r ffaith bod Sanders nid ychydig fisoedd yn ôl 40% y tu ôl iddi yn y polau yno a bron â’i threchu neithiwr yn arwyddocaol. A hon yw’r adeg berffaith i ddechrau ennill momentwm. Mae’r syniad mai fater o goroni fyddai dewis Clinton wedi’i chwalu, ac mae hwnnw’n newid canfyddiad pwysig. Y mae’n werth cofio hefyd bod Iowa ddim y math o le y byddai disgwyl i Sanders wneud hyn dda, heb sôn am bron trechu Clinton yno.

Yn ôl y polau, mae Sanders ymhell iawn ar y blaen yn New Hampshire. Mae’n anodd gweld ar ôl neithiwr hynny’n newid, ond fe allai o bosibl leihau’r bwlch yn Ne Carolina (lle mae Clinton ymhell ar y blaen). Ond daw Nevada cyn De Carolina, ac mae ambell sylwebydd wedi awgrymu eisoes y gallai Sanders ennill yno. Mae’n sefyllfa od, ond gallai Sanders wneud y dda iawn yn y taleithiau traddodiadol Democrataidd a Clinton ei ysgubo o’r neilltu yn y taleithiau traddodiadol Gweriniaethol. Mae honno’n adrodd cyfrolau – dydi rhaniadau’r blaid Ddemocrataidd ddim mor amlwg na chas â rhai’r Gweriniaethwyr ond mae nhw yno, ac maen nhw wedi dyfnhau.

Yn fwy cyffredinol, mae ymgeisyddiaeth Sanders – er y bydd yn siŵr o fethu yn y pen draw – yn newyddion drwg i’r Democratiaid. Y gwir ydi, dylai rhaniadau’r Gweriniaethwyr fod wedi gwneud pethau’n haws o lawer i’r Democratiaid eleni ond mae ymgyrch hirhoedlog ac annisgwyl am yr ymgeisyddiaeth ar ddod. Efallai ni fydd hynny’n eu niweidio gormod, ond dydi o’n sicr ddim o gymorth.

Mae’r llwybr at yr arlywyddiaeth ei hun o hyd yn un maith a throellog. Bydd yna fawr o oblygiadau i ganlyniad Iowa yn y pen draw, ond mi ydyn ni o leiaf wedi cael cipolwg bach difyr ar yr hyn a allai ddigwydd dros y misoedd nesaf.

Y 5 Ymerodraeth Fwyaf Shit Erioed

Bydd unrhyw un sy’n f’adnabod, y bendithiol rai, yn gwybod mai hanes ydi fy mheth i; llyfrau am hanes ydi’r rhai dwi’n eu darllen yn fwyaf brwd. Mae hanes yn ddifyr. Tydw i ddim yn fath o ysgolor nac ysgolhaig nac arbenigwr, ond dwi’n licio fy hanes yn fawr.

Bywyd ymerodraethau sy’n ddifyr. Y peth ydi, mae pethau lu yn cael eu hysgrifennu am y rhai mawrion, llwyddiannus – y rhai gorau os mynnwch (wn i y bydd yna ryw gont yn darllen yn meddwl “ond mae ymerodraethau’n beth drwg!” ond go with the flow efo fi ar hwn, iawn?) ac mae ‘na ymerodraethau eithaf blydi trawiadol wedi bod ar y ddaear: Rhufain, Ymerodraeth y Qing, Persia, y Galiffiaeth Fwslimaidd ac, sori dweud, yr Ymerodraeth Brydeinig, i enwi ond rhai.

Ond dydi rhestru pethau da ddim yn hwyl. Mae yna ymerodraethau hynod shit wedi bodoli. Roedd yn anodd cyfyngu’r rhestr i bump – pump na fydd pawb yn cytuno â nhw ychwaith. Barodd Ymerodraeth Corea, er enghraifft, 13 mlynedd, sy’n llai na hanner f’oedran i. Barodd yr Ymerodraeth Lân Rufeinig ganrifoedd heb adael ei marc ar y byd. Roedd yr Ymerodraeth Rufeinig Orllewinol yn siop siafins (yn wahanol i’r dwyrain; Bysantiwm, a oedd, yn wahanol i’r gred, actiwli yn ôsym) ac mae dwy ganrif olaf yr Otomaniaid yn rhai truenus tu hwnt.

Ond mae ‘na shitiach na’r rhain. Dyma, yn fy marn i, bump o’r ymerodraethau mwyaf shit fu erioed.

5. Ymerodraeth Denmarc (1536 – 1945)

Dwy elfen sydd i shitrwydd Ymerodraeth Denmarc. Y gyntaf ydi’r gwledydd a reolai, a’r ail yw’r gymhariaeth rhyngddi â gwledydd bychain eraill Ewrop.

Unig gyflawniad Denmarc

Doedd Ymerodraeth Denmarc erioed yn Ymerodraeth Denmarc, mewn difrif, gyda llaw. Dechreuodd yr holl hanes di-ddim drwy undeb personol â Norwy a barodd rai canrifoedd cyn i bawb sylweddoli mai gwastraff amser oedd y cyfan. Wrth gwrs, Denmarc ydi Denmarc ac o ran ymerodraethu fuo hi’n ddigon hanner-pan; yn wir, wnaeth hi ddim hyd yn oed lwyddo concro cenedl arall. Etifeddu’r ymerodraeth gan Norwy a wnaeth i bob pwrpas: ym 1814, roedd Sweden wedi hawlio Norwy i fod mewn undeb bersonol â hi, a gadawodd Norwy ei thiriogaethau tramor yn llwyr i’w chyn-bartner.

Gadawsai hynny Ddenmarc yn rheoli tair tiriogaeth sydd efallai’n llai brawychus na thriawd y buarth: Gwlad yr Iâ, Ynysoedd Ffaröe a’r Ynys Las. I bob pwrpas, tri lle doedd neb bron yn byw yno. A chollodd hi Wlad yr Iâ ar ddechrau’r ugeinfed ganrif. Dydw i ddim yn siŵr i fod yn onest a oedd gan Ddenmarc unrhyw ddiddordeb mewn bod yn ymerodraeth. Nath o jyst rywsut ddigwydd.

I fod yn deg, gwnaeth hi ymdrech i ledaenu ei dylanwad i gyfandiroedd eraill. Roedd ganddi gyfres o gaerau yn Affrica, pentrefi yn yr India ac ynysoedd bychain yn y Caribî. Gwerthodd bob un i naill ai Prydain neu UDA, jyst achos ‘mynadd. Tra bod gwledydd bychain eraill Ewrop fel Portiwgal a’r Iseldiroedd wedi dyfalbarhau a chreu ymerodraethau go bwerus a wnaeth ambell waith beryglu dylanwad gwledydd llawer mwy, ddaru Denmarc, yn benderfynol o fyth eisiau cyflawni unrhyw beth erioed, ddim.

Wrth gwrs mae hi dal yn berchen ar yr Ynys Las ac Ynysoedd y Ffaröe. A sôn am Pharoaid...

4. Yr Hen Aifft (3150 CC – 30 CC)

Wel, fydd hwn ddim yn boblogaidd, ond dwi am ei ddweud o. Doedd yr Hen Aifft ddim hanner cystal ag y mae pobl yn ei feddwl. Does â wnelo’i chynnwys yn y rhestr hon ddim â’i hirhoedledd trawiadol, er bod ei hirhoedledd yn ychydig o fyth. Rhwng tua 3150 CC a 1500 CC fe’i rheolid gan linachau brodorol ond treuliodd y fil a hanner o flynyddoedd nesaf yn cael ei chwipio’n ddidrugaredd gan bawb arall o’r Asyriaid, y Babyloniaid, y Persiaid, y Groegiaid a’r Rhufeiniaid – a dydi hynny ddim yn hanner y rhestr. Wnaethon nhw hyd yn oed gael eu cymryd drosodd gan grŵp o’r enw’r Hyksos, nad oeddent yn wreiddiol ond yn grŵp o fewnfudwyr. Peidiwch â dweud hynny wrth UKIP.

'Mond rhain oedd hi

Hefyd, lwyddodd yr Aifft ddim dinistrio unrhyw un o’i gelynion niferus ei hun. O gwbl. Cafodd pob un o’i gwrthwynebwyr eu llwyr drechu gan ffactorau mewnol neu gan wledydd eraill. Roedd Pharoaid yr Aifft yn dilyn polisi ynysol caeth ac yn canolbwyntio ar ddwyn deunydd adeiladu o feddrodau eu rhagflaenwyr i greu gorffwysfannau godidocach iddyn nhw eu hunain yn hytrach na chymryd drosodd y byd. Na, ddim jôc wael ydi honno, roedden nhw wir yn gwneud hynny – i’r fath raddau dyna oedd ffawd terfynol Amarna, sef blydi prifddinas yr hen Aifft am gyfnod. Yn wir, y pellaf aeth dylanwad yr Aifft oedd Syria, a hynny drwy gyfres o wladwriaethau a dalodd deyrnged iddi yn hytrach nag actiwli concro rhywun. Ac roedd y gwladwriaethau bychain hynny fel y gwynt beth bynnag, yn newid eu teyrngarwch i ba bwy bynnag a fyddai’n rhoi’r fantais fyrdymor orau iddynt.

Ar y cyfan, ddatblygodd yr Aifft fawr ddim dros y cyfnod ychwaith, naill ai’n filwrol, yn gymdeithasol, yn wyddonol, yn wleidyddol nac yn ddeallusol – o ystyried am ba hyd y parodd, ac i wareiddiadau eraill ac ifancach ei hoes ei llwyr goddiweddyd ym mhob un o’r agweddau hynny, ni ellir ond â dod i’r casgliad fod yr hen Aifft, er gwaetha’i henw da a’r rhyfeddod y mae’n ei ennyn, yn sylweddol fwy shit na’r realiti.   

 

3. Ymerodraeth yr Eidal (1886 -1943)

Fel rhywun â gwaed Eidalaidd ynddo ac sydd â hoffter at yr Eidal i’r graddau fe’m harswydwyd gan y syniad o Gymru’n chwarae’r Eidal yn Ewro 2016, dydi hwn ddim yr hawsaf i’w chynnwys ar y rhestr hon, ond ei chynnwys sy’n rhaid. I feddwl mai Eidalwyr, mewn ffordd, ydi puraf ddisgynyddion y Rhufeiniaid – sefydlwyr enwocaf yr ymerodraethau – mae’n rhyfeddol faint o gachfa wnaethon nhw pan geision nhw ailsefydlu Mare Nostrum fil a hanner o flynyddoedd yn ddiweddarach. O leiaf fod gan yr hen Aifft yr esgus o fodoli ym mhlentyndod gwareiddiad a bod Denmarc yn fach, oer ac, wel, Denmarc ydi hi. Gan hynny, wrth feddwl am bobloedd trefnus, cyfrwys a blydi peryg y byd, nid yr Eidalwyr ydi’r gyntaf ohonynt i ddod i’r meddwl. A dyna wraidd y broblem.

Roedd dechrau Ymerodraeth yr Eidal yn un pur bathetig. Pan ddechreuodd Ewrop droi ei sylw at Affrica tua thraean olaf y 19eg ganrif, roedd yr Eidal eisoes yn llygadu Tiwnisia, ond daeth i’r amlwg fod Ffrainc hefyd â’i bryd ar y dalaith (talaith Otoman oedd hi, ar adeg yr oedd yr ymerodraeth honno wedi dirywio i fod yn destun gwawd). Mewn panig, cynigiodd yr Eidal ei rheoli ar y cyd â Ffrainc, a wnaeth heb unrhyw syndod i unrhyw un heblaw am yr Eidal wrthod y cais. Hawliodd Ffrainc Diwnisia a phwdodd yr Eidal.  

Ar ôl degawd o bendroni sut ddiawl aeth y cynllun hwnnw o chwith, mi ddygodd hi borthladd oddi wrth yr Eifftiaid ym 1886, sydd rywsut yn eithriadol o bitw o beth i’w wneud. Wnaeth hi ddim hyd yn oed llwyddo gwneud hyn ar ei phen ei hun, gan gael ei chynorthwyo gan Brydain. Yn hyderus tu hwnt ar ôl y llwyddiant ysgubol hwn, ymosododd ar Ethiopia (yn ymerodraeth ynddi’i hun) a chafodd gweir ddwywaith wrth geisio gwneud hynny – yr unig rym Ewropeaidd i golli rhyfel yn erbyn gwlad Affricanaidd. Wrth gwrs, llwyddodd i hawlio Ethiopia ym 1936 am bum mlynedd ogoneddus.

"Ymerodraeth yr Eidal"

Ei hunig lwyddiant cynnar oedd hawlio’r rhan fwyaf o Somalia, un o’r unig rannau o Affrica heb unrhyw adnoddau naturiol o gwbl ac o bosibl un o’r trefedigaethau mwyaf dibwynt yn holl hanes trist Affrica’r cyfnod hwnnw. A hynny eto gyda rhywfaint o help, neu o leiaf ganiatâd, gan Brydain.

Erbyn 1940 roedd yr Eidal hefyd yn rheoli Libya ac Albania (jyst abowt yn yr ail achos) cyn mynd i ryfel â Groeg yn ystod yr Ail Ryfel Byd. Aeth ymgyrch honno mor wael, a hynny’n erbyn gwlad sylweddol lai na hi, fel y bu’n rhaid i Hitler atgyfeirio byddinoedd i’w helpu. Canlyniad uniongyrchol hynny oedd y bu’n rhaid iddo oedi wrth ymosod ar Rwsia am rai wythnosau hir – ac mi wyddoch chi beth ddigwyddodd oherwydd hynny.

Roedd Ymerodraeth yr Eidal mor shit fel y cyfrannodd hi’n sylweddol at drechu’r Natsïaid yn ystod yr Ail Ryfel Byd, ac o ystyried ei bod hi ar yr un ochr â nhw, mae hynny’n ddiawledig o ddiawledig.

 

2. Ymerodraeth Canolbarth Affrica (1976 - 1979)

Dydi ymerodraethau ddim fel rheol yn cael eu sefydlu oherwydd bod un person yn gwbl, ddidrugaredd o wallgof, ac efallai nad ydi hon mewn difrif yn cyfrif fel ‘ymerodraeth’ yng ngwir ystyr y gair ond mae’r holl beth mor hurt o wirion rhaid iddo fod ar y rhestr.

Jean-Bédel Bokassa oedd unben Gweriniaeth Canolbarth Affrica – sy’n bodoli hyd heddiw. Yn ddigon annymunol ac ystrydebol ‘unben Affricanaidd’ ei naws mi benderfynodd ar hap ym 1976 y byddai’n well ganddo gael ei gyfeirio ato fel Ymerawdwr nag Arlywydd, er bod Ffycin Nytar yn sylweddol fwy addas. Felly dyna wnaeth o – newid enw’r wlad ac enw’i deitl. Newidiodd o fod yn Fwslim i fod yn Gatholig hefyd ar yr un pryd, fwy na thebyg nid oherwydd unrhyw ddaliadau crefyddol diffuant cymaint â’r ffaith ei fod o jyst isio. Mae unbeniaid yn tueddu i fod yn bobl sy’n gwneud rhywbeth “jyst achos”.

Gwariodd yr Ymerawdwr Bokassa draean o incwm y wlad ar y seremoni goroni, ac er iddo wahodd llu o arweinwyr tramor ddaeth yr un ohonyn nhw iddi. Ei ymateb i hyn oedd cwyno bod pawb arall wedi cadw draw am eu bod nhw’n pwdu fod ganddo ymerodraeth, a hwythau heb un. O ddiystyru’r ffaith ei fod yn llofrudd seicopathig, mae hynny’n eithaf ciwt.

Gorsedd Bokassa yn ei goroni - ia, go iawn.

Cafodd yr ymerodraeth ei diddymu pan roedd coup yn erbyn Bokassa pan oedd wrthi’n ymweld â Gaddafi ym 1979. Mae’n drist braidd fod y wlad erioed wedi adfer ei hun o hynny a’i bod dal yn dioddef problemau treisgar enbyd hyd heddiw, ond dydi hynny ddim yn esgusodi’r ffaith, yn nhermau ymerodraethol, roedd Ymerodraeth Canolbarth Affrica’n hynod o shit.

 

1. Awstria-Hwngari (1867 – 1918)

O fy Nuw. Os ydych chi wedi fy nghlywed i’n trafod hanes ar ôl peint neu ddau, dwi’n meddwl eich bod wedi fy nghlywed yn gwawdio Awstria-Hwngari. Sgwrs bathetig gan berson trist, mi wn. Ond waeth pa mor bathetig ydw i fel person, dwi’n well nag Awstria-Hwngari.

Doedd eu rhagflaenwyr, Ymerodraeth Awstria, ddim yn shit. Roedd honno’n ymerodraeth ddiwylliedig ac, am gyfnod, rhyfeddol o ryddfrydol am ei hoes. Roedd hi hefyd yn hanfodol wrth drechu’r Otomaniaid nid unwaith eithr dwywaith rhag rheibio i berfeddion Ewrop. Ac er i Napoleon ei threchu ar faes y gad, roedd hi’n ddigon cyfrwys i beidio â adael iddo fynd yn gwbl drech na hi a daeth allan o’r rhyfeloedd hynny’n gryfach nag erioed. Yn fy marn i, mae’n anodd iawn, iawn dychmygu Ewrop gyfoes heb gyfraniad Awstria. Sydd efallai uwch bopeth yn adlewyrchu’n wael ar Hwngari.

Y gwir oedd roedd Awstria-Hwngari’n hen ymerodraeth flêr, yn wleidyddol ac yn strwythurol a heb unrhyw hunaniaeth a unodd bawb na chyfeiriad penodol, sy’n eithaf hanfodol mewn ymerodraeth. Gellid dweud rhywfaint am ei natur amlethnig ond rhyw oddef ei gilydd wnaeth bawb fu’n rhan ohoni yn hytrach na mwynhau, mae o ychydig fel myfyrwyr sy’n byw efo pobl eraill sydd ar yr un cwrs â nhw yn hytrach na phobl y maen nhw’n mynd ar y piss efo nhw. Roedd hyd yn oed ymdrechion yr ymerodraeth i gydnabod pob iaith ac ethnigrwydd, er yn ganmoladwy iawn, yn rhai aneffeithiol a arweiniodd at greu mwy o densiwn oddi ynddi na dim arall ac a gyfrannodd yn fawr at ei diddymu yn y pen draw.

Yn filwrol, ymladdodd Awstria-Hwngari ddim o gwbl tan y Rhyfel Byd Cyntaf lle roedd hi’n eithaf aneffeithiol ac, rywsut, lleihaodd poblogaeth y moch yn yr ymerodraeth gan 90% yn ystod y rhyfel hwnnw sy’n ystadegyn gwirion iawn sy’n gweddu ymerodraeth wirion iawn.

Llun teuluol olaf Awstria-Hwngari

Pan geisiodd oresgynnu Serbia, collodd yr ymerodraeth dros hanner ei byddin yno, sy’n wirioneddol ryfeddol o ystyried bod Awstria-Hwngari’n cael ei hystyried yn un o bwerau mawrion y byd bryd hynny a bod Serbia yn un o wledydd lleiaf Ewrop y pryd. Cafodd hunllef o ryfel ar y cyfan yn erbyn Rwsia (sef y Rwsia a fu’n rhaid tynnu allan o’r rhyfel am iddi wneud mor wael). Wnaeth hi ddim hyd yn oed llwyddo yn erbyn yr Eidalwyr (ia, nhw eto); yn wir, wnaeth hi mor wael ar feysydd y gad yng nghyfnod olaf y rhyfel yn eu herbyn fel yr arweiniodd bron yn uniongyrchol at ddiddymu’r ymerodraeth.

A dyna’r peth mwyaf pathetig oll am yr ymerodraeth hon. Pan gododd y cyfle ym 1918 i ddiddymu’r ymerodraeth roedd pawb eisiau gwneud hynny. Pawb, hyd yn oed yr Awstriaid a’r Hwngariaid. Doedd yna ddim ymdrech o du neb i’w hachub. Gwnaeth hyd yn oed y teulu brenhinol ddim ond am geisio’n wangalon ddod yn benaethiaid ar Hwngari. Roedd hi’n ymerodraeth a gyflawnodd uffar o ddim, a wnaeth uffar o ddim, ac a wywodd i fod yn uffarn o ddim heb fod gan neb uffarn o ots. A llai na chanrif ers ei diwedd, does bron neb yn cofio amdani.

Awstria-Hwngari, llongyfarchiadau – yn swyddogol yr Ymerodraeth Fwyaf Shit Erioed.

Eryrod Pasteiog III: Caryl Parry-Jones a'r Wy

Pei pluog y wybren welw; yr eryr pasteiog yw.

 

Eisteddai Caryl Parry-Jones â’i llygaid yn llonydd anelu at yr wy. Eisteddai’r wy yn llonydd hefyd gan syllu’n ôl. Roedd ei chadair bren yn anghyfforddus, ond ei hunig gadair bren ydoedd, felly eisteddai arni’n eiddgar. Ni allai fforddio colli un arall. Un wy oedd ar ôl ganddi, a chymerodd ato fel gwair at y pridd, gan ei anwesu yn ei mynwes am bedair awr hir. Llwgai am na chawsai wy, ac nid oedd ar ôl yn y tŷ fwyd eithr tameidiau caws y noson gynt, ac ymenyn.

Roedd y tŷ mor unig ers ymadawiad Huw Chiswell, neu, fel y’i gelwid gan ei ffrindiau, “Huw”. Lletyai yno am sbel, ond blinodd ar y deuawdu cyson dibaid a gadawsai’r noson gynt, gan adael Caryl heb gwmni; heb ddim, yn wir, eithr ei dri sandal a’i un esgid dda.

Ni segurodd hithau drannoeth ymadawiad Huw. Aeth i’w phot celf, a chael ffelt pen glas allan. Gafaelai am yr wy’n ofalus, a llunio arno ddwy lygad, trwyn smwt, tamaid o wallt a gwên fawr garedig. Fe’i gosododd yn ofalus yn y twb ymenyn a’i roddi ar y bwrdd. Gwenai iddi ei hun.

“Y mae gennyf yn awr gwmni,” meddai’n fuddugoliaethus. Ac edrychodd ar yr wy. A’r wy a edrychodd yn ôl. Gwenodd y ddau at ei gilydd am weddill yr wythnos. Ond nid oedd hyd yn oed i Garyl Parry-Jones wy’n gwmni digonol. Suddodd ei chalon yn y pen draw ac meddai at yr wy, “O, oni fyddet fyw. Byddwn fam iti”.

Roedd fflachiad arian a’i dalliodd ennyd, ond pan welsai drachefn gwelsai dylwythen deg foliog yno o’i blaen. “Henffych Garyl,” meddai’r dylwythen, “yr wyf yma i ateb eich dymuniad. Myfi yw Tylwythen Deg yr Wyau.”

“Brensiach a brawychiaeth,” ebe Caryl, “pwy ydych chi?”

“Clywais gri eich calon. Deuthum i’w hateb, gantores gaboledig.”

“Pam ydych chi yma?” holodd Caryl.

“Rhoddaf i’r wy fywyd a chwi a fyddwch iddo’n fam!”

“A ydych yma i roi bywyd i’r wy a’m gwneud iddo’n fam?”

“Yli,” meddai’r dylwythen wyau, “stopia ofyn pethau dwi newydd ddweud. Mae’n blentynnaidd, ac mi wyt ti’n ddynas yn dy oed a’th amser. Mae gen i gannoedd o ddymuniadau wy i wneud heddiw fel y mae hi, heb orfod dioddef dy nonsens di. Wyt tisho’r wy ‘ma fyw neu be?”

“Ydw,” atebodd Caryl yn bwdlyd ar ôl saib, yn eiddgar eisiau ymddwyn yn anaeddfed. Ennyd, yr oedd fflach arall. Rhwbiodd Caryl ei llygaid. Ac o’i blaen, gwelsai'r llygaid bychain del yn syllu arni, a’r geg fechan ar wyneb yr wy yn edrych arni’n llon. “O fy wy bach!” gorfoleddai, “Wyt fyw! Fe’th alwaf yn Hermon a chawn gyd-fyw yma hyd ddiwedd oes!”

Ond troes gwên yr wy’n banig. “O Mam,” meddai’n drist, “pa beth a wnaethoch? Edrychwch arnaf. Ni allaf gerdded canys nad oes gennyf goesau. Ni allaf ymestyn na gafael am nad oes gennyf freichiau na dwylo. Ac rydych wedi fy rhoi mewn twb ymenyn, yn goron ar y sarhad. Nid yw hyn yn ffordd i neb fyw!* O, paham a roesoch imi fywyd mor greulon a disylwedd? Pa beth a wnaeth i chi feddwl mai syniad da byddai rhoi bywyd i wy?”

“F’anwylyd,” atebodd Caryl yn ddagreuol, “o, f’anwylyd. Rwyt yn gywir. Tyrd yma, ‘machgen”. Ac ymafaelodd am yr wy bach, a rhoddi cusan dyner am ei gorun, a’i wasgu nes i’w blisg ildio a’i bysedd drywanu’i felyn. Wylodd yn wyllt, fel na wylai neb ers Llywelyn, gan rolio ar y llawr ym mherfeddion ei mab wyog, a rholiodd i’r parlwr a rholiodd i’r ardd ac yna rholiodd i’r gegin.

Rhedodd Golwg360 y pennawd “Caryl Parry-Wy” pan dorrodd y stori yn y cyfryngau, oherwydd dyna’r math o bennawd y byddai Golwg360 yn meddwl amdani.


*heblaw am Dyl Mei.