Sgidia, Hwdis a Lliwiau

Asu Grist dwi’n hen fasdad stwbwrn. Roedd angen pâr newydd o esgidiau arnaf, ‘sgidia gwaith. Mae sgidia yn bethau nad ydw i’n eu prynu. Bydd Mam wastad yn prynu sgidia i mi ond fyddan nhw byth yn fy ffitio ac mae’n rhaid iddi ddechrau gwrando arnaf i adael llonydd i mi eu prynu fy hun. Hidia befo, Mam ydyw a ‘does ‘run Mam yn gwrando ar ei mab.

Rhai neis oedd y rhain, £35 o Next cofiwch. Mi a’u gwisgais yno, cerad o gwmpas mymryn, a dyna ni roedden nhw’n iawn. Rhywbeth arall wedyn ydi cerad i’r gwaith efo pâr o sgidia newydd. Mae ‘na linell goch o amgylch fy nhraed – mae’r cont yn crafu arnaf (brawddeg wych, os caf ddywedyd). Mynd â hwythau’n ôl y gallwn, neu eu gadael ar yr ochr efo’r llu o sgidia gwrthodedig gan Mam, ond na, eu gwisgo a wnaf gan fy mod i, y fi, wedi eu prynu. Os y fi a’u prynodd, maen nhw’n iawn, a tha waeth p’un a yw ‘nhraed yn brifo ac yn glwyfedig o’u herwydd, dwi am eu gwisgo, a’u gwisgo aml.

Mae’n eithaf ergyd pan fydd rhywun yn meddwl bod dilledyn yn smart ond dydi’r peth jyst ddim yn eu siwtio. Dwi’n edrych yn ofnadwy o forol-hoyw mewn dillad efo streips, er enghraifft.

Fydd o’n fy rhyfeddu hefyd sut y mae rhywun yn ei chael i mewn i’w pen na fydd lliw arbennig yn eu siwtio. Du a phinc ydi’r lliwiau hynny i mi a dai’m i wisgo’r un. Byddwn i’n dweud piws ond pwy a welodd hogyn yn gwisgo piws erioed? Mi benderfynais yn ddiweddar hefyd ar fympwy nad ydw i’n siwtio coch ddim mwy. Afraid dweud, mae gen i gryn dipyn o ddillad coch.

Mae gan enethod wendid ofnadwy efo sgidia (sy’n wirion achos ‘sneb am edrych ar eu sgidia nhw), ac mae gennyf innau un gwendid marwol o ran dillad, sef hwdis. Dwi ddim yn gwybod ar faint yr wyf yn berchen, ond dyna’r unig ddilledyn mewn siop a fydd yn gwneud i mi droi ‘mhen a mynd w, dyna neis. Synnwn i ddim fy mod wedi chwalu delwedd sawl un o chavs drwy yrru drwy Grangetown mewn amrywiol hwdis a thracsiwts, efo sticer Cymdeithas yr Iaith ar y cefn a Goreuon Hogia’r Wyddfa yn sgrechian o’r stereo. Nid ymddiheuraf.