Visualizzazione post con etichetta teledu. Mostra tutti i post
Visualizzazione post con etichetta teledu. Mostra tutti i post

giovedì, febbraio 24, 2011

Pawb a'i Farn neithiwr

Er nad ydi hi fyny eto ar S4/Clic, da chwi cofiwch wylio rhaglen Pawb a'i Farn o Gaergybi neithiwr ar fater y refferendwm. Os na fydd hynny'n eich ysbrydoli  i bleidleisio Ia wythnos i heddiw, wn i ddim beth a wnaiff! Ac mae Syr Eric Howells, wrth gwrs, yn comedy gold - heb sôn am fod yn anrheg wych i'r ymgyrch Ia. Ac mae Syr Eric a Bill Hugh yn dweud pethau pethau mawr ... gobeithio yn wir y gwnaiff y cyfryngau prif lif bigo fyny arnynt!

giovedì, febbraio 17, 2011

Iolo ac Indiaid America

Fel un sy’n mwynhau rhaglenni dogfen yn fawr ar y cyfan roedd yn braf gweld cyfres gystal ag Iolo ac Indiaid America ar S4C, a ddaeth i ben neithiwr. Ar y cyfan, mae rhaglenni dogfen yn un o gryfderau’r Sianel - er i mi gofio un eithaf dibwrpas ar asprin flynyddoedd yn ôl - ac nid siom mo’r gyfres hon.

Do’n i ddim yn siŵr ai Iolo Williams oedd y person perffaith i gyflwyno’r daith o amgylch llwythau brodorol America – ac er fy mod i o hyd heb f’argyhoeddi yn hynny o beth rhaid dweud iddo wneud joban dda ohoni. Gellid dadlau mai dyma’r math o raglen y byddai’n dda cael wyneb newydd yn ei chyflwyno, ond chwilio am dyllau ydw i yn dweud hynny.

Roedd y gwaith camera a’r cynhyrchu yn wych ar y cyfan, a dwi’n meddwl i gymysgedd da o lwythau gael eu dewis, o sefyllfa druenus braidd y Blackfoot, i sefyllfa gref y Cree a’r Mi’kmaq. Roedd yn amlwg yn bosibl gwneud cymariaethau â Chymru â phob llwyth, yn dda neu’n ddrwg. Roedd rhai, fel y Blackfoot a’r Navajo, bron wedi colli eu hiaith, tra bod Cree a Mi’kmaq yn ieithoedd cymunedol. Roedd rhai wedi fwy neu lai golli eu diwylliant, ac eraill yn dal i gadw’n driw ato (yn aml mae’r rhai a gadwant eu hiaith wedi anghofio eu traddodiadau i raddau helaeth). Ta waeth, gwelwyd trawsdoriad da, nid oedd y cyfan yn fêl nac yn gymylau duon.

Yn fwy na hynny, roedd hi’n rhaglen ddifyr o’n safbwynt ni ac yn llawn gwybodaeth newydd. Prin iawn ydi’r rhai ohonom sy’n gyfarwydd â llwythau’r Indiaid Cochion, a llai sy’n deall sefyllfa ‘llawr gwlad’ y llwythau – nid gwybodaeth gyffredin mo’r pethau hyn. Yn hynny o beth cafwyd chwa o awyr iach. Mae cyfresi dogfen S4C – Natur Cymru, Tywysogion ac ati – wedi bod o safon uchel ond bob tro yn ymwneud â Chymru (yn ddigon teg felly amwni), ac roedd yn braf cael rhywbeth a oedd yn gwbl wahanol.

Ac, wrth gwrs, un o arwyddion cyfres ddogfen dda ydi faint mae’r gynulleidfa yn ei ddysgu. Lot, dybiwn i, ydi’r atab. Roedd hi’n llawn gwybodaeth, ond llwyddodd gymysgu hyn â chipolwg o fywyd pob dydd yr Indiaid cyfoes.

Yr unig bwynt negyddol, fel a godwyd gan shitclic fel mae’n digwydd, oedd bod yr isdeitlau Cymraeg a oedd ar y sgrîn i gyfieithu’r ieithoedd Indiaidd yn eithaf crap ar y cyfan, sy’n biti achos heblaw am hynny roedd safon y rhaglen yn uchel iawn. ‘Swn i’n cael ffwc o ffrae taswn i’n sgwennu rhai o’r pethau ysgrifennwyd!

Heblaw am hynny does ond un peth i’w ddweud: da iawn S4C!

mercoledì, ottobre 13, 2010

Codi Chanu

Henffych bechaduriaid. Yn rhyfedd ddigon, dwi’n mwynhau arlwy S4C ar y funud. Ar y cyfan dwi’n mwynhau Pen Talar, ddaru mi fwynhau ‘Sgota (er ei fod yn eitha doniol nad oedd yr ‘ychydig dipiau ar goginio’ a addawyd ar y trelars fyth fwy na’u rhoi mewn padall ffrio), mae Gwlad Beirdd yn dda a dwi wedi gwirioni’n lân ar Byw yn Ôl y Llyfr, sydd o bosibl y rhaglen orau i S4C ei chomisiynu eleni, er mai ei recordio sy’n rhaid yn hytrach na’i gwylio’n ‘fyw’.

Ond fe gafwyd blast from the past yr wythnos hon wrth i Codi Canu ddychwelyd. Ro’n i’n ffan enfawr o’r gyfres gyntaf a’r ail, a dwi’n cofio ei bod yn un o’r rhaglenni yr eisteddem gyda’n gilydd yn nhŷ bythol hapus Newport Road i’w gwylio nos Sul. Canu corawl, chewch chi ddim gwell. Dwi wrth fy modd â chôr da. Dydi o ddim wrth fy modd bod y corau modern yn arbennig yn canu bob mathia o bethau; caneuon mewn ieithoedd pell a’r lol dawnsio a symud – ‘sdim angen hynny pan fo i’r Gymraeg gyfoeth di-ben-draw o ganeuon sy’n sgrechian haeddiant eu canu. Mae ‘na flogiad hir a chwerw ar y pwnc hwnnw ym mêr f’esgyrn, dwi’n siŵr.

Yn gryno, ro’n i felly yn falch gweld Codi Canu yn ei ôl, ac mae o ddiddordeb penodol i mi â chôr arbennig Ogwen a’r Cylch yn un o’r rhai sy’n cystadlu. Ew, dim ond ryw ugain oedd ‘di dod i’r ymarfer neithiwr, ac mi o’n i’n siomedig tu hwnt. ‘Swn innau wedi mynd. Mae dal mewn cof y dyddiau da pan myfi a godai canu’r Mochyn Du adeg gemau rygbi. Mae rhan ohonof a hoffai ymuno â chôr ond dwi’n licio canu be dwi’n licio canu, dim beth ddyweda neb arall i mi ei ganu, a dyna ddiwadd y gân. Hah, doniolwch.

Wn i ddim ai’r cyfieithydd yn fy nghalon oedd hyn, ond mi wnaeth un peth drwy’r rhaglen fy ngwylltio, sef yr adroddwr. Wn i ddim faint o weithiau glywish i genedl enwau gwallus ac mi sylwish bob tro – yr gwaethaf am wn i ‘arbenigwraig llwyddiannus’ (dwi’n meddwl mai ‘llwyddiannus’ oedd y gair a ddilynodd ond ta waeth mi dreiglodd yn anghywir), a gwnaed rhywbeth tebyg i ‘wythnos’; y ddau air yn rhai y byddai rhywun yn naturiol wybod mai ‘hon’ ydyn nhw, ac felly bod angen treiglad ar eu hôl.

Ddigwyddodd hyn ambell waith, a phob tro mi es ychydig yn fwy blinedig ar y peth. Ond fel gofynnodd Siân ychydig wythnosau’n ôl am rywbeth tebyg, do’n i ddim yn gwybod ai fi oedd yn bod yn, wel, dan din, ynteu fy mod i’n iawn i feddwl y dylia nhw wedi jyst gwneud yr ymdrech i gael y pethau ‘ma yn iawn. Achos, fel dwi’n dweud, dwi’n licio Codi Canu yn fawr – ond drwy bob hyn a hyn feddwl ‘ffycin gair benywaidd di hwnnw!’ ddaru mi ddim fwynhau cymaint ag y gallwn.

Digon posib mai chill pill sydd ei angen arna i ‘fyd!

mercoledì, settembre 01, 2010

Y teledu newydd

Cyn i mi fynd ymlaen efo’r crap arferol, diolch i bawb bleidleisiodd dros y blog hwn yng ngwobrau TotalPolitics eleni. Dim ond neithiwr sylwais (neu ailgofiais) i am y gwobrau ac ar ôl y saib yn arbennig do’n i’m yn disgwyl bod arno o gwbl, heb sôn am esgyn bymtheg safle i rif 21. Dwi’n cofio bod yn 21, roedd bywyd cymaint yn well ac roedd gen i wallt llawer mwy trwchus heb orfod droi at Pantene Pro-V.

Ond dwi’m am sôn am wleidyddiaeth heddiw, mae gwleidyddiaeth ar y funud yn ddiflas iawn, ac os ydach chi mor gul â mi prin edrychwch hi dros y ffin am eich dogn o wleidyddiaeth. Na, mae pethau pwysicach wedi digwydd ar Stryd Machen dros y penwythnos.

Dwi ‘di deud wrth fy hun ers misoedd maith fy mod isio teledu newydd. Doedd ‘na ddim yn bod efo’r un hen, cofiwch. Roedd y llun yn dda iawn ond hen oedd hi ‘fyd – hen dwmpath o beth hyll ar ochr yr ystafell (‘chydig fel o ni yn Dempseys nos Sul a dweud y gwir). Na, roedd hi’n amser uwchraddio i sgrîn wastad 32” Toshiba rwbath. Un da ydi hi. Mi falith, fel popeth, yn diwadd. Dyna sy’n digwydd yn Stryd Machen wedi’r cwbl. Does dim, na neb, yn para’n hir.

Felly mi dwi’n mynd i’r gogladd ddiwedd yr wythnos ac yn mynd â’r hen deledu efo fi. Mae’n rhy dda i’w luchio. Ond onid yw popeth yn Rachub draw ... mae tŷ Adra yn drysorfa o declynnod o ddegawdau fu, pethau sy’n “rhy dda i’w taflud” ac felly sy’n cael gwifrau a phob mathia gwahanol i’w huwchraddio yn hytrach na phrynu rhai newydd. Mae’r remôts ym mhob man a dwnim a oes un yn gweithio.

Felly dyma uwchraddio eto, hen deledu’r Hogyn, yr anrheg orau all roi i’w deulu bach tlawd. Oes, mae gen i galon o aur. Swni’n farw swni’n angel. Dwnim os fela mai’n gweithio chwaith ond well bod hi.

mercoledì, agosto 04, 2010

Spartacus - bydda i'n licio nos Fawrth wchi

Mae gen i deimlad y bydda i’n siarad lot am deledu am ychydig, ond dwi am ymatal rhag dweud dim byd am S4C fel pawb arall. Yr oll alla’ i ddweud am yr holl lol ydi ‘sgen i ddim ffwc o ots bod Iona wedi mynd – roedd ei chyfnod hi’n fethiant ar y cyfan ac mae’r ffigurau gwylio’n profi hynny – a dwi’n gobeithio neith John Walter ei dilyn hi, ond neith o ddim. A ga’i ddweud hefyd wrth bawb ohonyn nhw stopio dweud wrth bawb rhoi cefnogaeth i’r sianel. Y ffordd o adennill cefnogaeth ydi rhoi rhaglenni da ymlaen. Go on, dyna her i chi, y ffycars hunanbwysig trahaus.

Ond erbyn hyn, a minnau’n chwarter canrif ac yn rhywun sydd angen ei gwsg, rhaid i mi gyfaddef pan fydd rhaglen arnodd sy’n peri i mi aros i fyny tan wedi unarddeg (deg munud wedi!) fydd yn rhaid iddi fod yn un dwisho ei gwylio o ddifrif. Wele Spartacus: Blood and Sand ar Bravo yn dod i’m hachub o wely cynnar felly. Mae’r rhaglen hon yn ffantastig: gwaed, secs, cwffio, twyll, cyffro, brâd, noethlymundod, cleddyfau (iawn dwi ‘di gorfod meddwl am lot o eiriau tebyg neu gysylltiedig achos roedd y ddau gynta ddim yn swnio’n ddigon i gyfleu pam dwi’n ei gwylio hi ond hidia befo). Os dachi’n licio gwaed, a dwi’n gwbod dwi’n deud dwi ddim ond dyna ni, fysa chi’n licio’r rhaglen hon. G’wan, Sky+ amdani. Gewch chi ei wylio fo yn lle Wedi 7.

Efo Shooting Stars ymlaen am 9.30 dwi’n fwy neu lai sorted am nos Fawrth ar y telibocs. Ond fydda i ddim yn licio Mitchell and Webb am naw o’r gloch. Nid sioe ddoniol mo honno.

Ond ta waeth, y broblem am nos Fawrth felly ydi nad ydw i’n cael noson iawn o gwsg. Wyddoch, dwi’n cael trafferth aros i fyny’n rhy hwyr yn ystod yr wythnos. Mae angen wyth awr o gwsg arna i, fwy na thebyg achos dwi’n dewach na dwi fod ac yn gyffredinol afiachus – dylia chi di ‘ngweld i ddoe ro’n i’n edrych yn echrydus er fy mod i ‘di golchi ‘ngwallt nos Lun, a fedra i ddim gwneud hyd yn oed 10 press up. Sit up i fi ydi ista fyny’n sdrêt yn y gadair wrth wylio Pobol y Cwm.

Wps, anghofiais, dwi’m yn gwylio Pobol y Cwm. Achos mae o’n shit.

martedì, agosto 03, 2010

Nid fel y bu y bu

Flwyddyn ar ôl blwyddyn mi fydda i’n dweud “dwi’m yn mynd i’r Steddfod ‘leni achos dwi fawr o Steddfotwr” a dyna dwi am ddweud eto ‘leni. Dwi byth yn mynd i Steddfod a dweud y gwir, a phrin fy mod i’n teimlo colled o wneud hynny. Hidia befo, dai’m i fwydro am y ffasiwn beth. ‘Sneb yn darllen achos maen nhw’n y Steddfod.

Mae’n torri calon rhywun bron â bod sylwi bod rhywbeth roeddech chi’n meddwl ei fod yn uffarn o beth da yn, wel, crap. Fe deimlais y profiad siomedig hwn ychydig nôl – nos Sul, dwi’n credu. Ydw, dwi’n dal i wylio fy rhaglenni ysbrydions a dirgelwch yng nghanol y paranoias ôl-alcohol ac felly y bu eto, ond mae gwylio comedi ar ôl y fath raglenni yn lleddfu eu heffaith. Yn rhannol a thros dro, os dwi dal yn effro tua thri yn bora dyna ddiwedd ar obeithio am ddydd Llun llawn llawenydd. Unig gyflawniad ddoe oedd llwyddo aros yn effro tan Dragon’s Den.

Pa raglen aeth â’m bryd felly? Red Dwarf, fel mae’n digwydd. Do’n i heb wirioneddol â gweld Red Dwarf ers blynyddoedd, felly dyma fi’n hapus braf yn ista i lawr o flaen y teli, heb hidio’r un cythraul na drychiolaeth, â’i wylio. Wel, dyna siom.

Pan o’n i’n ifancach, tenau fy ngên a gwiw fy nhraed, arferwn wylio Red Dwarf o hyd a meddwl bod o’n ffantastig. Ond hyd yn oed ar ôl ceisio fedrwn i fawr godi gwên heb sôn am chwarddiad o’i wylio. A dyma fi’n dod i’r casgliad ei fod o jyst ddim gystal ag o’n i’n ei gofio. Siom. Siom arw.

Ar nodyn hollol wahanol dani’n (wel, fi ac Aaron cariad y Dwd – a pha bwy bynnag arall amwni, dewch chwithau os hoffech) mynd ghost hunting yn fuan gobeithio. Os dwi gormod o bwff i wylio’r fath raglenni ar Sky Anytime yn ganol dydd mae rhywun yn meddwl mai’r prif offer fydd ei angen arnaf pan ddaw’r digwyddiad fydd o leiaf dri phâr o drôns. Argoel, mae ofn ysbrydions arna’ i.

martedì, maggio 11, 2010

Hela bwystfilod

Mae parciau yn llefydd diddorol. Dywedir bod ‘na bethau go amheus yn digwydd yno gyda’r nos, ond wn i ddim a ydi hynny’n wir mewn difrif, a dwi’n sicr ddim isho ffendio allan. Cânt hwytha a fynn gadw eu cyfrinachau rhwng y blodau a’r coed.

Ia, blodau a choed. Wyddwn i ddim ryw lawer amdanynt, a phrin ydyn nhw yng Nghaerdydd mewn difrif. Da ydi gwyrdd, ond mae gen i fy nghyfyngiadau. Dwi ddim yn hollol siŵr a ydw i’n ffan o goedwigoedd, mae ‘na rywbeth am goedwigoedd sy’n fy mheri i deimlo’n ofnadwy o anghysurus. Bai fi ydi hyn, debyg, am wylio pethau na ddylwn ar nosweithiau Sul yn paranoid.

Un o’m hoff raglenni ar y funud ydi The Monster Hunter, welwch chwi, sydd ar sianel Livingit (112 ar Sky) bob nos Sul am wyth. Yn ddigon ddwl, fydda i’n recordio hwnnw ac yn ei wylio ar ôl Come Dine With Me, a oedd yn erchyll yr wythnos hon pe gwyliech chi – sôn am bobl ddiflas, heblaw am y ddynes ddu dew annoying. Felly, ar ôl yfad ddydd Sadwrn ac yn ddigon paranoid y Sul, yn aml y peth olaf y gwela i ar ddydd Sul ydi The Monster Hunter.

Mae cryptozoology (cuddsŵoleg efallai ydi’r gair Cymraeg, dwi’m yn siŵr a oes gair) yn faes sydd o ddiddordeb eithriadol i mi. Buaswn wrth fy modd yn y maes go iawn pe na bawn gachgi o’r radd flaenaf. Fel arfer, dydi’r union cuddgreaduriaid (cryptoids ... ?) ddim yn fy nychryn o gwbl, ond mae pethau mwy ysbrydol fel rhifyn yr wythnos hon yn dueddol o’m rhoi ar bigau drain (neu brigau’r brain fel y bydd lot yn ei ddweud heb reswm call – dyma fydda i’n ei ddweud ar ôl ystyried).

Roedd y rhifyn am goedwigoedd ar ymylau Mynydd Fuji yn Siapan lle mae nifer annaturiol o uchel o bobl yn mynd i gyflawni hunanladdiad. Swni ddim yn awgrymu ei wylio os ydach chi’n rêl pwff fel fi, ond mae o wedi fy ngwneud i’n llai hoff fyth o goedwigoedd. Ych, dwi’n cael ias annifyr wrth feddwl am y peth. Dwi’m yn dweud, pan oeddwn fachgen ro’n i ofn awyrennau yn hedfan dros Rachub. Erbyn hyn dwi ofn ysbrydion. Rhyfedd o fyd.

mercoledì, marzo 10, 2010

Dirywiad parhaus S4C

Bydd rhai ohonoch yn ymwybodol o’r stori hon, ac eraill ddim, ond os nad ydych cymerwch bum munud i’w darllen. Dwi’n ei ffendio’n digon brawychus. Os ydi’r Llew neu Rhodri yn darllen, dim dyma’ch math chi o beth, felly waeth i chi stopio darllen rŵan a mynd i wefan y BBC neu rywbeth.

Yn gryno mae’n sôn am nifer y bobl sy’n gwylio S4C, ac mai dim ond 16% o raglenni’r sianel sy’n denu dros 10,000 o wylwyr a bod rhai o’r rhaglenni mwyaf aflwyddiannus o ran nifer y gwylwyr yn rhaglenni plant.

Dylai hyn fod o ddirfawr bwys i unrhyw un sy’n meddwl bod gan y sianel gyfraniad pwysig i’w wneud – ond mae’n anodd i’w chefnogwyr selocaf gyfiawnhau ei chyllid o £100m gan y llywodraeth o ystyried y ffigurau gwylio. Mae’n cryfhau unrhyw ddadl dros dorri ei chyllid, neu hyd yn oed ei diddymu, yn aruthrol. Dydi’r ffaith bod mwy o bethau nag erioed o’r blaen i’w gwneud, fel y rhyngrwyd neu’r lleng o sianeli eraill a gynigir, ddim yn eglurhad digonol, mae arna’ i ofn.

Mae’n gosod y ddadl i ni sydd o’i phlaid ar seiliau gwan iawn. Dyna’r realiti.

Mae hyn yn rhywbeth sydd wedi dod yn gynyddol amlwg dros y blynyddoedd, ond y gwir ydi bod mawrion S4C wedi bod yn ddigon hapus anwybyddu’r broblem – wedi’r cyfan, mae ganddyn nhw gyflogau anhaeddiannol o fras felly pam y dylen nhw boeni? Mae’r byd yn newid, ‘does gan S4C ddim gwylwyr sy’n gwylio’r sianel allan o ffyddlondeb. Bellach, rydyn ni isio rheswm i’w gwylio. Pam blydi lai?

A pham bod y ffigurau gwylio mor isel felly?

O ran Cyw, dwi’n meddwl ei fod yn wasanaeth da, ond faint o rieni Cymraeg sydd wedi hyd yn oed clywed amdani mewn difrif? Ddim digon. A oes ymdrech digonol yn cael ei wneud i hysbysebu’r gwasanaeth ymhlith rhieni di-Gymraeg sydd â phlant mewn ysgolion Cymraeg? Mae’n rhaid mai ‘na’ ydi’r ateb.

Teimlaf fod gormod o chwaraeon ar adegau. Mae hynny’n wrthun i nifer o’r gwylwyr selocaf. Wrth gwrs, mae gan Y Clwb Rygbi a Sgorio eu lle, ond ydi pethau fel Ralio a Golffio yn haeddu eu lle? A dywedais gyda Sgorio ambell bost nôl, mae gan y rhaglen honno ddigon o broblemau.

Y broblem fwyaf ydi bod S4C yng nghanol yr wythnos yn ddiflas, o mor ddiflas o undonog. Rhaid cael newyddion ond tybed a fyddai’n well cael y newyddion am 7 o’r gloch – dwi’n meddwl byddai pobl yn fwy tebygol o’i wylio bryd hynny. Wedi’r cyfan, bydd pobl sydd am wylio newyddion Cymru wedi gwylio Wales Today ac ITV Wales yn lle disgwyl hanner awr neu awr yn ychwanegol am y newyddion. Yn ei dro, dwi’n meddwl y byddai 7.30 yn slot gwell i Wedi 7.

Mae ffigurau Pobol y Cwm wedi dirywio ond ydi rhywun yn synnu? Neges i S4C: MAE POBOL Y CWM BUM GWAITH YR WYTHNOS YN LLAWER GORMOD. Byddai pedair, neu hyd yn oed dair rhaglen, yn hen ddigon. Yn ddelfrydol, dwi’n meddwl byddai tair am hanner awr yr un yn iawn yn lle pum rhaglen 25 munud o hyd. Mae’r gormodedd yn gwneud i bobl fel fi, a fyddai efallai yn dueddol o wylio nawr ac yn y man, fyth gwylio.

Wn i ddim beth fyddai pobl am ei weld am wyth yn lle PyC, rhaid gofyn iddyn nhw. Dydi S4C heb â chael cwis da ers talwm, beth amdani? Neu beth am rywbeth gwirion ar hyd llinellau rhaglen lwyddiannus ar y BBC fel Total Wipeout os ydi’r cyllid yno? Rhywbeth sydd am roi gwên ar wynebau pobl. Os nad ydi’r cyllid yno, gwnewch gyllid. O’r cyflogau uchaf, am un peth.

A’r diffyg mawr, mawr ar S4C ers blynyddoedd: comedi da. ‘Sdim angen rhoi rhybudd o ‘beth iaith gref’ ar ôl y Watershed, S4C, i’r diawl â’r lol ‘na. Wnes i ddim licio ‘Ar y Tracs’ – gas gen i bobl yn gwneud allan bod Cymry Cymraeg yn siarad Cymraeg yn waeth nag y maen nhw mewn difrif, a bod hynny’n grêt, mae’n fy nghorddi – ond mi wnaeth ddigon o bobl ei hoffi dwi’n siŵr. Rhaid bod ‘na dalent ysgrifennu comedi da yng Nghymru yn Gymraeg. Ewch amdani.

Mae Nain yn un o selogion y Sianel, ond mae hi’n dweud ei bod yn warthus erbyn hyn. Ymhen y pump i ddeng mlynedd nesaf bydd y selogion wedi diflannu’n llwyr drwy draul amser. Ydi mawrion S4C yn barod i gydnabod hynny, i fynd i’r afael yn yr her o ddifrif?

Yn anffodus, dwi’n amau mai ‘na’ pendant ydi’r ateb, ac y bydd y Sianel yn parhau i ddirywio.

mercoledì, marzo 03, 2010

Sgorio (nid yw)

Dyma rant bach y mae’n rhaid i mi ei gael. Gwelwyd newyddion eto bod nifer y bobl sy’n gwylio Sgorio yn ofnadwy o isel. Yr hyn nad ydw i’n ei ddallt ydi pam bod hyn yn syndod.

Dwi’n cofio gwylio Sgorio yn rheolaidd pan yn fy arddegau. Roedd hi’n wych o raglen ac ro’n i wrth fy modd yn gweld y pêl-droed diweddaraf o’r Eidal yn bennaf, ond wrth gwrs hefyd Sbaen a’r Almaen. A dyna’r cyfan oedd hi, Amanda Protheroe-Thomas, a wedyn Morgan Jones, yn dweud pwt am beth oedd ar y rhaglen, ac yna’r prif sylw i’r prif gêm, a rownd-yp o’r gweddill. Taro’r sbot go iawn.

Rŵan, mi wn i bryd hynny mai Sgorio oedd yr unig raglen yn y DU i ddangos pêl-droed o Ewrop a bod ganddi ddilyniant mawr, a nid dyna’r sefyllfa mwyach.

Ond, yn fy marn i, mae Sgorio yn rybish rŵan, a dwi ddim am wylio rhaglenni rybish (heblaw am Judge Judy – sy ddim yn rybish actiwli eniwe). Pam fy mod i’n meddwl hynny?

Roedd y fformat blaenorol yn wych – arlwy go iawn o bêl-droed o dair o gynghreiriau gorau’r byd. Nid dyna sy’n digwydd bellach. Cawn weld ambell uchafbwynt o Sbaen a’r Eidal (er, y tro diwethaf i mi wylio ‘stalwm iawn, ‘doedd ‘na ddim gêm o’r Eidal), ac wedyn uchafbwyntiau o gynghrair neu gwpan Cymru.

Gonestrwydd: ‘sgen i ffwc ots am ganlyniad Caerfyrddin v Port Talbot. ‘Sgen i ddim awydd i wylio na hyd yn oed gwybod am y gêm. Gwell gen i weld uchafbwyntiau estynedig o AC Milan, Barca neu Bayern.

Y peth gwaethaf ydi’r trafod – a llawer o hynny am Gynghrair Cymru. Plîs. Dyma fydd ar raglen dydd Llun nesaf:

Ymunwch â Nic Parry, Dai Davies a Malcolm Allen ar gyfer y diweddaraf o fyd y bêl gron yng Nghymru a thramor. Y prif gemau yn La Liga yr wythnos hon oedd Almeria v Barcelona a Real Madrid v Sevilla. Roedd hi'n benwythnos allweddol y Serie A wrth i Inter wynebu Genoa a Roma v Milan. Yn Uwch Gynghrair y Blue Square Ebbsfleet oedd gwrthwynebwyr Wrecsam ar y Cae Ras a prif gemau Uwch Gynghrair Cymru oedd Elements Derwyddon Cefn v Llanelli a Bala v Seintiau Newydd.

Yr ail a’r drydedd brawddeg, gwych. Y gweddill, dim diolch.

Yn gryno felly, roedd yr hen fformat yn dda, a’r gemau a ddangoswyd yn dda – ac os dwi’n cofio’n iawn tua 9.00-9.30 roedd hi’n dechrau, ddim am ddeg. I fod yn onest, ‘does ‘na ddim llawer o bobl am aros i fyny mor hwyr i wylio uchafbwyntiau Wrecsam ac Ebbsfleet a gwrando ar Nic, Dai a Malcolm yn trafod y gêm.

A dyna, yn fy marn i, pam nad oes neb isio gwylio Sgorio mwyach. Rhowch i ni’r wledd a fu o bêl-droed safon uchel, heb y dadansoddi, a daw’r gwylwyr yn eu hôl.

mercoledì, febbraio 24, 2010

Y rhai â'm hadwaen

Neno’r tad, mae pethau yn y byd hwn fydd yn gwneud i rywun chwerthin, megis hen bobl yn disgyn ar You’ve Been Framed, blog ofnadwy Aeron Maldwyn neu’r ffaith mai fy ffrind annwyl Lowri Llewelyn yw’r unig un o bobl y byd y sydd wedi, o ddifrif, lithro ar groen banana. Afraid dweud, fel un sy’n cael bob math o ddamweiniau anffortunus, gan amlaf yn sobor credwch ai peidio, gwn fod fy anffawd yn destun sbort i’r rhan fwyaf a’m hadwaen.

Dwi’n hoff o’r gair adwaen ond dydi o ddim yn codi’n ddigon aml mewn sgwrs naturiol. Rhys, os wyt yn darllen, adnabod ydi adwaen fwy neu lai. Gair arall nad ydw i’n cael digon o gyfle i’w arfer ydi ‘echrydus’, ond prin y caf gyfle i’w ddefnyddio’n briodol, a minnau bron byth yn y Cymoedd.

Un peth sy’n peri i rywun chwerthin fel madfall ddall ydi UKTV Gold, er gwn fy mod wedi dweud hyn o’r blaen. I fod yn deg, cyn tua nawr o’r gloch dydi hi ddim at fy nant. Mae gen i atgofion melys o wylio Last of the Summer Wine ar nosweithiau Sul a minnau fymryn yn fyrrach na’r presennol, ar ôl cael rhywbeth fel sardîns ar dost i de. Teimlai dim yn fwy fel pnawn Sul na Last of the Summer Wine a sardîns ar dost bryd hynny. Er, fel dinesydd call, addysgedig dwi ddim yn licio’r rhaglen erbyn hyn.

Rhaid imi gyfaddef mwynhau Steptoe and Son – y comedi du gwreiddiol, er ei fod erbyn hyn yn dangos ei oed. Ond un comedi yr oeddwn yn hoff iawn ohono oedd Gimme Gimme Gimme. Fydd rhai ohonoch ddim yn cofio’r rhaglen a bydd eraill ohonoch, yn sicr, wedi ei chasáu. Comedi brwnt, di-foes ydoedd a oedd yn berffaith at fy nant. Mae gen i hiwmor ofnadwy o gas y rhan fwyaf o amser, a dwi’n meddwl y dylai fod yn fater o ryddhad i bawb â’m hadwaen (ylwch fi â’m hadwaen eto, fedra i ddim helpu’n hun wyddoch) y gallaf chwydu bustl fy nghoeg ar raglen deledu yn hytrach na hwy.

Un ystyriol fues erioed. Ro’n i’n aelod o’r RSPB pan yn fach, ond erbyn hyn ‘sgin i ffwc o ots am adar.

lunedì, gennaio 18, 2010

Goruwchnaturioldeb

O ddeffro ddydd Sadwrn, y bore’n atgof pell unwaith eto, roedd yn gryn syndod i mi ganfod darn o gibab ar lawr y lownj, ac unwaith eto sos coch o amgylch fy ngwefusau peraidd. Mae’n rhaid dy fod wedi cael cibab neithiwr, felly, ddywedish i wrth fy hun cyn digalonni a gweld bod yr haul yn dechrau machlud unwaith eto.

Ychydig oriau wedyn, wedi cael Pizza Hut i, wel, i frecwast mewn ffordd, er ei bod hi o leiaf chwech erbyn hyn, eisteddais lawr o flaen yr hen Sky+. Dwi ddim yn meindio mai dim ond rybish sydd ar y cannoedd sianeli o gwbl – cyn belled y bo modd i mi ddewis pa rybish dwi am ei wylio dwi’n ddigon bodlon.

Mae’n gyfuniad anffodus iawn mai sianel 201 sy’n mynd â’m bryd a minnau’n teimlo’n sâl o’r noson gynt. Chi wyddoch i mi sôn o’r blaen am y ffordd dwi’n teimlo’n paranoid y diwrnod ar ôl sesiwn – nid am fy ffolideb amlwg o’r noson flaenorol (dwi wedi hen ymdopi efo hwnnw) ond y ffaith bod rhywun yn paranoid yn gyffredinol. Dydi cyfuno hynny â’r Unexplained Channel ddim yn ffordd dda o fyw. Mae’n ddrwg i’r meddwl, a bron cyn waethed â’r cibab i’r galon.

Dwi wrth fy modd efo’r goruwchnaturiol, i’r graddau ei fod yn un o’r pethau y disgrifiwn fel diddordeb. Dwi’n meddwl bod hyn yn deillio o pan oeddwn fachgen ac yn gasglwr brwd y Monsters in my Pocket. Mae gen i feddwl agored am bopeth hefyd – wedi’r cyfan mae ‘na wraidd i bopeth. Dydi hynny ddim yn golygu y creda’ i mewn unrhyw beth, cofiwch, wna i ddim.

A dweud y gwir mae gen i set graidd o bethau’n dwi’n credu ynddynt, a ddim. Mi ydw i yn fodlon cyfaddef fy mod i’n credu mewn ysbrydion, er enghraifft. Rŵan, enghraifft benodol ydi honno ac, mi fyddai’n onest, mae’n deillio o brofiad personol – ond beth yn union ydi ysbryd, wel, wn i ddim go iawn. Ar y llaw arall dwi ddim yn credu mewn soseri hedfan a phobol o blanedau eraill yn dod yma. Mae’n anhygoel y pethau y bydd rhai pobl yn credu ynddyn nhw – os ydach chi isio hwyl jyst teipiwch ‘werewolves’ a ‘Wales’ i mewn i Gwgl i weld y pethau dwl y dywed rhai.

Os ydych chi tua fy oed i, un o’r rhaglenni mwyaf arswydus ar y teledu yng nghrombil y nawdegau oedd Strange But True? efo Michael Aspel. Roedd yn ddi-ffael yn rhoi ias i mi. Yn bur ffodus, fe’i hailadroddir yn gyson ar yr Unexplained Channel, gan roi cyfle i mi eto fwrw golwg arni gyda meddwl oedolyn, os nad oedolyn cwbl anaeddfed.

Yn y cyfnod ôl-yfed, mi fydd Strange But True? o hyd yn gwneud i mi deimlo’n ddigon annifyr. A minnau yno ar y soffa’n llwfrhau dwi’n gwneud y peth call, aeddfed i’w wneud, sef ceisio dod i fyny gydag eglurhaon neu fynnu’n groch ‘mae nhw’n deud clwydda’/‘yn amlwg rhywbeth arall ydi hwnnw’. Gas gen i gyfaddef mai’r peth anodd i’w wneud ydi, wel, credu.

giovedì, gennaio 07, 2010

Rhai o fawrion y wlad

Dywed BlogMenai y caiff ei gyhuddo o fod yn gas weithau. Un o bleserau blog personol ydi’r gallu i fod mor gas â hoffech heb i neb gwyno’n ormodol, gan wybod petai rhywun yn gwneud mai ‘ffwcia dy hun’ fyddai’r ateb nôl. Dwi ‘di colli cownt faint o weithiau dwi wedi mynegi fy nghasineb i’r Toris a Llafur a’r Dems Rhydd ac unoliaethwyr yn gyffredinol – ond does na’m hwyl i gael efo bod yn wleidyddol gas, mae’r teimlad yn debycach i ollwng rhech.

Ro’n i’n llawn disgwyl hel meddyliau cas wrth eistedd o flaen y teledu neithiwr yn gwylio rhaglen am un o’m hoff genres o raglen – sef rhaglen am bobl obîs. Wn i ddim pam fy mod i’n hoffi gwylio pobl yn cael trafferth yn cerdded oherwydd y pwysau anferth a roddir ar eu coesau, mae’n rhaid yn nwfn fy enaid fy mod naill ai isio bod felly, neu fy mod i’n fodlon iawn ar y ffaith nad ydw i’n obîs.

Fat Families oedd teitl y rhaglen ar Sky 1. Disgrifiad perffaith ydoedd, meddaf i wrth fwyta Bacon Fries ar y soffa, ac wedi cael dau dostwys cows a ham i de. Mae’n anodd gen i deimlo trueni dros bobl sy’n pwyso 33 stôn, fel oedd y mwyaf o’u mysg, oherwydd eu bai nhw ydi o am sglaffio. Dydi’r manteision o weddu Moel Faban byth wedi bod yn amlwg i mi. Ond rhydd i bawb fod fel y maen nhw isio bod, dwi ddim am bregethu na bod yn gas i wyneb rhywun sy’n morbidly obese, fel oedd y mwyaf, byddai hynny yn afiach o beth i wneud a byddai gen i ofn y byddan nhw’n fy mwyta.

Ro’n i’n teimlo trueni wrth gwrs. Roedd ‘na fwyty Tsieinîs lawr y ffordd a byddai’r teulu yn mynd yno “o leiaf unwaith yr wythnos” i gael all you can eat. Tasa gen i fwyty ac yn cynnig all you can eat a gweld y praidd hwn yn dod i mewn debyg y crïwn i am wythnos dda, oherwydd heblaw am fynd nôl i fwyta deirgwaith roedden nhw hefyd yn cael pwdin.

Ar gyfartaledd byddai’r teulu yn bwyta 12,000 o galorïau y pen bob diwrnod. Chwarae teg, rhwng y tri (y gŵr, y wraig a’r nain) llwyddasant golli 7.5 stôn mewn deg wythnos. Mae hynny’n dda am wn i. Da iawn nhw.

Roedd y ‘dognau iach’ y cyflwynwyd iddynt yn fach, a chlywish fy hun yn dweud na fyddai hynny’n hanner digon i mi. Yr unig iachrwydd ydi llond dy fol o fwyd – hyd yn oed salad, a gwyddoch fy marn am y bawbeth hwnnw.

Un o’r pethau gwaethaf am y cyfryw raglenni ydi’r cyflwynwyr. Er enghraifft, y ddynas McKeith ‘na sy’n edrych fel pathew sy’n trio gwneud pobol dew yn denau ond sy’ ddim yn edrych yn rhy iach ei hun – rhywun y byddwn i’n dweud bod isio brecwast iown arni. Neu Gok Wan, sy’n trio cael pobl i feddwl eu bod nhw’n ddel. Awn ni ddim i hynny, barn ydi beth sy’n ddel, a gŵyr pawb beth bynnag mai fi ydi’r deliaf sy’n bod.

Ryw gîc bach tenau efo acen gont oedd yn cyflwyno’r rhaglen neithiwr. Mae’n un o’m rhyfeddaf nodweddion fy mod i yn dueddol o wylio rhaglenni sydd naill ai’n cael eu cyflwyno gan bobl, neu sy’n cynnwys pobl, sy’n fy nigio.

Os ydi rhywun isio bod yn fawr, pob hwyl iddyn nhw, medda’ fi; mae’n nhw’n well na phobl sy’n mynd i’r gampfa ac sy’n bwyta hadau i ginio unrhyw ddydd!

mercoledì, ottobre 21, 2009

Fferm Ffactor a Judge Judy = noson dda

Oi, gwrandewch, dwi ddim yn un o ffans mwyaf teledu realiti. Roeddwn am flynyddoedd yn gwbl gaeth i Big Brother, ond erbyn hyn dwi methu disgwyl i’r basdad peth ddod i ben flwyddyn nesa’, ond ar wahân i hynny dwi’m yn licio fawr ddim. Yn dibynnu ar eich diffiniad o deledu realiti.

Ond ro’n i’n gwybod ers clywed amdani’n gyntaf y byddai Fferm Ffactor yn rhaglen erchyll y byddwn i’n ei mwynhau i’r uchel nefoedd ac fe’m profwyd yn gywir. Mi wnes i a Dwd chwerthin nerth ein pennau am hanner awr yn ddi-dor, oherwydd er gwaetha’r ffaith mai gosod giât a mynd â mochyn i drelar oedd yr heriau, roedden nhw’n wych i’w gwylio. Ac roedd y darn mastermindaidd mewn beudy yn ffantastig, heb sôn am athrylith yr ‘ystafell ddyddiadur’, sef cab tractor.

Y peth gorau oll oedd nad oedd y rhaglen yn cymryd ei hun yn rhy o ddifrif – roedd rhywun yn chwerthin efo’r rhaglen, a’r cystadleuwyr, gymaint ag arnynt. Hir oes i Fferm Ffactor, medda’ fi, fydda i’n dilyn y gyfres wirion ‘ma i’r diwedd. Ni ellir cynhyrchu rhaglen realiti Cymraeg sy’n fwy Cymreigaidd, mae hynny’n sicr.

Mae ‘na ambell i beth arall dwi’n eithaf mwynhau ar deledu realiti, ond ddim teledu realiti Prydeinig. Fu’r un sioe sgwrs ym Mhrydain, megis gyda’r ast dew Vanessa Feltz neu’r twatfrenin Kyle, wedi cyrraedd uchelfennau Jerry Springer. Roedd hwnnw’n wych yn ei anterth. Ond ni sioeau sgwrs ydi’r uchafbwynt gen i, eithr yr anfarwol farnwres Judy.

Ydw, dwi’n ffan enfawr o Judge Judy, i’r fath raddau y byddaf yn dal fyny efo’r ddynas naill ai drwy ei recordio neu wylio ITV2+1 (a fi fyddai’r cyntaf i edrych i lawr ar unrhyw un sy’n gwylio ITV2, heb sôn am +1 – dyna ‘di comon). Ers yn fach mae dramâu llysoedd wedi fy rhyfeddu, ac mae gwylio rhai go iawn yn taro rhyw sbot rhyfedd ynof. Swni’n licio bod mor glyfar â Judge Judy ‘fyd, a hoffwn feddwl fy mod yn meddu ar ei doniau amgyffred a synnwyr cyffredin. Dydw i ddim, ond am awr rhwng 6 a 7 bob nos, mi fedraf o leiaf smalio.

martedì, settembre 08, 2009

Henffych, fyd modern!

Ym mêr fy esgyrn mi deimlais y byddai’r busnes o osod Sky+ yn mynd o chwith – o fildars i popty newydd mae rhywbeth bob amser yn mynd yn siop siafins gen i. Ond am unwaith roedd y reddf besimistaidd honno, sy’n frawychus ac yn ddigalon o gywir fel rheol, yn reddf wallus y tro hwn. Mae gen i Sky+. Mae o’n ffantastig.

Dwi’n dweud hynny, yno fyddai am fis yn gwylio popeth dan haul yn llenwi ‘mhen â sbwriel, ac ymhen fis mi fydda i wedi diflasu i raddau ac yn cadw at ambell i sianel. Dyna, mi dybiaf, y gwna pawb mewn difri. I brofi’r peth dwi’n recordio Dudley heddiw. Fel rheol mi adawn i frain rwygo fy llygid allan cyn gwylio Dudley, ond dwisho profi’r peth. Dwi hefyd yn recordio Steptoe and Son, y fersiwn du a gwyn. Mae Steptoe and Son yn un o’r rhaglenni comedi hen ffasiwn prin iawn iawn dwi wirioneddol yn ei hoffi ac yn ei ffendio’n ddoniol – mae’r holl beth yn dywyll uffernol a llawer o’r jôcs o flaen eu hamser, ond tai’m i fwydro am hynny rŵan.

Dwi wedi torri fy nghalon braidd nad ydw i’n cael Sky Sports News, rhaid i mi ddweud. Oroesa’ i.

Gobeithio na fydd y blog hwn yn troi’n llith o’r hyn rydw i wedi ei wylio ar y teledu ac na throf yn llysieuyn, i raddau mwy helaeth o leiaf.

Y pwynt ydi, fodd bynnag, dwi wedi cymryd cam enfawr tuag at y byd modern. Yn wir, hiraetha’ fy enaid am ennyn o wybod a sicrwydd y syml a’r glân, hiraetha’ fy enaid am harmoni’r lleisiau a’r alaw sy’n burach na’r gân: ond o leiaf fydda i’n gallu ei recordio fo rŵan pan fydda i allan yn chwydu ar gornel yn rhywle.

giovedì, settembre 03, 2009

Sky+

Gyrhaeddish i adra echnos wedi blino, gan edrych ymlaen yn bur haeddiannol at noson o deledu, yn ôl fy arfer dioglyd. Ond na, nid oedd y signal am chwarae’r gêm y tro hwnnw. Yn wir, mi ddiflannodd yn llwyr. Ers i mi ganslo’r rhyngrwyd Virgin, a oedd yn gwbl uffernol hefyd o ran signal, mae’r teledu analog wedi parhau ond yn anffodus gyda Virgin wedi myned yn swyddogol, mi aeth y signal analog hefyd.

Rŵan, gwŷr ambell un ohonoch i mi brynu Freebox fisoedd nôl, na phigodd fawr o ddim fyny, felly y troais nôl at yr analog. Heb ddewis ac yn teimlo’n ddig oherwydd y gwaith o roi popeth yn y twll cywir, sy’n anodd ar yr adeg orau credwch chi fi, i fod yn bruddglwyfus i ymuno â’r byd modern, bu’n rhaid setio’r Freebox i fyny eto.

Rŵan, yn bur rhyfedd, mae’n cael ambell i sianel y tro hwn. Fe’m synnwyd. Wrth gwrs, dydi’r un sianel namyn BBC1 yn gweithio pan ddaw’r trên heibio, sef bron bob un dros hanner yr amser cyn tuag wyth o’r gloch, ond mae’n iawn. Serch hynny, dwi angen ffics Sul o Bobl y Cwm, a dydi S4C yn unman ar y radar. Mi ffoniais Sky.

Ac felly’n mae’n swyddogol. O ddydd Llun ymlaen mi fydd gen i Sky+. Wyddoch chi be, dwi’n edrych ymlaen; fydda i mor fodern fel fy mod i’n teimlo fy mod i’n byw yn Futurama.

Mae ‘na rhai sianeli dwi yn edrych ymlaen at eu cael. Dave, wrth gwrs, ydi un, a’r llall wrth gwrs ydi Sky Sports News. Wn i ddim a fyddaf byth yn gadael y tŷ o hyn ymlaen. A dwi hefyd isio UKTV Gold yn ôl. Rhaid i hyd yn oed grinc fel fi chwerthin.

Ond tan hynny byddaf yn dibynnu ar amseroedd y trenau am f’adloniant.

martedì, settembre 01, 2009

Welcome to North Wales, butt

Gan nad oedd fawr ddim ar y teledu neithiwr mi wyliais y ddrama ar BBC2, ‘Framed’. Roedd yn seiliedig ar lyfr nad ydw i, er tegwch, wedi’i ddarllen o’r blaen, ond roedd fwy neu lai’n ymwneud â phan guddiwyd rhai o luniau mawrion y Galeri Genedlaethol yn Llundain mewn mwynfeydd llechi yng Ngogledd Cymru yn ystod yr Ail Ryfel Byd a bod yn rhaid, oherwydd llifogydd, wneud hynny eto yn ein dyddiau ni. Y peth cyntaf feddyliais oedd y byddai wirioneddol yn braf gweld Gogledd Cymru ar deledu Prydeinig am unwaith.

Fedra i ddim credu’r portread a wnaed o Ogledd Cymru – mae gwallus yn bod yn anfarwol o neis.

Tai’m i sôn am y plot, roedd hwnnw’n ddigon hawdd i’w ddarogan a digon diflas yn y bôn, ond roedd y pentref ei hun yn gwbl anghynrychioliadwy o bentref yng Ngogledd Cymru. Ddim hyd yn oed y ardal Manod mwyach (dwi ddim yn 100% a oes union bentref o'r enw Manod, ond yn gwybod lle mae'r ardal), mi dybiaf, y mae un ysgol leol fechan sy’n cynnwys holl blant y pentref sydd rhwng tua 5 a 18 oed. Tasech chi’n ceisio dwyn o’r siop leol, prin y byddwch chi’n ymddiheuro am y peth drwy roi tair iâr i’r perchnogion. Ac ni fyddai cymuned lawn yn dod at ei gilydd i ail-agor parc a gaewyd gan y cyngor ar hap.

Efallai bod rheini yn y llyfr gwreiddiol, wn i ddim, ond roedd y llyfr hwnnw, hyd y gwn i, o gyfnod yr Ail Ryfel Byd. Yr awgrym cryf a roddwyd gan ‘Framed’ yw bod Gogledd Cymru yn union yr un fath â hynny o hyd. Ta waeth, efallai nad oedd hynny o reidrwydd yn sarhaus, dim ond yn ddwl.

Fyddech chi’n disgwyl i’r Gymraeg cael fwy o sylw – mewn ffordd mi amlygodd y ddrama broblem fawr, sef ceisio gwneud drama Saesneg ei hiaith mewn ardal Gymraeg, ‘doedd o jyst ddim yn gweithio i mi fel rhywun sy’n gwybod bod y ffasiwn beth â chymunedau Cymraeg yn bodoli. Cafwyd rhywfaint o’r iaith, ambell air nawr ac yn y man ar hap – roedd clywed ‘dere’ yn od.

Wrth i’r Sais fynd i’r siop i archebu ei bapur newydd roedd y ddynas eithriadol o sych yn siarad amdano, yn Gymraeg, o’i flaen wrth ei gŵr, cyn i bobl eraill siarad amdano wrth ei basio. Yr hyn a gyfleodd, boed ar bwrpas ai peidio, oedd ein bod ni ond yn dueddol o siarad Cymraeg pan fo Sais o gwmpas – sôn am stereoteip a hanner. Mi wadodd fodolaeth y Gymraeg fel iaith gymunedol. Deallaf fod yn anodd cyfleu hynny mewn drama Saesneg, ond iesgob, ni roddodd argraff dda o’r iaith pan y’i clywid.

Ond mae un peth wnaeth fy ngwylltio i eithafon y byd – roedd pawb, drwy ryw ryfedd wyrth, yn siarad ag acen cymoedd de Cymru, y stereoteip mwyaf sydd, sef bod gan bawb yng Nghymru acen Taffi, a hynny er ein hysbysu ar ddechrau’r rhaglen y câi’r lluniau enwog hyn eu cadw yn y gogledd. Un acen y gogledd a glywid drwy’r rhaglen gyfan, sydd nid yn unig yn dangos diffyg ymchwil nag ychwaith diogrwydd yn unig, ond dirmyg. Mae’n gallu bod yn ddigon anodd mynd i Loegr, os oes yn rhaid i chi wneud y fath beth, gydag acen ogleddol a’u hargyhoeddi eich bod yn Gymro achos dydach chi ddim yn dweud ‘there’s nice’, ‘I loves it’ ac ati.

Fel mae’n digwydd dwi’n licio acen de Cymru, ond ‘sgen i mohoni, a dydi o yn sicr ddim yn cael ei siarad yng Ngogledd-orllewin Cymru. Roedd yn gyfystyr â holl gast Last of the Summer Wine yn siarad gydag acen Cocni; hynny yw, yn wrthun.

Roedd hwn yn gyfle da i gyfleu gogledd Cymru, y da a’r drwg, i Brydain gyfan – rhywbeth sy jyst ddim yn cael ei wneud fel rheol. Roedd yn aflwyddiant, ac ro’n i’n ffendio’r ffaith bod y cynhyrchwyr yn meddwl y basan nhw’n gallu ‘plannu’ cymuned cymoedd y de yn y gogledd ac y byddai hynny’n ei chyfleu’n berffaith yn hollol sarhaus. Da iawn BBC – prin iawn y gellir cynhyrchu rhaglen sydd mor anghywir ar sawl lefel fel ei bod yn gwneud i blot mor wan edrych yn athrylithgar.

venerdì, luglio 24, 2009

Y Gog Dyfeisgar

Ha ha ha ha.
Ha ha ha ha.

Wel dwi’m yn ffwcin chwerthin. Mae Caerdydd yn dywyllach nag eithafoedd Mordor ac yn wlypach na thwat siarc.

Ro’n i’n chwerthin neithiwr, fodd bynnag. Ro’n i wedi recordio Dragon’s Den ar y VCR neithiwr, canys nad oes gennyf fodd arall o recordio rhaglenni, a gweld bod rhywun o ogledd Cymru arno. Dwi’n nabod Gogs. Dwi’n dallt fy mhobl. Dydyn ni ddim, er gwaethaf y ffaith ein bod fel hil yn oruchwych yn y rhan fwyaf o bethau, megis meddu ar wybodaeth werinol a hiliaeth ysbeidiol, ddim yn arloeswyr ar y cyfan.

Roedd y Gog wedi dyfeisio rhyw fath o gawod y gellir ei throi o’i hamgylch i ddadorchuddio’r toiled. Dwi ddim am geisio egluo’r peth canys ei fod yn warthus, sy ddim gwell o gael acen drwchus ystrydebol I do did this good invention here yes math o beth i’w gyflwyno. Mi chwarddais â hanner cywilydd ond llonder llawn fy nghalon – wedi’r cyfan ‘sdim dadlau felly y byddwn i’n cyfleu fy hun, oni bai gyda syniadau mwy erchyll.

Rhywbeth arall dwi wedi bod yn ei wylio, gan fod y cyri clybs drwy hap a damwain wedi bod yn brin yn ddiweddar, ydi Psychoville. ‘Sgen i ddim hiwmor ofnadwy o dywyll dwi ddim yn meddwl, ond dwi’n ei fwynhau’n ofnadwy. Yn bur eironig mae Psychoville wedi fy nghadw i mewn iawn bwyll, mae’n rhywbeth hollol wahanol i’r arfer, ac fe’m synnwyd gystal gyfuniad ydi hiwmor a llofruddiaeth. Dwi bob amser wedi gweld y cysylltiad doniol amlwg rhwng hiwmor a marwolaeth fy hun (hynny ydi, fi sy’n gweld y cyswllt, dwi ddim yn chwerthin yn llon wrth ystyrid fy nhranc anochel ac, fwy na thebyg, poenus, fy hun), ond mae’r rhaglen hon yn wych. Os cewch gyfle, dylech ei gwylio heb amheuaeth. Mae’r bennod olaf nos Iau nesaf, felly os nad ydych chi wedi ei weld ewch am yr iPlayer ar eich union.

Hefyd mae’n rhyddhad ar y naw bod Mock the Week wedi dychwelyd i’r sgrîn. Yr unig berson yn y byd na fyddai’n licio Mock the Week ac sy’n eu hiawn bwyll ydi Mam (a dwi’n dweud iawn bwyll o ddyletswydd yn hytrach na gwirionedd yn ei hachos hi – i fod yn onast mai off ei rocar). Yn hawdd dyma un o’r rhaglenni ffraethaf a fu erioed. Diolch byth amdano.

A diolch byth am hiwmor de, mae o wir yn cadw rhywun yn gall.

mercoledì, maggio 27, 2009

Cawliach meddyliol

Mae’n rhaid fy mod i’n falch iawn o gael fy rhewgell newydd. Cefais freuddwyd ei bod wedi malu neithiwr a bod angen cynnal profion arni. Diolch byth ‘na breuddwyd ydoedd achos mi fyddwn i’n ofnadwy o ypset pa na bai hwnnw’r achos.

Fel y gwelwch dwi heb flogio’r wythnos hon. Ddylwn i ddim fod yn anniolchgar ond mae’n gas gen i wythnosau gŵyl y banc. Wrth gwrs, dwi’n hoffi gwyliau cymaint â neb arall, ond mae ‘na rywbeth erchyll am gael y dydd Llun i ffwrdd o’r gwaith. Rhywsut, drwy ryw ledrith, mae’n gwneud i’r pedwar diwrnod o weithio deimlo’n hirach nag wythnos lawn, yn ogystal â chynnwys dau ddiwrnod gwaethaf yr wythnos, sef dydd Mawrth a dydd Iau.

Dylem ni gael gwyliau banc ar ddydd Gwener. Rhywsut byddai hynny’n teimlo fel penwythnos hir llawnach a mwy boddhaus, yn bysa?

Wn i ddim amdanoch chi, ond dwi’n gwylio’r Apprentice yn driw. Dwi wrth fy modd efo’r rhaglen, ac wrth fy modd yn casáu pawb sy’n cystadlu. Mae cymhelliant, synnwyr busnes da ac ysgogiad i gynyddu’n faterol yn bethau y mae llawer o bobl yn eu parchu, ond dwi ddim o gwbl, sy’n gwneud methiant yr ymgeiswyr yn felysach o bethwmbrath. Ond fydda i methu gwylio heno oherwydd ffeinal Cynghrair y Pencampwyr. Tai’m i sôn am honno rŵan – mae fy nerfau yn dechrau meddu fy nghorff eisoes. Yfory mi fyddaf yn drist neu’n orfoleddus – gall chwaraeon fod yn gas yn ogystal â gwych.


Reit, nôl i’r caib a’r rhaw.

mercoledì, aprile 22, 2009

The Fast Show ... a lol arall

Ydach chi’n cofio The Fast Show? Ro’n i wrth fy modd efo fo, a heb gyrraedd dau ddigid pan darodd y gyfres gyntaf y sgrîn tua ’94. Mi brynais y cyfresi ar DVD ychydig fisoedd nôl ond wnes i mo’u gwylio’n iawn tan i Rhys ddod i fyw ataf am fis (dros fis yn ôl erbyn hyn).

Dwi’n cofio ei gwylio yn nhŷ Nain – y math o raglen, er nad oedd o’n ‘ddrwg’, roeddech chi pan yn blentyn yn meddwl eich bod chi ychydig yn ddrwg yn ei gwylio. Doeddwn i heb chwerthin cymaint ers sbel cyn ailwylio’r cyfresi, mae nhw’n ffantastig (do, mi wnes orchfygu’r awydd i ddweud Brilliant! fanno). Dim ots gen i be ddywedith neb, dydi comedi’r 00au (sy bron â mynd, waaa!) methu cymharu â’r 90au o gwbl.

Y peth gorau am y Fast Show i mi ydi na fedra i ddewis fy hoff gymeriad. Yn y rhan fwyaf o sioeau tebyg mae o’n ddigon hawdd gwneud hynny, hyd yn oed Little Britain (er bod hwnnw’n shait ar ôl y gyfres gyntaf i fod yn onast), ond fedrwch chi ddim gwneud efo’r Fast Show, er (efallai yn apelio at fy ochr blentynnaidd – pan fûm blentyn a hyd at heddiw) roedd Chanel 9 wastad yn un o’n i’n licio’n fawr iawn iawn. P’un a oedd y sgets orau ai peidio, mae’n rhaid i chi fod yn athrylith gomedïol i gael pobl i biso chwerthin dim ond o ddweud Sminki Pinki hethethetheth pethethetheth pssssssssshit, yn does!

Ond ta waeth, o atgofion plentyndod, cofiaf nad plentyn mohonof mwyaf (er fy mod i’n fyr a thic a bod yn dal yn well gen i wylio cartŵns na Top Gear).

Clywais y diwrnod o’r blaen ddarn o gyngor a wnaeth i mi deimlo’n fodlon fy myd, rhaid i mi ddweud, sef “ti’n mynd yn hen pan fyddi’n cofio dy benblwyddi”. Do, mi gyrhaeddais y pedair ar hugain ddydd Sul, ond gan nad wyf yn cofio nos Sadwrn (yn llythrennol rŵan, bu i mi gael cic owt o’r Model Inn medda’ nhw, ond dwi ddim yn cofio bod yno – efallai mai celwydd ydi’r peth) mae’n rhaid bod hynny’n golygu y galla i estyn fy ieuenctid yn artiffisial am flwyddyn yn rhagor.

Mi ddywedon nhw ar newyddion bora ‘ma bod ‘na filiwn o eiriau yn Saesneg erbyn hyn. Miliwn yn ormod, uda i.

Hefyd, at ddibenion hunan-hysbysebu gwyliwch Byw yn yr Ardd ar S4C am 8.25yh nos Iau. Wel, os hoffech weld fy nghardd....