Visualizzazione post con etichetta bod yn gas. Mostra tutti i post
Visualizzazione post con etichetta bod yn gas. Mostra tutti i post

giovedì, dicembre 16, 2010

S4C i ddangos rhaglenni Saesneg?

Egwyddorion ac ymarferoldeb. Dwi wedi sôn am hynny o’r blaen. Dyma erthygl arferol o fer ar Golwg360 lle mae Arwel Ellis Owen yn dweud ei bod yn ‘anochel’ y bydd S4C yn ailddechrau dangos rhaglenni Saesneg.

Yn egwyddorol, mae hynny’n gwbl, gwbl anghywir. Sianel Gymraeg ydi S4C a dyna ddiwedd arni. Mae hi’n sianel Gymraeg cyn ei bod yn sianel i Gymru hyd yn oed. Ei bwriad ydi hyrwyddo’r Gymraeg a sicrhau ei bod yn rhan o’r byd modern. Pa gyfraniad a wna dangos rhaglenni Saesneg at hynny? Dim. Rhaid dweud yn gwbl glir: ni ddylai fod unrhyw le i raglenni Saesneg ar S4C atalnod llawn ffwl stop – does ‘na ddim dadl am y peth.

Ond y gwir ydi mae’r peth yn wirion o anymarferol hefyd, i’r graddau ei bod yn stiwpid – a dwi’n defnyddio’r gair ‘stiwpid’ achos fedra i ddim meddwl am ffordd gryfach na gwell o’i gyfleu. Pa raglenni Saesneg, dwad? Rhaglenni gan y BBC? Rhaglenni gan Channel 4?

Rydyn ni’n yr oes ddigidol, neno’r tad. Ers dyfod teledu digidol, os mae rhywun isio gwylio raglen sydd ar Channel 4, fe wnânt hynny. Hyd yn oed os mae o ar yr un pryd ar S4C, Channel 4 fydd pobl yn ei gwylio i weld y rhaglen. ‘Sneb yn troi at S4C gyda’r bwriad o wneud unrhyw beth ond am wylio rhaglen Gymraeg.

Ailddarllediadau o raglenni ar sianeli eraill? Eto, mae hynny’n stiwpid. Gall pobl recordio rhaglenni yn hollol ddidrafferth, fynd i wefannau sianeli neu yn achos Channel 4 gwylio Channel 4 +1. Erbyn hyn, mae’r gynulleidfa i raglenni Saesneg ar S4C, i bob pwrpas, yn llai nag i’r rhaglenni Cymraeg. Hyd yn oed ar ôl y toriadau erchyll sy’n dyfod, ‘does ‘na ddim sens yn y peth.

Ychydig eiliadau dwi wedi’u cymryd i feddwl bod hwn yn syniad hurt ac esbonio pam. Tasa S4C yn blentyn swni’n gafal arno, yn rhoi sgytwad iawn iddo a deutha fo ffwcin callio.

martedì, dicembre 07, 2010

Lawr y lôn

Seiclwyr. Dylen nhw gadw at y llwybrau seiclo, neu, yn well fyth, brynu car. Well gen i ladd eirth gwyn na mynd i’r lên nesa’.

Motobeiciwrs. Dyma chi ffycars y ffyrdd, dwi wedi cwyno amdanyn nhw o’r blaen ‘fyd, yn sbydu’n wyllt a neud lol. A ‘sdim gwaeth mewn traffig na’u gweld nhw’n pasio pawb drwy’r canol.

Pobol sy ddim yn dweud diolch. Pan fyddwch chi’n gadael rhywun i fynd o’ch blaen a dydyn nhw’m yn codi llaw. Dyna chi ddiawliaid. Ac mae ‘na rai pobl sy’n lot waeth am hyn na’r lleill, ond rhag ofn i’r cachu hitio’r ffan wna i’m dweud tan i mi weld chi'n pyb.

Carfanau. Absoliwt ffycars.

Fflagiau Lloegr. Dim ond yn digwydd bob tua dwy flynedd fel rheol ond mae ‘na rywbeth yn nwfn enaid y Cymry yn casáu hyn â chas pur. Ac mae hynny’n fy nghynnwys i. Y peth gwaethaf i’w weld ar ffyrdd Cymru sy’n berwi fy ngwaed a gwneud i mi sgrechian ‘blydi Saeson’ i mi’n hun.

Y Cyflymslo. Wyddoch chi, y bobl ‘na sy’n mynd yn arafach na chi, ond ddim yn ddigon araf i chi allu eu pasio nhw heb yrru’n beryg neu oryrru’n echrydus. Ambell waith dwi wedi gweddïo am daflegrau ar adegau fel hyn.

Pawb heblaw amdanaf i. Yn gryno, ‘lly.

venerdì, ottobre 01, 2010

Newyddion da o Wynedd

Ro'n i mewn tymer digon drwg bora 'ma rhwng y gwynt a'r glaw, ond mi gododd yr ysbryd yn o handi o weld bod Plaid Cymru wedi trechu Llais Gwynedd yn ward Bowydd a Rhiw ym Meirionnydd draw.

Llongyfarchiadau mawr i Paul Thomas, a gobeithio bod terfyn ffycin Llais Gwynedd gam yn nes!

mercoledì, agosto 04, 2010

Spartacus - bydda i'n licio nos Fawrth wchi

Mae gen i deimlad y bydda i’n siarad lot am deledu am ychydig, ond dwi am ymatal rhag dweud dim byd am S4C fel pawb arall. Yr oll alla’ i ddweud am yr holl lol ydi ‘sgen i ddim ffwc o ots bod Iona wedi mynd – roedd ei chyfnod hi’n fethiant ar y cyfan ac mae’r ffigurau gwylio’n profi hynny – a dwi’n gobeithio neith John Walter ei dilyn hi, ond neith o ddim. A ga’i ddweud hefyd wrth bawb ohonyn nhw stopio dweud wrth bawb rhoi cefnogaeth i’r sianel. Y ffordd o adennill cefnogaeth ydi rhoi rhaglenni da ymlaen. Go on, dyna her i chi, y ffycars hunanbwysig trahaus.

Ond erbyn hyn, a minnau’n chwarter canrif ac yn rhywun sydd angen ei gwsg, rhaid i mi gyfaddef pan fydd rhaglen arnodd sy’n peri i mi aros i fyny tan wedi unarddeg (deg munud wedi!) fydd yn rhaid iddi fod yn un dwisho ei gwylio o ddifrif. Wele Spartacus: Blood and Sand ar Bravo yn dod i’m hachub o wely cynnar felly. Mae’r rhaglen hon yn ffantastig: gwaed, secs, cwffio, twyll, cyffro, brâd, noethlymundod, cleddyfau (iawn dwi ‘di gorfod meddwl am lot o eiriau tebyg neu gysylltiedig achos roedd y ddau gynta ddim yn swnio’n ddigon i gyfleu pam dwi’n ei gwylio hi ond hidia befo). Os dachi’n licio gwaed, a dwi’n gwbod dwi’n deud dwi ddim ond dyna ni, fysa chi’n licio’r rhaglen hon. G’wan, Sky+ amdani. Gewch chi ei wylio fo yn lle Wedi 7.

Efo Shooting Stars ymlaen am 9.30 dwi’n fwy neu lai sorted am nos Fawrth ar y telibocs. Ond fydda i ddim yn licio Mitchell and Webb am naw o’r gloch. Nid sioe ddoniol mo honno.

Ond ta waeth, y broblem am nos Fawrth felly ydi nad ydw i’n cael noson iawn o gwsg. Wyddoch, dwi’n cael trafferth aros i fyny’n rhy hwyr yn ystod yr wythnos. Mae angen wyth awr o gwsg arna i, fwy na thebyg achos dwi’n dewach na dwi fod ac yn gyffredinol afiachus – dylia chi di ‘ngweld i ddoe ro’n i’n edrych yn echrydus er fy mod i ‘di golchi ‘ngwallt nos Lun, a fedra i ddim gwneud hyd yn oed 10 press up. Sit up i fi ydi ista fyny’n sdrêt yn y gadair wrth wylio Pobol y Cwm.

Wps, anghofiais, dwi’m yn gwylio Pobol y Cwm. Achos mae o’n shit.

martedì, marzo 23, 2010

Yn enw'r Pab a'r Barf

Wel mae rhywun yn teimlo’n well heddiw all rhywun ddim gwadu hynny ond ewadd dwi’n teimlo’n siomedig nad ydi’r Pab yn dod i Gymru. Hoffwn i ‘di gweld y Pab – anaml iawn fy mod i’n gweld enwogion, a dydyn nhw ddim yn dod yn enwocach, nac yn fwy dylanwadol, na’r Pab, hyd yn oed ar y blogsffêr Cymraeg.


Wedi hir feddwl, a phan dwi’n dweud hir dwi’n sôn am o leiaf ddwy flynedd, dwi wedi penderfynu peidio â throi at Babyddiaeth yn y diwedd, sy’n eithaf trist. Y prif reswm dros hyn ydi’r ffaith nad ydi’r Eglwys Babyddol, fel y gwyddoch, yn caniatáu i ferched fod yn offeiriaid (ro’n i bron â drysu’n llwyr a rhoi ‘offrwm’ yn fanno!), a galla i ddim cytuno efo hynny o gwbl. Mae genethod yn well ar lot mwy o bethau na ni hogiau, a ‘swn i’n synnu dim tasen nhw’n offeriaid gwell. I’r Eglwys yng Nghymru ŷm bedyddwyd, ond dydi’r Eglwys yng Nghymru ddim yn caniatáu hynny chwaith nac ydyn?

Na, ‘does dim llety addas i’r Hogyn.

Ta waeth, dwi dal yn meddwl bod Pabyddiaeth yn dda ar y cyfan, a pharhau i’m hatynnu a wnaiff yn fwy na’r un grefydd neu gred arall. Ond dydi crefydd ddim fel plaid wleidyddol, allwch chi ddim rili ymuno ac wedyn dweud “ond dwi ddim yn licio hwnna...” – mae’n ddewis bywyd digon seriws i’w wneud.

Rhydd i Dduw ei locsyn ond bydd rhai pethau’n mynd yn rhy bell. Ai fi ydi’r unig un sy wedi sylwi bod ‘na lot o ddynion sy’n gweithio mewn siopau ffonau symudol sy jyst ddim yn eillio’n gywir? Ni’m hargyhoeddir i, frenin amgyffred, gan grys rhad a throwsus. Dirnad wnaf eu bywydau budur gan ddifyg shêf iawn.

Ro’n nhw’n boleit iawn, wrth gwrs, yn y Carphone Warehouse ddoe, ond na, os ydych chi’n gweini’r cyhoedd ymddangoswch lân. Wn i’r teip. Gemau cyfrifiadur nos Sadwrn a gwisgo crysau-t du, efo’u Varsity Card yn eu waledi. Fyddai yma’n hirach na chi, cewch chi weld.

venerdì, marzo 19, 2010

Y Twat o Rachub

Mae cwrteisi yn bwysig i mi. Heb amheuaeth, mae elfen gref o ragrith yn perthyn i’r datganiad hwnnw, oherwydd ni’m hystyrir y cwrteisiaf o blith creaduriaid Duw. Yn aml, fe’m gelwir yn sarhaus neu’n goeglyd. Gwn i mi ddweud yn y gorffennol mai fy nisgrifiad i o hynny ydi ‘sylwgar’ a ‘gonest’ ac mi gadwaf at hynny. Gall dyn all droi’r fath honiadau ar eu pen yn hawdd fod yn bolitishan.

Nid gwleidydd y byddwyf i, dim ond oherwydd y llu bethau ofnadwy dwi wedi eu dweud ar y blog hwn. Caiff pob hil a chred a ffati fy nirmyg ysgrifenedig ar y diwrnod gorau. Pan oeddwn fachgen, chwim a chwareus, roedd y byd yn felys a minnau am fod yn beilot. Fel pob hogyn normal, am wn i. Nid peth ‘normal’ oedd f’anallu i chwarae pêl-droed na chwarae gêm ‘pobl dlawd sy’n byw ar y stryd ac efo bywyd shit' (aka Gêm y Bala) gyda’r chwaer dan glustogau a llieini yn y lownj, mae’n siŵr, ond roedd bod yn beilot yn beth normal.

Ni welsai rhywun ei hun fel ydyw yn awr, ond pa un ohonom wnaeth?

Cawsom nyni griw cyfeillion sgwrs am beth yr hoffem fod. Rydym oll erbyn hyn yn rhy hen i drafod y fath bethau, minnau’n enwedig, dwi’n siŵr i mi gael fy mid leiff creisys flynyddoedd nôl. Dydw i ddim yn cofio’r hyn a ddywedasant hwy, ond gwn, yn ôl arfer a phersonoliaeth, mae prin yr ymddiddorais yn yr atebion, gan well syllu i’m peint yn ffug ofidus. Digwydd i mi grybwyll ‘seiciatrydd’ – ia, gwrando ar broblemau pawb arall – i mi’n hun.

“Taw’r mong,” atebasant hwy, “does gen ti ddim mynadd gwrando ar bobl eraill, a bydda chdi ddim yn cadw’n ddistaw a gwrando fydda chdi’n dweud wrthyn nhw stopio cwyno a ffyc off”.

“Wel ia,” meddwn i’n fy ôl, gan geisio llunio dadl gref ar fyrfyfyr, “mae’n gwneud byd o les i rywun felly gael rhywun i ddweud ffasiwn beth,” ac afraid dweud ni chytunasom ar ddim byd arall am weddill y noson os cofiaf yn iawn.

Na, does fawr o le ar y fam ddaear i bobl anghwrtais ddifynadd megis y fi. O holl ‘rinweddau’ Nain Sir Fôn roedd yn rhaid i mi etifeddu’r gwaethaf, er, o leiaf mae gen i fy nannedd o hyd. O leiaf felly fy mod yn ddoeth wrth ddewis pwy y dylwn fod yn dwat wrthynt!

mercoledì, febbraio 24, 2010

Y rhai â'm hadwaen

Neno’r tad, mae pethau yn y byd hwn fydd yn gwneud i rywun chwerthin, megis hen bobl yn disgyn ar You’ve Been Framed, blog ofnadwy Aeron Maldwyn neu’r ffaith mai fy ffrind annwyl Lowri Llewelyn yw’r unig un o bobl y byd y sydd wedi, o ddifrif, lithro ar groen banana. Afraid dweud, fel un sy’n cael bob math o ddamweiniau anffortunus, gan amlaf yn sobor credwch ai peidio, gwn fod fy anffawd yn destun sbort i’r rhan fwyaf a’m hadwaen.

Dwi’n hoff o’r gair adwaen ond dydi o ddim yn codi’n ddigon aml mewn sgwrs naturiol. Rhys, os wyt yn darllen, adnabod ydi adwaen fwy neu lai. Gair arall nad ydw i’n cael digon o gyfle i’w arfer ydi ‘echrydus’, ond prin y caf gyfle i’w ddefnyddio’n briodol, a minnau bron byth yn y Cymoedd.

Un peth sy’n peri i rywun chwerthin fel madfall ddall ydi UKTV Gold, er gwn fy mod wedi dweud hyn o’r blaen. I fod yn deg, cyn tua nawr o’r gloch dydi hi ddim at fy nant. Mae gen i atgofion melys o wylio Last of the Summer Wine ar nosweithiau Sul a minnau fymryn yn fyrrach na’r presennol, ar ôl cael rhywbeth fel sardîns ar dost i de. Teimlai dim yn fwy fel pnawn Sul na Last of the Summer Wine a sardîns ar dost bryd hynny. Er, fel dinesydd call, addysgedig dwi ddim yn licio’r rhaglen erbyn hyn.

Rhaid imi gyfaddef mwynhau Steptoe and Son – y comedi du gwreiddiol, er ei fod erbyn hyn yn dangos ei oed. Ond un comedi yr oeddwn yn hoff iawn ohono oedd Gimme Gimme Gimme. Fydd rhai ohonoch ddim yn cofio’r rhaglen a bydd eraill ohonoch, yn sicr, wedi ei chasáu. Comedi brwnt, di-foes ydoedd a oedd yn berffaith at fy nant. Mae gen i hiwmor ofnadwy o gas y rhan fwyaf o amser, a dwi’n meddwl y dylai fod yn fater o ryddhad i bawb â’m hadwaen (ylwch fi â’m hadwaen eto, fedra i ddim helpu’n hun wyddoch) y gallaf chwydu bustl fy nghoeg ar raglen deledu yn hytrach na hwy.

Un ystyriol fues erioed. Ro’n i’n aelod o’r RSPB pan yn fach, ond erbyn hyn ‘sgin i ffwc o ots am adar.

mercoledì, febbraio 17, 2010

Mân straen

Ryhyrydwyf i a straen yn gyfeillion rhyfedd. Fel rheol, mae rhywbeth a ddylai achosi straen mawr ar rywun call yn dueddol o’m hesgeuluso, tra bod mân bethau yn gwneud i mi golli fy mhwyll yn llwyr. Byddai’n well gen i fod fel arall, dyna’r ffordd gall i fod, yn de. Yr enghraifft orau y gallaf ei rhoi ydi pan fydd rhywun yn marw neu’n sâl, fi ydi’r un sydd fel arfer yn cadw’i ben, i’r fath raddau prin fod y peth yn effeithio arnaf o gwbl. Ar y llaw arall, es yn ddig hyd blinder ychydig wythnosau’n ôl am na allwn ganfod yr agorwr tuniau i agor tun o ffa Ffrengig (sef ‘kidney beans’ ac nid ‘French beans’ yn yr achos hwn – yr un peth ydynt yn Gymraeg sy’n un rheswm o leiaf i ddod â therfyn i’n hiaith).

Achos arall o straen enfawr i mi ydi bod yng nghwmni rhywun nad ydwyf yn mwynhau eu cwmni, ac mi wn y prif symptom. Fydd yr ardal fach dan fy llygaid yn teimlo’n eithriadol o drwm – fel petawn heb gysgu am ddiwrnod neu ddau. Wn i ddim ai arwydd cyffredin o blith pobl ydyw, ond yn sicr ynof i mae’n dynodi amhleser mawr, ac, i raddau helaeth, straen.

Ar y cyfan, dwi’n mwynhau cwmni Dad, ond mae cwmni Dad ac yntau’n unig am wythnos yn gwneuthur pwysau is-lygeidiog i raddau nas teimlwyd gynt. Daeth i aros ataf yr wythnos diwethaf ac yma mae o hyd, ac am ba hyd dwi ddim yn siŵr.

Fel unrhyw blentyn o ba oedran bynnag, nid ‘mwynhau’ ydi’r gair cywir i ddisgrifio presenoldeb rhieni. Dwi’n gobeithio nad ydw i’n ymddangos yn oeraidd yn hyn o beth, dwi’n caru fy rhieni cymaint â’r llwdwn nesaf, ond bydd cyfnod estynedig o gwmpas y naill na’r llall, neu’r ddau, yn achosi straen. Dwi ddim isio gadael yr hen goes yn y tŷ ben ei hun, dwisho gadael iddo wylio ei deledu (mae gan Dad chwaethau teledu sy’n gwbl, gwbl gyferbyniol i’m rhai i) ac isio iddo fod yn fodlon ei fyd am yr hyd ydyw gyda mi.

Ond y pethau bach, eithafol hynny sy’n chwalu ‘mhen. Pan fydd yn sugno’i ddannedd ar ôl cael bwyd gan wneuthur sŵn fel mosgito. Yn y dafarn neithiwr mi wnaeth hynny drwy’r nos wrth wylio gêm United a Milan. ‘Steddish i yno’n drwm fy llygaid. Mae rhywbeth felly yn rhoi straen arnaf. A phan fy mod yn teimlo felly, y gwir plaen amdani ydi nad ydw i’n berson neis i fod yn ei gwmni.

Er o anwyldeb y dywed Dad “dwi ddim yn meindio” pan ofynnaf beth y gwnawn i de, mae pobl sy’n dweud hynny, yn lle dweud yn sdrêt, yn fy ngwylltio i. Dwi’n hoff o bobl benderfynol, sy’n dweud eu dweud a ddim yn mwmian eu geiriau. Nid seicic mohonof. Dywed dy farn; gadewi i mi ymateb.

Pan siaradodd â Mam, echnos mi gredaf, a jocian iddi yrru mwy o drôns ato gan ei fod yn aros tan y ‘Dolig, ar fy marw nid a ddes agosach at strôc yn fy myw. Peidiwch jocian ‘Nhad, feddyliais, dydi’r peth ddim yn dda i’m hiechyd. Gŵyr pob un ohonoch, boed chwithau eich hun yn dad neu’n ddim, nad ydi plant yn mwynhau jôcs rhiant waeth beth fo’r sefyllfa.

Y broblem efo fi ydi nad person teuluol mohonof. Er cymaint yr wyf yn caru pob un wan jac ohonynt, dwi’n ffendio cael teulu o’m cwmpas yn llethol. Hunanol ar fy rhan i, mae’n siŵr, dywedyd y cysylltaf pan fo’r tymer arnaf, ond mae’n wir i raddau helaeth; petai dewis, mi ddewiswn fywyd meudwy dros fod yn ŵr priod â phlant. Mynach fyddai’r trywydd delfrydol i mi ei ddilyn oni chrwydrai fy nwylo cymaint.

Felly ar ôl sgwrs ffôn gyda Mam, penderfynwyd anfon Dad adref ddydd Iau - noson arall o oroesi ar fy rhan i felly, a mynd i’r gwely’n fuan yn hytrach na gwylio ailddarllediad a welwyd droeon o Top Gear ar Dave. Y penwythnos hwn, bydd pethau’n syml. Dwi am stocio fyny ddydd Gwener, cloi’r drws, diffodd y ffôn efallai, a pheidio ag atgyfodi drachefn tan fora Llun.

giovedì, gennaio 07, 2010

Rhai o fawrion y wlad

Dywed BlogMenai y caiff ei gyhuddo o fod yn gas weithau. Un o bleserau blog personol ydi’r gallu i fod mor gas â hoffech heb i neb gwyno’n ormodol, gan wybod petai rhywun yn gwneud mai ‘ffwcia dy hun’ fyddai’r ateb nôl. Dwi ‘di colli cownt faint o weithiau dwi wedi mynegi fy nghasineb i’r Toris a Llafur a’r Dems Rhydd ac unoliaethwyr yn gyffredinol – ond does na’m hwyl i gael efo bod yn wleidyddol gas, mae’r teimlad yn debycach i ollwng rhech.

Ro’n i’n llawn disgwyl hel meddyliau cas wrth eistedd o flaen y teledu neithiwr yn gwylio rhaglen am un o’m hoff genres o raglen – sef rhaglen am bobl obîs. Wn i ddim pam fy mod i’n hoffi gwylio pobl yn cael trafferth yn cerdded oherwydd y pwysau anferth a roddir ar eu coesau, mae’n rhaid yn nwfn fy enaid fy mod naill ai isio bod felly, neu fy mod i’n fodlon iawn ar y ffaith nad ydw i’n obîs.

Fat Families oedd teitl y rhaglen ar Sky 1. Disgrifiad perffaith ydoedd, meddaf i wrth fwyta Bacon Fries ar y soffa, ac wedi cael dau dostwys cows a ham i de. Mae’n anodd gen i deimlo trueni dros bobl sy’n pwyso 33 stôn, fel oedd y mwyaf o’u mysg, oherwydd eu bai nhw ydi o am sglaffio. Dydi’r manteision o weddu Moel Faban byth wedi bod yn amlwg i mi. Ond rhydd i bawb fod fel y maen nhw isio bod, dwi ddim am bregethu na bod yn gas i wyneb rhywun sy’n morbidly obese, fel oedd y mwyaf, byddai hynny yn afiach o beth i wneud a byddai gen i ofn y byddan nhw’n fy mwyta.

Ro’n i’n teimlo trueni wrth gwrs. Roedd ‘na fwyty Tsieinîs lawr y ffordd a byddai’r teulu yn mynd yno “o leiaf unwaith yr wythnos” i gael all you can eat. Tasa gen i fwyty ac yn cynnig all you can eat a gweld y praidd hwn yn dod i mewn debyg y crïwn i am wythnos dda, oherwydd heblaw am fynd nôl i fwyta deirgwaith roedden nhw hefyd yn cael pwdin.

Ar gyfartaledd byddai’r teulu yn bwyta 12,000 o galorïau y pen bob diwrnod. Chwarae teg, rhwng y tri (y gŵr, y wraig a’r nain) llwyddasant golli 7.5 stôn mewn deg wythnos. Mae hynny’n dda am wn i. Da iawn nhw.

Roedd y ‘dognau iach’ y cyflwynwyd iddynt yn fach, a chlywish fy hun yn dweud na fyddai hynny’n hanner digon i mi. Yr unig iachrwydd ydi llond dy fol o fwyd – hyd yn oed salad, a gwyddoch fy marn am y bawbeth hwnnw.

Un o’r pethau gwaethaf am y cyfryw raglenni ydi’r cyflwynwyr. Er enghraifft, y ddynas McKeith ‘na sy’n edrych fel pathew sy’n trio gwneud pobol dew yn denau ond sy’ ddim yn edrych yn rhy iach ei hun – rhywun y byddwn i’n dweud bod isio brecwast iown arni. Neu Gok Wan, sy’n trio cael pobl i feddwl eu bod nhw’n ddel. Awn ni ddim i hynny, barn ydi beth sy’n ddel, a gŵyr pawb beth bynnag mai fi ydi’r deliaf sy’n bod.

Ryw gîc bach tenau efo acen gont oedd yn cyflwyno’r rhaglen neithiwr. Mae’n un o’m rhyfeddaf nodweddion fy mod i yn dueddol o wylio rhaglenni sydd naill ai’n cael eu cyflwyno gan bobl, neu sy’n cynnwys pobl, sy’n fy nigio.

Os ydi rhywun isio bod yn fawr, pob hwyl iddyn nhw, medda’ fi; mae’n nhw’n well na phobl sy’n mynd i’r gampfa ac sy’n bwyta hadau i ginio unrhyw ddydd!

giovedì, luglio 09, 2009

Y Cyfredol Gasineb

Un o’m prif wendidau ydi nad wyf mor chwerw ag y gallwn fod. Wir-yr, dwi’n eithaf pur fy nghalon mewn sawl agwedd, ond weithiau, ar ddiwrnod da, gallaf fentro i isaf berfeddion uffern chwerw (ac eithaf mwynhau).

Un o’r pethau y mae gan bobl ddawn ddiddiwedd i’w gasáu ydi pobl y byddan nhw’n eu gweld yn feunydd. Yn bur ffodus, er gwaethaf fy nghwyno tragwyddol, dwi’n hoff o’r rhan fwyaf helaeth o bobl dwi’n eu hadnabod, yn wir, hyd yn oed Jarrod. Wel, efallai ddim Jarrod. Ta waeth, mae fy mhrif gasineb yn gyfeiriedig at bobl nad ydw i’n eu hadnabod.

Un felly ydi’r gwr sy’n fy heibio bob diwrnod wrth i mi fynd i’r gwaith. Fydda i’n ei weld bob dydd, cofiwch, ac yn ei gasáu, ddim cymaint â’r Blaid Lafur ond eto’n fwy na chacennau. Peth tila ydyw, yn eiddil fel lili gynta’r gwanwyn, heblaw bod ganddo wallt sinsir byr y mae’n ei sbeicio a hefyd sbectols sgwâr. Mae’n hyll fel ystlum ac yn gerdded fel pengwin, yn gamau bach bach sydyn sydyn, ac yn gwisgo bag ar ei gefn. Ac mae’r ffycar yn fyrrach na fi.

Dim ots pa mor gynnar yr âf byddaf yn ei weld rhwng yr Eglwys Babyddol a Mill Lane bob dydd. Wn i ddim i ba le y mae’n mynd, ond dwi’n teimlo y byddwn yn gorfod dweud helo wrtho os fe’i gwelaf yn rhywle wedi meddwi, sy’n biti achos dwi wirioneddol ddim isho gwneud hynny, achos dwi’n ei gasáu.

mercoledì, febbraio 11, 2009

Y tew a'r tenau

Dwi am fod yn gas ennyd, am unwaith. Fydda i ambell waith yn licio gwylio’r rhaglen Supersize vs Superskinny. Rŵan cewch ddweud wrthyf fod gan y bobl hyn broblemau a chyflyrau ati a dwi’n cytuno ond mae ‘na un rhan o’r rhaglen hon, sy fel rheol ddim y math o raglen dwi’n ei licio, sy’n neud i mi wenu bob tro sef pan mae’r peth tenau a’r peth tew yn bwyta bwyd ei gilydd. Mae un yn mynd bŵ-hŵ-hŵ mae’n rhaid i mi fyta mwy cyn mynd bŵ-hŵ-hŵ dwi ddim isio buta hyn, gyda’r llall yn mynd bŵ-hŵ-hŵ dwi angen bod yn denau cyn mynd bŵ-hŵ-hŵ dwisho bwyd.

Fydda i hefyd yn eitha licio’r person tenau yn bwyta bwyd yr un tew a phwdu drwy’r broses gyfan yn dweud bod y bwyd yn afiach ac wnim sut allwch chi fyta’r ffasiwn beth, gan weld yr un mawr bron â marw isio rhoi hedbyt i’r llall am ddweud ffasiwn beth ac yn glafoerio ger y plât.

Dydw i heb â blogio’r wythnos hon hyd yn hyn oherwydd y gwir amdani ydi dwi wedi bod yn rhy flinedig. Wn i ddim p’un a ddywedais wrthych am gynllun y Sul sef gwylio’r gêm, cael ambell i beint a chael bwyd cyn mynd adra a bod yn ffresh i’r gwaith? Wedi bod allan efo gwaith nos Wener a chofio fawr ddim ar ôl tua 10, a mynd i’r Mochyn Du cyn cael cyfla i sobri ddydd Sadwrn, allwch chi ddychmygu fuo ‘na fawr o siâp arna i, na’m gwddw (stori hir), ddydd Sul.

Gallwn adrodd ar sut le ydi’r Fuwch Goch, a minnau yno ddwy noson mewn rhes, ond ‘sdim pwynt achos dwi rili heb syniad, ond nôl i ddydd Sul...

Cefais un beint a llwyth o Bepsi wrth wylio’r gêm, ond ar ôl hynny ‘doedd ‘na fawr o siâp arna i. Ro’n i’n fy ngwely erbyn wyth heb lwyddo cyrraedd y bwyty, a doeddwn i ddim yn ‘ffres’ echdoe na ddoe. I fod yn onast ro’n i mor flinedig mi gollais gêm o sboncen yn erbyn Ellen Angharad am y tro cynta.

Dwi’n iawn rŵan. Fydda i ddim yn mynd mor wirion y penwythnos hwn er mai’r gêm fawr sy’n dyfod. Tan hynny, neith ‘di relacs bach.

martedì, gennaio 13, 2009

Yr Hogyn Mawr

Ddywedais i y byddwn yma’r wythnos hon, a chwarae teg i’r hen goes, dyma fi yma. Ta waeth am y lol ‘na, neithiwr welish i raglen ar Sianel 4 am goblyn o hogyn tew. Rŵan, dydw i ddim yn un i chwerthin ar anffawd eraill (sydd o bosibl y celwydd mwyaf i mi ei ddweud eleni), ond nid celwydd mo ‘coblyn o hogyn tew’ fel disgrifiad, roedd hwn yn 60 stôn. Gwn y byddai Nain yn dweud ‘coblyn o hogyn tew’ am rywun o’r fath faint, ac yn cael getawê efo gwneud, felly dwi am fynnu’r fraint honno fy hun.

Y fam, nid yn seis sero ei hun, a ddywedodd y medrasai fod yn arlywydd America pe hoffai. Chreda i ddim mewn celwydda i blant (roedd hwn yn 19 oed ond roedd hi’n ei drin fatha plentyn) a thasa Mam wedi dweud wrthyf i pan oeddwn fachgen y gallaswn fod yn unrhyw beth yr hoffwn, byddai hi’n celwydda. Ond tai’m i gelwydda, fydd hwn ddim yn arlywydd ar wlad fwyaf pwerus, a thewaf, y byd, a fydda i byth yn lapddawnsiwr (llwyddiannus).

Ond aeth Gwobr y Datganiad Amlwg i’r tad. My son ,ebe’r gŵr a’i drawswch, he sure likes his hamburgers. Fedra i ffwcin weld hynny, me’ fi i’m hun, mae hynny mor amlwg â rhywun yn edrych i’m cwpwrdd dillad a dweud fy mod i’n licio hwdis, ond fydda hwn yn buta’n hwdis pe câi gyfle.

Wn i ddim amdanoch chi, ond alla i ddim wastad teimlo tosturi. ‘Sdim dowt roedd y fam yn ei fwydo fel y bwydir rhai o drigolion Sŵ Gaer, ond os ydych chi’n cyrraedd 60 stôn wn i ddim be sy’n clicio yn yr ymennydd a dweud ‘dwi’n fowr, iown iown’ ar yr union adeg honno. Mi benderfynais innau golli pwysau yn 13.5 stôn - fydda hwn o leiaf wedi gallu meddwl pan fu’n, be, ugain stôn, y byddai deiet a cherad o les?

‘Sneb isio bod yn obîs. Wn i ddim am neb yn yr hwn o fyd sydd ag iddo neu iddi’n ddyhead personol o efelychu Stadiwm y Mileniwm. Wn i hefyd, rhag i mi ymddangos yn rhy ddideimlad (ddim bod gen i ots mawr am hynny’n bersonol, cofiwch), bod genynnau rhai pobl yn rhagddweud y byddant yn fwy nag eraill. Ond ‘does ‘run genyn yn dweud byta nes i ti bron methu â cherdded.

Ond Duw ag ŵyr, dwi’n siŵr ei fod gwerth pump ohonof i. O ran personoliaeth, wrth gwrs...

mercoledì, marzo 05, 2008

Nodweddion Pennaf y Cymry

Nid yn anaml yr hoffwyf ddweud pethau mawrion, ac nid yn anaml i’r iaith Saesneg y cyfeirir y llid hwnnw ati. Yn wir, mor drahaus ydwyf ar y mater fel y byddaf yn datgan yn groch a phendant mai hen iaith gomon a hyll ydi’r Saesneg: hyll oherwydd ei seiniau di-nod a diflas a chomon oherwydd bod pawb yn ei medru. Does math o goethder na chelf yn perthyn iddi, yn fy marn onest i. Adroddir cyfrolau am y Saesneg y medr bron pob gwlad arall ei siarad yn well na’i wlad a roes enedigaeth iddi.

Ond gwell i mi beidio â dweud mwy, neu bydd rhywun yn sicr am fy ngwaed.

Ar ôl darllen Morfablog a gweld dolen i raglen Rob Brydon’s Identity Crisis fe’m synnwyd sut yr oedd ei ddirnadaeth o’r Cymry yn wahanol i ddirnadaeth y Cymry am eu hunain. Wyddwn i fy hun fyth y cawsom ein hystyried yn bobl brudd a diflas.

Dw i ers erioed wedi meddwl bod y Cymry fel rheol yn gyfeillgar, yn ffraeth ac yn fodlon iawn ar fynd drwy fywyd heb wneud dim o fawredd ond am fodloni’n hapus. Dydi ein cyfraniad i’r byd yn ei fawredd ddim yn llawer, a dw i’n meddwl ei bod ni’n eitha’ bodlon efo hynny. Nid gor-ddweud yw ein bod yn gantorion o fri, naturiol chwaith - mae ‘llais ffantastig’ dros y ffin fel arfer yn cael ei ystyried yn ‘llais da’ fan hyn.

Iawn, oce, dw i’n swnio’n drahaus iawn, ond problem fawr y Cymry ydi nad ydyn nhw’n gwneud digon o sŵn am eu rhinweddau. Oherwydd, fel y gwyddoch, o bosibl, os cymeroch sylw, dw i’n hoffi rhestri, a dyma yn fy marn i Ddeg o Nodweddion Pennaf y Cymry:


  1. Bodlonrwydd dwys
  2. Ffraethineb
  3. Canu yn y gwaed (diolch i’r capeli, rŵan pawb, “diolch, capeli...”)
  4. Ymdeimlad cymunedol cryf
  5. Rhyw rinwedd ‘oes a fu’ - rydym yn rhan fyw o’r hen fyd nad ydyw mwyach, a byddwn tra byddwn yn parhau
  6. Gwerthfawrogiad o'r pethau mân
  7. Mwy na’r un genedl arall ni ellir ein gwahanu o’n tir
  8. Ysbryd gwrthryfelgar (er ein bod yn gyndyn i weithredu)
  9. Smygrwydd. Mae’r Cymry yn ddwys o smyg am y ffaith nad ydynt yn Saeson
  10. Edwina Hart

(iawn, oce, dydi Edwina Hart ddim yn un o rinweddau’r Cymry, ond y gwir ydi fedrai’m meddwl cymaint â 10 ... roedd pump yn ffwcin straen...)