Visualizzazione post con etichetta anifeiliaid. Mostra tutti i post
Visualizzazione post con etichetta anifeiliaid. Mostra tutti i post

domenica, settembre 18, 2016

Treialon Trem-y-prysgoed



** Wel, fydd hon ddim i bawb, ond flynyddoedd yn ôl ro'n i'n arfer ysgrifennu straeon am fferm ryfedd o'r enw Trem-y-prysgoed. Roedd yna tua wyth stori wirion i gyd, gydag enwau fel 'Hanes y Gath' ac 'A rhuo wnaeth y gwynt', yn seiliedig ar bobl ro'n i'n eu nabod. Nes i fwynhau eu hysgrifennu nhw'n fawr iawn. Felly am ddim reswm, dyma un ohonyn nhw, fydd, mi dybiaf, yn gwneud dim sens o gwbl i chi, ond sy'n gwneud imi wenu o leiaf. **

6. Treialon Trem-y-prysgoed

“Chi’n siŵr y’ch chi moyn i mi wneud hyn eto Ffermwr Rhisiart?” gofynnodd Llywelyn y Ci Defaid ffyddlon â chyfarthiad blinedig.
          “Wel odw wrth gwrs! Ti yn gi defed wedi’r cwbwl achan!” atebodd y Ffermwr.
          “Ie, ond sai’n gweld y pwynt, mae ‘na ddiffygion sylweddol ynghlwm wrth y cynllun dwl diweddaraf hwn.”
          “Dere wir, ble ma dy ysbryd gwêd?” atebodd y Ffermwr eto, y tro hwn yn fwy siarp. “Pan wy’n whibanu, ti’n mynd i hala’r defed i gyd i miwn i’r gorlan! Alle fe ddim bod yn haws i gi defed, rhan o’r genes t’wel. Ti’n barod achan?”
          Rholiodd Llywelyn ei lygaid, a symudodd yn araf oddi ar ei eistedd i’w bedair coes, yn gwbl, gwbl anfodlon. “Odw, fi’n barod,” meddai, wrth i’r Ffermwr ddechrau chwibanu’r hyn y credai eu bod yn gyfarwyddiadau. Rhedai’r ci o amgylch y cae gwag, ac o amgylch corlan wag. Nid oedd na dafad na maharan i’w weld yn unman. Yr unig ddafad ar y fferm oedd Linor y Ddafad Ddu a oedd yng Nghae Top, a phrin y codasai honno ar y Sadwrn tan yr hwyr brynhawn. Yn sydyn, daeth Llywelyn i stop.
          “Ffermwr, chi’n gwybod fi yma i’ch gwasanaethu, ond sai’n deall wir. Shwt odw i’n fod i allu ymarfer mynd â’r defed i’r gorlan pan ‘sda ni ond un ddafad a honno mewn cae arall?” gofynnodd.
          Myfyriodd y Ffermwr. “Ie, mae ‘da ti bwynt, Leonard,” meddai’n araf.
          “A ‘sdim treialon yn y rhan hon o’r byd wâth p’un ‘ny,” ychwanegodd y ci clyfar. Roedd yn gywir. Roedd Fferm Trem-y-prysgoed yng nghanol unman a phrin fod unrhyw un am symud yn agos ati.
          Ond un craff oedd y Ffermwr Rhisiart. Fflachiodd ei lygaid. “Mae ‘da fi syniad, yr hen gi, mae ‘da fi syniad!” bloeddiodd, wrth i Llywelyn orchuddio’i lygaid â’i bawennau. “Ni’n mynd i gynnal treialon, Treialon Defed Trem-y-prysgoed!”
          “Ond ‘sdim ond un ddafad yma, Ffermwr Rhisiart,” ceisiodd Llywelyn atgoffa’r Ffermwr anobeithiol.
          “Na phoener, wy gam y blân i bawb!” chwarddodd yr hen Ffermwr â hyder lond ei lais.

          Syllai Awen Afal ar yr antics yn y cae. Dyma ei hamser hi i sicrhau ei goruchafiaeth, meddyliasai. Byddai’n gosod bom! Bom i ddinistrio pawb a phopeth a therfynu Trem-y-prysgoed am byth! Âi ati ar unwaith i gyflawni ei chynllun cyfrwys. Wel, fe wnâi, petai ganddi goesau, neu freichiau, neu ddwylo ... oedd, fe’r oedd dial ar y byd a hithau’n afal yn gryn her.

          Yr wythnos ganlynol, o Nyth Clyd, gwelsai Jayden a Steve yr adar to, yn eu crysau-t I’m with Stupid gan lymeitian ar goctêls cartref, ymgasglu mawr ar fuarth y fferm. “Ma fe ond yn cael gwneud hyn achos bo’r wraig mas,” canai Steve at Jayden, a gytunodd yn frwd. Hwythau’n unig nas galwyd at ei gilydd ar gyfer yr achlysur. Rhoes y Ffermwr gyfarwyddiadau i’r ci defaid ddod â phawb ynghyd, ac yno’r oedd pawb mewn dwy linell ger ei fron; Sian y Frân, Linor y Ddafad Ddu, Eirianwen y Fuwch, Aneirin yr Afr, Bethan y Llwynog Slei (a oedd yn dylyfu gên a hithau i fod yn y ffau yn cysgu erbyn hyn), Heledd y Wenci Werdd, Ceinwen Morus y Mochyn Twyllodrus, Hawys Hwyaden, Bronwen Gethin y Gath Flêr a hyd yn oed Hafina Hufenfa a ddaeth i gynnig cefnogaeth, dal yn ei het dyn llaeth. Ac o’r pellaf angofedig gaeau cyrhaeddodd greadur tenau rhyfedd â cherpyn am ei phen. Gan glopian yn araf a chloff, ymunodd y Ferlen Fair â’r rhengoedd.
          “Gyfeillion!” bloeddiodd y Ffermwr megis penllywydd, gyda’r ci defaid a Lari’r 4x4 yn gadfridogion bob ochr iddo, “ma ‘ddi’n ddwernod arbennig! Wy wedi ych galw chi ynghyd oherwydd ...’ bu saib hir cyn i Lari sibrwd yn ei glust y rheswm iddo alw pawb at ei gilydd ‘...ie! Ie! Ni yma ynghyd i gynnal Treialon Defed Trem-y-prysgoed!”
          “Wel g’wan ta Linor!” chwarddai Eirianwen y Fuwch yn arogl mwg i gyd gan wthio’r ddafad ymlaen. Trodd wyneb Linor yn wyn.
          “Ond fi ydi’r unig ddafad yma!” meddai hithiau â braw lond ei llais gan bron â gollwng ei fodca tonic. “A chewch chi mohonof i mewn corlan, dwi’n gweld dwbwl fel mae hi...”
          “Ond dyma’r gnymllun, y gyngngllyn fawr!” atebodd y Ffermwr yn rhyfedd. “Heddi, fyddech chi gyd yn ddefed dan gyfarwyddyd Llywelyn man ‘yn. Halws y gwahoddiade mas ddyddie nôl i holl ffermydd yr ardal, bydd hi fel ffair yma ymhen dim!” Edrychodd yr holl greaduriaid ar ei gilydd – er nid mewn syndod.
          Codasai Heledd y Wenci Werdd, a oedd yn werdd ryfeddol am wenci, ar ei fyny a chan gnoi drwy’i dannedd gofynnodd â’i llais main, “Ond, Ffermwr, paid becs nawr, ond onid dyma’r unig fferm yn y cyffinie? Dôs ddim fferm arall i gâl am filltiroedd maith ers, wel, ers i chi symud ‘ma a gweud y gwir. Ond paid becs. Ond sai’n deall shwt ma pethau’n gweithio felly. Pan o’n i’n teithio’r byd chi’n gweld ... ” dechreuodd adrodd cyn i Linor smashio’i gwydr dros ei phen a’i chnocio allan.
          “Ond fel oedd honno’n ei ddeud,” meddai’r ddafad ddireidus, beryglus, “does ‘na ddim fferm am filltiroedd maith.”
          “Yw hynny’n wir, Llywelyn?” gofynnodd y Ffermwr ffwndrus wrth y ci defaid.
          “Wel, odi,” atebodd. “Dyle chi fod wedi sylwi ers blynydde a dweud y gwir, ond fe wnes i ddilyn eich cyfarwyddiade yn ôl fy arfer, er eu bod nhw unwaith eto’n hollol ddibwynt. Yr unig wahoddiad y galles i ei roi odd yr un i’r unig fferm yn yr ardal, sef Fferm Trem-y-prysgoed, sef yr un a gawsoch chi, er i chi rywsut gael braw o’i weld er sai’n deall shwt.”
          “Wel es ti ar y bws i weld a ôdd rhai o bellach am ddod?”
          “Naddo.”
          “Pam lai ychan?”
          “Fi’n gi. Sai’n cael mynd ar y bws.”
          “O.”
          “Hyd yn oed petawn i ‘sda fi ddim arian achos, unwaith eto, fi’n gi. Chi’n deall nawr?”
          “Ie, wy’n credu fy mod. Onid yw’r byd wedi newid gyment?”
          “Dim felly, naddo.”
          “Ie, fi’n cytuno.”
          “Mae angen gwely arna i – so fi fod lan yr adeg hon o’r dydd,” meddai Bethan y Llwynog Slei gan ddylyfu gên a gafael yn dynn am ei chap nos yn ddifynadd.
“Brensiach y baedd,” sochiodd Ceinwen Morus y Mochyn Twyllodrus, “am ddiwrnod llwyddiannus iawn y bydd hi. Y peth gwaethaf y gallwn ei wneud ydi mynd adre i’r twlc.” A dyna oedd y sbardun.
“Bydd!” bloeddiodd y Ffermwr. “Fe fydd yn ddiwrnod llwyddiannus iawn!” cyn chwerthin i’r uchel nefoedd.

Eisteddodd y Ffermwr Rhisiartyn ôl yn ei gadair siglo yn yr hwyrnos. “Diwrnod i’r brenin!” ebe’r Ffermwr, “y llwyddiant mwyaf a gafodd y fferm hon eriôd!”
“Shwt chi’n dod i’r casgliad hwnnw, Ffermwr?” gofynnodd y ci defaid, yn eistedd o flaen y tân yn llyfu ei bawennau, wrth i Ena’r Wraig Fferm ddarllen y papur o’r gadair gornel yn fwriadol orchuddio ei hwyneb i osgoi siarad â’i gŵr. “Dôdd dim treialon wedi’r cwbl, so chi’n cofio?”
“Yn union!” atebodd yn gyflym. “Heb gystadleueth dôdd dim dewis gen i ond rhoi’r fuddugolieth i Fferm Trem-y-prysgoed by default! Ac wedyn, yn goron ar y cyfan, treulio’r prynhawn cyfan yn gwneud fy hoff beth, ffermio!” chwarddodd yn llon.
“Esoch chi i yfed potel o wisgi a whydu ar stepen y drws cyn cysgu yn nhwlc Ceinwen Morus,” cadarnhaodd y ci. “Bydde Hawys Hwyaden wedi bwyta’r cnwd i gyd oni fyddwn i wedi’i brathu hi.”
“Ie, ffermio, peth da,” atebodd y cont dwl, gan ei hanwybyddu’n llwyr.

martedì, maggio 31, 2016

Pytiau ym machlud olaf Mai

Dyma fi, y funud hon, yn sbïo ar yr olygfa odidocaf sydd i’w chael i mi, yn gweld popeth o lethr ddeheuol Moel Faban i Foel-y-ci tua’r gorllewin. Roedd heddiw’n ddiwrnod braf. Roeddwn i’n gallu arogli’r rhedyn ifanc yn y caeau’n gynharach, ond rŵan mae’r cymylau wedi cochi a’r mursennod mân olaf yn darfod gyda’r dydd. Y mae o’m blaen amlinelliad cyfarwydd Carnedd Dafydd a’r Glyderau, a llond cae o frwyn. Mae yno ambell ddafad yn dal i fynd o gae i gae rhwng y waliau cerrig blêr, ac ar fy ne dwy frân ar y gwifrau trydan yn gwmni i’w gilydd ers hanner awr, fel petaen nhw’n cyd-wylio Môn dan wybren danllyd olaf Mai.
 
Mae ‘na dristwch cynhenid ond hyfryd i fachlud nosweithiau’r haf. Fedr rhywun deimlo’r dydd yn ildio’i le i’r nos yn ddiymdrech, a’r nos hithau’n ei anwesu tua’i derfyn anochel. Nid oedd ond hanner awr yn ôl barau diddiwedd o wenoliaid yn llithro ac yn prancio drwy’r awyr yn ddireidus. Y mae rhywbeth gwylaidd iawn yn y peth. Hyd yn oed yma mae ôl dyn ymhobman, a’n gafael dros y tir yn wydn, o’n gwifrau i’n cartrefi i’r chwarel borffor; ac eto ni hidia’r gwenoliaid ddim amdanom. Ni wyddant y sirioldeb maen nhw’n ei roi i mi yn eu gwylio ers pan fûm i’n hogyn bach, a thydi na’r eithin na’r copaon cas yn gwybod hynny ychwaith. Fy nghyfrinach wirion i ydi’r peth.
 
Ond mae’r gwenoliaid yn mynd i’w nythod – maen nhw’n hedfan yn fwy unionsyth wrth fynd am adref. A chyn hir ystlumod fydd yn cymryd eu lle, yn chwilio tamaid o wyfyn twp i de. Ac mi fydda i dal yma’n eu gwylio nhw, wedi gorfod rhoi fy llyfr i’r naill ochr er mwyn cael eistedd mewn tawelwch ac ymdoddi i’r dyffryn; y clwb criced ar y dde, mur deiliog o wrych ar y chwith, a’r ffenestri’n goleuo’n ddifywyd gan belydrau golau’r machlud o’m blaen, ac un chwipiad o gwmwl uwch Glyder Fawr, fel lwmp o hufen ar gacen.
 
Ac am ddeg ar y dot, gwelaf ddwy wennol olaf y diwrnod a'r ystlum cyntaf un, fel petai'r peth wedi'i flaengynllunio. Ac yn nyfnaf haen fy nghalon, dwi wir yn coelio ei fod o.

lunedì, novembre 09, 2015

Cathod a Chŵn

O dwnim sut i deimlo weithia wir. Dwi’n flinedig ar y diawl heddiw a dweud y gwir i chi. Y ffycin gath ‘na oedd wrthi’n cwyno a mewian drwy’r nos neithiwr, isio mynd allan i’r gwynt a’r glaw. Tasa fo fyny imi, mi fyddwn i wedi’i lluchio hi allan a gadael iddi wlychu’n gorn, ond wneith Mam ddim gadael imi wneud hynny achos ma hi’n caru’r gath.

Dwi, ar y llaw arall, ddim yn caru cathod. Fedra i wneud efo cathod, ond o holl anifeiliaid y byd mae’n siŵr mai’r unig un dwi’n ei gasáu mewn difrif ydi cathod. Parasitiaid sosiopathig ydi cathod. A dweud y gwir, dwi’n rhyw feddwl bod perchenogion cathod yn rhywbeth tebyg. Wna i ddim cymryd neb yn dweud wrtha i fod cathod yn lyfli neu’n ddelfrydol, neu’r llinell ffiaidd gan faw isa’r domen, mae cathod yn well na chŵn. Da chwi, os ydych chi’n berson cathod, beidio â tharo sylw i’r blogiad hwn i’w hamddiffyn. Fydd y llid â’ch canlyn o’m cyfeiriad yn ddigon i ddifetha’ch meddwl gwyrdroëdig yn llwyr.

Deu’ gwir, mae ‘na gyfran go sylweddol o fy ffrindiau i sy’n ffafrio cathod dros gŵn. Y mae hyn yn peri cryn benbleth imi. Rhaid bod yn onest, mae ‘na rywbeth dwfn ynof sy ddim yn ymddiried yn neb y mae’n well ganddo gath na chi. Os mae yn wir yn well gennyt anifail sy’n ddigon hapus bwyta dy wyneb ar unwaith os digwydd i chdi farw’n y gadair ac sy’n ei wneud yn gwbl, gwbl amlwg nad wyt iddo’n ddim eithr ffynhonnell o fwyd a lloches dros greadur ffyddlon, hapus, cariadlon sydd, yn ôl gwyddoniaeth, yn deall teimladau ac ystumiau pobl o’r bron – wel, ti’m yn iawn. Dy haeddiant yw dy fywyd gwag, cathlawn. Boed i’th fyd dywyllu a’th rechfeydd fod yn dragwyddol wlyb a staenllyd.

Ond mae Football Manager wedi lawrlwytho ar y cyfrifiadur rŵan felly mae gen i rywbeth gwell i wneud na blogio. Wela’ i chi.

venerdì, gennaio 03, 2014

Llygod

I Gymro, toes ‘na ddim cywilydd mewn cael llygod yn tŷ. Gwyddom ni fod llygod yn bethau digon bach, digon diniwed. Iawn, mae’n dangos nad ydych chi’n gwybod sut mae glanhau tŷ yn iawn ac mae ‘na rywbeth bach yn od amdanoch os ydych chi ddim yn meindio rhannu tŷ efo nhw yn hytrach na’u difa – efallai eich bod yn ddigon anffodus i edrych ‘tha ll’godan ac yn uniaethu â nhw, neu’n aelod o’r Blaid Werdd.

Mae llygod wedi’u canfod yn ein tŷ ni yn Rachub, yn yr atig, sef uwch fy llofft i. Y mae dal anifail yn peri emosiynau gwahanol hyd y gwn i. Pan ddalio rhywun lygoden, mae ‘na elfen o ‘geshi chdi’r basdad bach’ yn fwy na thristwch, ‘gei di’m cachu yn fy nghartref i mwyach’. Ond dim o weld un yn farw a feddyliai rhywun hynny, dwi’n meddwl. Os gwela i lygoden yn fyw, fydda i’n fwy tueddol o’i chyfarch na’i gwasgu dan droed.

Yna mae pysgod. Gan fod pysgod yn rhywbeth na allwn ni uniaethu â nhw, tydyn ni ddim yn teimlo fawr ddim tuag atynt, a phan ddalio rhywun bysgodyn (sydd, yn fy achos i, yn uffernol o ddigwyddiad prin) mi fydd rhywun jyst yn meddwl am beth i’w gael gyda fo i de. Achos allwch chi ddim fod yn ffrindia efo pysgodyn. Oce, mi fedrwch, os ydych chi’n feddyliol sâl, neu’n mynd ati rŵan i wneuthur hynny jyst er mwyn fy mhrofi i’n anghywir (ymwadiad: chi sy’n edrych yn wirion os ydych chi’n llwyddo gwneud hyn, nid fi ... a pheidiwch â g’neud ryw sylw clyfar am Aquaman achos dwim’ yn licio comics achos dwi’n 2ffycin8 oed). Ond fentra’ i ddweud na all neb uniaethu efo ‘sgodyn a dyna pam nad oes fawr o ots gan rywun ladd un.

Y mae’r llwynog yn un rhyfedd. Ar yr un ochr, mae llwynogod yn greaduriaid gosgeiddig, del – all neb na gwadu na gwrthddweud hynny. Ond mae llwynogod yn fasdads bach sydd angen eu rheoli’n gaeth. Dylai anifail mor ddel ddim ymddwyn mor hyll; felly mae pobol yn meddwl.

Y mae moch daear, ar y llaw arall, yn ffycin ofnadwy ym mhob ffordd.

Ac yn wir mae ambell anifail, fel llygod mawr (‘big maws’) a chocrotshans, y byddai lot ohonom actiwli’n cymryd eithaf diléit yn eu tranc, gan beintio sloganau YMLAEN Y DDYNOLIAETH a POBOL 1 FERMIN 0 dros Bont Borth i ddathlu’r peth. A pham lai – llygod mawr a chocrotshans ydi’n gelynion ni fel dynoliaeth. Allwch chi ddim cydfyw’n heddychlon â chocrotshan. A na, Radio Cymru, tydi hwnnw ddim yn syniad ar gyfer comedi radio. Peidiwch â meiddio.

Er nad ydw i isio meddwl am Gaerdydd, mae fy nhŷ i yn y ddinas fawr-ish led-ddrwg yn cael ymwelwyr digroeso. I fod yn onast efo chi, mae pob ymwelydd â ‘nhŷ i’n ddigroeso – tydw i ddim yn rili mwynhau cael pobl draw achos maen nhw’n gwneud llanast yno efo’u ‘sgidia. Tydw i ddim yn feudwy o bell ffordd ond fy nhŷ yw fy hafan a gwae unrhyw un a feiddio â’i hanharddu hyd yn oed fymryn. Ond heblaw am bobol, moch coed sydd lond y lle. Hap a damwain ydi eu ffawd nhw – bydd yr un cyntaf yn cael getawê drwy gael fflîch allan o’r drws cefn, ond os daw mwy nag un i’r amlwg dros y diwrnod maen nhw’n fwyfwy tebygol o gael fflîch lawr y pan. Achos, yn y pen draw, blydi mochyn coed dio, ac mae ‘nhŷ i’n bwysicach na moch coed.

Ta waeth, credaf i lygodan arall gael ei maglu gennym. Heddwch i’w llwch ac i’r bin â hi.

mercoledì, giugno 29, 2011

Y Gath Wely

Hawddamor! Ma oriau hirach yn golygu nad oes gen i fawr o amser i chi ddim mwy. Wel, mae gen i’r amser ond mae amynedd yn rhywbeth arall. Dydi o’m yn hawdd dod adra a blogio wyddoch. A dwi’n meddwl bod wyth mlynedd o yfed penwythnosol gor-drwm yn dechrau effeithio arnaf. Dwi’n edrych tua 35 erbyn hyn. Yn wir mi dreuliais nos Wener ddiwethaf gan fwyaf yn gwylio Hogia’r Wyddfa ar S4C yn, wel, chwil gaib. A swni’n ei wneud eto. A dweud y gwir dwi’n meddwl y dylai Hogia’r Wyddfa fod ar y teli bob nos.

Mae ‘na rai pethau sydd mewn llefydd na ddylent fod. Gesi sgwrs efo Danny drws nesa’ am gathod y diwrnod o’r blaen, a dydi o na fi yn licio cathod ond yn eu goddef achos eu bod nhw’n cadw’r llygod mawr draw. Dwi’n licio llygod mawr llai na chathod de. Er, dydyn nhw ddim cweit mor ddrwg â sbwnjys. Gobeithio na wnaiff gwyddonwyr esblygu hybrid ll’godan fawr-sbwnj. Fedra i ddim meddwl am unrhyw reswm iddynt wneud hyn heblaw i’m dychryn i’n uffernol. Sy’n golygu ei fod fwy na thebyg yn gwbl anochel.

Ond ia, pethau mewn llefydd na ddylent fod. Soniais o’r blaen dwi’n siŵr am y gath fabwysiedig sydd acw yn Rachub. Mae Dad wedi mynd o licio’r peth i gwyno ei bod hi yno gormod, a gormod yno y mae hi os gofynnwch chi i mi. Siaradais â Mam dros y ffôn wythnos diwethaf, yn bur ddifynadd fel arfer dwi’n siŵr (mae hi’n haeddu mab gwell ... wel, mi gaiff fab gwell pan ma’ hi’n stopio dweud “you’re fat” bob tro mai’n fy ngweld – jipsan ddigywilydd), fod y gath bellach yn rhan o’r dodrefn acw. Mae hi’n cysgu acw bob nos ‘fyd. Ar fy ngwely i.

Gredish i fyth ŷm disodlid gan gath. Dydi fy ystafell i yn Rachub heb newid dim ers i mi adael adref flynyddoedd nôl, sy’n od ond eto’n wych o’m safbwynt i, gan wneud adra deimlo’n gynnes gartrefol, a hoffwn i ddim petai’n newid.

Fy mai ydi o mewn ffordd. Pan o’n i adra ro’n i’n ddigon hapus i adael i’r gath gysgu ar y gwely efo fi tra ro’n i’n gwylio’r Hotel Inspector nes rhoi fflich allan iddi cyn i mi gysgu. Ond diolch i Mam, mae’r gath wedi symud i mewn bron yn gyfan gwbl.

Felly dyna’r newyddion diweddaraf gan yr Hogyn. Mae ‘na gath yn cysgu yn fy ngwely a dwi’m yn rhyw hapus iawn am y peth.

lunedì, aprile 11, 2011

Diwrnod efo'r Anifeiliaid

Mi ges fy ffordd a dydd Sul fe aeth tri ohonom, yr Hogyn, Lowri Dwd a Lowri Llew, i Sŵ Bryste. Gyda phobl amrywiol, y Dwd yn un ohonynt nos Wener, yn llwyddo fy hudo i bob tafarn bosib dros y penwythnos mi gyrhaeddodd bwynt nos Sadwrn lle mi ges banic mawr a rhedag adra yn barod i fynd i’r sŵ.

Ro’n i’n meddwl y buasai Sŵ Bryste yn fwy na Chaer ond ro’n i’n hollol anghywir. ‘Does ‘na ddim eliffant na theigr na chamel na jiráff yn agos at y lle. Wel, welish i mohonynt. Ond dyna ni, mae Sŵ Gaer yn anferthol, ac amwni mae pawb ‘di gweld eliffant a jiráff o’r blaen, ac mae camels yn fasdads blin, a theigrod yn blydi beryg. Dwi ddim yn poeni rhyw lawer os bydd y teigrod yn marw allan yn ystod ein hoes ni, po fwyaf diogel y byd i bobl, po hapusaf y byddwyf i.

Dachisho gwbod be oedd fy hoff bethau i? Oes siŵr, dyma pam eich bod chi’n darllen. Y fruit bats. O’dd nhw’n lyfli, ‘swn i wedi mynd ag un adra yn y fan a’r lle. Doedda nhw ddim yn gwneud rhyw lawer blaw dringo’r rhaffau de. A dweud y gwir roedd lot o’r anifeiliaid i weld yn ddiog iawn. Wnaeth y gorilas ddim byd. Ni edrychodd y panda coch arnom ac mi guddiodd y llewod yng nghefn eu lle nhw felly ni welsom mohonynt fawr ddim.

Ceir yn Sŵ Bryste ddegau o grwbanod o bob maint. Dwi’n licio crwbanod ond wnaethon nhw fawr o ddim ychwaith. Wel, maen nhw fatha rhech dydyn? A ‘dwn i ddim am y twilight zone, fel y’i gelwid, achos i anifeiliaid y nos yr oedd, ac yn anffodus roedd y lle mor dywyll ni fedrasom ni weld fawr ddim. Wnaethon ni syllu ar danc gwag am bum munud yn trio dod o hyd i anifail.

Ni phrofasai’r acwariwm yn llwyddiant mawr chwaith, ac mi ddadleusom pam bod ‘na ffrij llawn ffishffingyrs yno. Er mwyn i’r pysgod eu bwyta, meddaf i, a dwi’n sticio wrth hynny. Dio’m fel petaen nhw yno fel rhybudd i be sy’n digwydd i ffish sy’n ceisio dianc nadi?

Ac felly mi adawsom y sŵ, ar ôl cael diwrnod da, er po fwyaf i ni ddadansoddi’r peth yn Harvester gyda’r nos (achos dani’n classy) y lleiaf llwyddiannus y swniodd, yn enwedig wrth i ni rywsut fethu dinas fwyaf Cymru ar y ffordd nôl a chanfod ein hun 16 milltir i ffwrdd ac nid ymhell o Lantrisant. Ddealltish i ddim sut lwyddon ni wneud hynny a dwi’m callach rŵan.

giovedì, marzo 24, 2011

Does dim ond isio ceiniog i fynd i mewn drwy'r drws...

Pan dwi’n cael rhywbeth i mewn i fy mhen mae’n anodd iawn ei ddad-wneud. Mae’n siŵr eich bod chi yr un peth – pan fyddwch yn clywed cân a honno’n cylchdroi yn eich pan rhaid ei chlywed gangwaith i’w hymwaredu. A phan fo chi isio gwneud neu weld rhywbeth, wel, mae’n rhaid i chi wneud neu weld y peth hwnnw pa beth bynnag y bo.

Felly be dwisho ei wneud ers ychydig wythnosau ac y cwynaf amdano onid y’i gwnaf? Ddyweda’ i – mynd i’r sŵ. Rŵan, Sŵ Bryste ydi’r agosaf at Gaerdydd a hyd y gwn i nid oes un yn ne Cymru. Mae gennym o leiaf ddau yn y gogledd, rhwng Sŵ Môr Môn a Sŵ Mynydd Bae Colwyn, ond arwain y blaen wnaeth y Gogs erioed. Does neb wedi dweud amdanaf am unrhyw sŵ yn y De beth bynnag – o bosib achos dydyn nhw’m isio fi yno.

Fyddech chi’n meddwl y buasai dyn yn ei oed a’i amser fel fi, ac mi fyddai’n 26 mewn llai na mis, isio gwneud rhywbeth llai plentynnaidd, ond na, dwisho mynd i’r sŵ. A dwi’n ‘styfnig am y peth. Os na chaf fynd cyn fy mhen-blwydd, mi ymwaredaf â phen-blwydd meddw hwyl am daith i Fryste ... wel, os daw rhywun efo fi. Ond dwi’m yn dallt pwy na fyddai isio mynd i sŵ, maen nhw’n llefydd cŵl. Dwisho mynd i weld yr anifeiliaid.

Dwi heb fod i un ‘stalwm. Gennai deimlad mai Bae Colwyn oedd y tro diwethaf, ond dwi’m yn cofio pryd yn union. Ond dwi’n cofio cael fy rhyfeddu, er fy mod i’n adnabod y Sŵ Mynydd yn o dda. Fedra i ddim helpu â chael fy hudo gan anifeiliaid ar y teli ac mae eu gweld nhw go iawn yn well. Heblaw am y mwncwns achos dwi’m yn licio mwncwns, fwy na thebyg achos bod pawb arall yn licio mwncwns.

Prin y llwydda’ i argyhoeddi neb, dwi’n teimlo. Mynd ben fy hun neu chwilio Gwglimij yn smalio fy mod i yno wna i. Ac, ydach, mi ydach chi’n gwbod p’un o’r rheini dwi fwya tebygol o wneud.

martedì, febbraio 01, 2011

Lladd trychfilod

Dwi heb flogio fawr ddim fis dwytha oherwydd mynadd. Unwaith yr aiff rhywun i’r arfer o beidio â blogio hawdd ydi bodloni ar hynny. A minnau wedi bod yn brysurach yn Ionawr 2011 na’r un Ionawr arall ers cyn cof, er i fod yn onast dwi’m hyd yn oed yn cofio llynadd, wnaeth hi fawr o les i ‘nhymer ar y cyfan, a ddaru mi ddim mwynhau’r mis, yn ôl f’arfer, er i mi fwynhau bron bopeth a wnes. Ond dyna ni, styfnig dwi, ac wedi dweud na bawn yn mwynhau Ionawr do’n i fyth am wneud pa beth bynnag a wneuthum.

Felly call fyddai dweud ar ddechrau Chwefror y bydda i’n mwynhau. Dibynna llawer ar y rygbi. Mi all fy nhymer, a’r noson yn benodol, gael eu heffeithio’n ddirfawr gan ganlyniad rygbi. Os collwn ni nos Wener fydda i ddim allan yn hir. Mae’n gas gen i golli, sy’n drist achos dwi’m yn ennill fawr o’m byd. Yr unig beth fydda i’n ei ennill fydd gemau Monopoli wrth chwarae efo’r teulu, ond mi ellir yn hawdd gymharu hynny ag ennill gêm o ‘bwy sy’n mynd i ladd pwy yn gynta’ gydag unrhyw bry cop sy’n meiddio dod i ‘nhŷ i.

Fi sy’n ennill y gêm honno bob tro, afraid dweud, neu hyd yn hyn o leiaf. Gas gen i drychfilod. Sgen i mo’u hofn nhw, heblaw am gnonod sy’n troi arna i, ond os wela i un acw mi fydd y diawl farw oni lwydda ddianc dan y carped.

Ro’n i’n ofnadwy o gas pan yn hogyn bach (wel, iau – bach fydda i fyth rŵan). Doedd fawr fwy o ddileit yn fy mywyd na thynnu coesau dadilonglegs i gyd i ffwrdd a gweld pa mor bell y gallai fflio. A phan fu gan Nain ganhwyllau yn yr ardd, gwae’r trychfil a welswn oherwydd y câi farwolaeth danllyd anochel.

‘Sdim rhyfedd fy mod i fel ydw i.

martedì, ottobre 19, 2010

Y Teulu Anifeilaidd

Yn gyffredinol, ‘sgen i ddim mynadd â phobl nad ydynt yn hoffi anifeiliaid. Pe bawn yn cyfarfod rhywun am y tro cyntaf ac yn cael gwybod nad ydynt yn licio anifeiliaid byddai’r argraff gyntaf a grëwyd arnaf yn un wael. Gwell hyd yn oed pobl cathod na phobl sy’n casáu’r cyfan ohonynt – yn wir, mi fedraf i, sy ddim yn licio cathod, wneud yn iawn efo nhw, y rhai sy’n dangos parch, de. Er, mi fynnaf hyd f’angau bod y ddynas cath-yn-bin y peth doniolaf i mi ei weld er cyn co’.

Lleiafrif ydi’r bobl hyn, wrth gwrs – dwi’n meddwl o bawb dwi’n eu hadnabod mai dim ond Rhys a Ceren sy’n casáu anifeiliaid, er mi fytant rai. Yn gyffredinol, mae fy nheulu i yn bobl anifeiliaid. Mae gen i a Mam yn benodol hoffter mawr at y rhan fwyaf o greaduriaid Duw, a chŵn yn arbennig. Mae hyd yn oed y chwaer, rhwng ymbincio a sôn am faint mai’n mwynhau bwyta llysiau, yn hoffi anifeiliaid ar y cyfan. Er mi gwynodd pan fu ganddi gwningen ei bod yn caru ei brawd yn fwy na hi.

Y prif rwystr i ni gael anifeiliaid oedd Dad. Gwrthwynebai Betty a Blodwen (ac yn ddiweddarach Sioned) y chwïaid, a fawr hoffter ganddo at y gwningen ychwaith, ac er y cwyno gan bawb, Mam grochaf, i gael ci, gwrthwynebiad Dad rwystrodd aelod newydd rhag dyfod i’r cartref. I’r fath raddau y bu iddo ddatgan ‘fi neu gi’ untro – gwn pa un fyddai’n well gan Mam rŵan.

Ond, fel gyda phawb nad ydynt yn licio creaduriaid, dydi anifeiliaid ddim yn rhyw gymryd at Dad chwaith. Mae ‘na reddf ryfedd gan anifeiliaid efo’r fath bethau. Dwi’n meddwl eu bod nhw’n meddwl bod Dad ‘mbach o wancar. Dechreuodd y cyfan mi dybiaf pan ganlynasai Mam a Dad gyntaf a Mam yn berchen ar gi Alsatian mawr o’r enw Amber a chwyrnai ar Dad bob tro y ceisiai ddod yn agos at Mam.

Ond sioc ddisgwyliodd yr Hogyn ar ei ymweliad diweddaraf adref. Ffrind ar ffurf cath fechan sydd gan Dad. Mi ddaw o rywle yn Nhyddyn Canol a welsoch chi rioed ffasiwn beth. Nid yn unig y bydd Dad, gan grwmach a llusgo’i draed fel yr hen ŵr nad ydyw eto, yn rhoi sylw mawr i’r gath (a’i galw yn ‘kitty’ ... kitty myn uffarn!), mae’r gath hithau wedi cymryd at Dad. Big time. Pan fydd nyni garwyr anifeiliaid i gyd yn yr ardd, gan amlaf yn bwydo Guto a Wil y merlod gwyllt, Dad aiff â sylw’r gath, a’r gath sylw Dad. I rywun a fagwyd yng nghwmni’r dyn, mae’r peth yn rhyfeddod.

A chan hynny mae’n dal i rwgnach wrth Mam, “you’re not getting a dog yeah”.

venerdì, ottobre 08, 2010

Bastad Geirw Dychmygol

Yr wythnos hon dwi wedi cael llu o freuddwydion rhyfedd ond nid oedd â wnelo Nigel Owens dim â breuddwyd ryfedd neithiwr. Dwi’n dweud rhyfedd, ond roedd o’n eithaf arswydus mewn ffordd.

Ro’n i’n gyrru yn fy nghar hen ffasiwn drwy Lanllechid. I’r rhai ohonoch na wyddoch Llanllechid lle anwar, barbaraidd ydyw i’r gogledd o’r Rachub fetropolitaidd, gyfoes sydd ohoni heddiw. Yn sydyn reit mi welais rywbeth o’r car, ar yr ochr chwith, yn y cae, a beth oedd yno ond carw!

Dwi byth wedi gweld carw gwyllt o’r blaen dwi ddim yn meddwl, felly dyna pam stopiais ac edrych arno, efo’i gyrn balch. Ac yntau ddechreuodd edrych arna’ i. Ar fyr o dro daeth ei gyfeillion yno hefyd, ac wrth i mi adael y car, am ba reswm bynnag, ymosodasant arnaf.

Wel, fel y gallwch ddychmygu, ro’n i’n rhedeg o gwmpas y lle yn trio dianc. Mi lwyddais fynd nôl i’r car (ar ôl i un fy hyrddio yn ei erbyn) cyn i’r bwystfilod rheibus droi’r car ar ei ben. Yn y diwadd mi es i mewn i dŷ pobl ddi-hid na phoenasant am fy nghyflwr petrus na’r ffaith bod haid o geirw’n dinistrio Llanllechid.

A oeddwn yn iawn ddechrau’r wythnos i ddiystyru negeseuon isymwybodol breuddwydion? Wel, dyma ddadansoddiad y wefan hon o freuddwyd am geirw:

To see a deer in your dream, symbolizes grace, compassion, gentleness, meekness and natural beauty.

Ateb: oeddwn!

lunedì, settembre 13, 2010

Y Ci Bab

Tasa gen i amser ac amynedd, fe gaech gofnod llawn o’r penwythnos a fu. Does gen i’r un ac felly chewch chi ddim. Bydd rhai yn ddigon fodlon ar hynny ‘fyd. Roedd y penwythnos a fu ymysg y chwilaf dwi wedi’u cael ers cyn cof.

Ond yr isafbwynt gyrhaeddodd nos Sadwrn. Ro’n i wedi bod allan efo gwaith tan 6 fora Sadwrn ond wedi llwyddo deffro am 12 ddydd Sadwrn ei hun. Erbyn dechrau yfed eto, yng Nghanolfan y Mileniwm fel pobol barchus, doedd ‘na ddim gobaith y gallwn yfed cwrw. Mae canlyniadau’r diffyg gallu i wneud hyn fel rheol yn fy nhroi at y fodcas neu’r jin. A dwi’n licio fodca a jin yn fawr.

Mi fedra i dancio diod fel nas gwelwyd. Caiff pobol syndod ar faint y gall yr Hogyn yfed weithiau. Ond y broblem ydi dydw i ddim yn dal fy niod yn dda iawn. Mae’n fater o megis dechrau nad oes gorffen. Fydd y geg yn mwydro a’r coesau’n gwegian ar fyr o dro wrth i mi barablu o amgylch y ddinas ‘ma ym mherfedd nos fel chwyligwgan chwil.

Ia, nos Sadwrn. Topio fyny o’r noson o’r blaen o’n i, sy wastad yn beth peryg. Ond hynny fu a daeth hi’n ddiwadd nos a chafodd ambell un ohonom dacsi i Grangetown. Ro’n i’n benderfynol o gael cibab a hynny gawsom ni gyd, er nad ydw i’n cofio’n union lle. Ta waeth, y peth nesa i mi ei gofio ydi bod yn y stryd tu allan i’r siop efo fy nghibab yn ista ar lawr, fy nghefn at y wal.

Am ryw reswm, roedd ‘na foi o’r Eglwys Newydd yn Grangetown (ac roedd hyn yn y bore bach go iawn) efo’i gi bach hyll o’r enw Reggie. Fel y byddaf yn ei grybwyll yn ddigon aml, dwi’n caru cŵn. Pug oedd o dwi’n meddwl, ond ro’n i a fo fel ffrindiau gora, yntau’n cael mwythau ond, hefyd, gibab. Rŵan, ro’n i wedi mynnu a swnian ers cryn dipyn fy mod i isho cibab, ond y gwir plaen amdani ydi y ci, nid y fi, gafodd y rhan fwyaf helaeth ohono. Gan gynnwys y salad.

Ar ôl i’r ffatan fynd (a minnau weiddi “Ta ta Reggie!” arno) gofiais i ddim am y peth tan bnawn Sul. Mae’n troi arna i sut. Ro’n i’n meddwl bod fy llaw dde yn drewi ‘chydig. Mi oedd. O gi. O boer ci. Daeth y cyfan nôl. A bu bron i mi chwydu. Ond wnes i ddim, y Sul a aeth yn ei flaen, gan fflashbacs lu o nos Wener a nos Sadwrn yn blethwaith chwareus, direidus. Bydda i’n licio’n fawr mynd allan i chwarae ar y penwsos.

mercoledì, agosto 25, 2010

Y lle gorau i gath


Ai fi ydi'r unig un sy'n meddwl bod y stori wirion hon wedi'i mynd yn rhy bell? Y ddynas yn cael bygythiadau i'w lladd, 18,000 o bobl wedi ymuno ar grŵp Facebook i'w chondemnio, straeon lu yn y papurau newydd. Seriws, 'runig beth nath hi oedd rhoi ffycin cath mewn ffycin bin.

Cês de.

Diweddariad:
Nodyn bodyn gan Ceren: Dwi'n falch ath y gath i'r bin

venerdì, giugno 26, 2009

Galw enwau ar bobl ... Cymraeg style!

Un o wychaf bethau ein hannwylaf iaith ydi’r gallu i alw enwau ar bobl sy’n gwbl ddiniwed ac eto’n cyfleu cymaint. Mae’r Saesneg yn wych am hyn hefyd i raddau helaeth ond mae ‘na rhywbeth mwy gwirion am y Gymraeg, sy’n gwneud iddi ragori.

Faint o fath o fwydydd y gellir sarhau rhywun yn Saesneg gyda hwy? Lemon, wrth gwrs, ond gallwn ni alw rhywun yn lemon yn Gymraeg. Ac yn nionyn. Ac yn dorth. Ac yn sgonsan (ffefryn Nain a’m ffefryn diweddar). Ac, wrth gwrs, yn ben rwdan. Allwch chi ddim mynd rownd Lloegr yn galw rhywun yn onion, loaf na’n scone (dwi byth yn cofio be ‘di rwdan yn Saesneg).

A beth am dwmffat? “Beth ti’n gwneud y twmffat?” / “What are you doing you funnel?” – penderfynwch chi p’un sydd orau.

Gallwch chi alw rhywun yn unrhyw beth dal haul yn y Gymraeg ac fe’i cyflëir mewn ffordd ddoniol, lled-sarhaus ond eto cyfeillgar – dychmygwch alw rhywun yn “hen gwpan wirion” neu’n “be sy dy haru di’r draenog?” – fe fyddent yn codi gwên yn hytrach na dwrn.

Ond yn ôl y draenog, mae anifeiliaid yn gallu bod yn faes cyfoethog a diddorol i alw enwau yn Gymraeg: colomen/sguthan, cranc, mul, cranci mul (cyfuniad!), brân, iâr, mochyn, hwch, ci, ast, deryn – ond onid ydi hi’n rhyfadd, yn Gymraeg, bod galw rhywun yn fath o anifail bron yn ddi-eithriad sarhaus iawn, ond eto chymerech mohono â’r sarhad a fyddai’n briodol gyfatebol yn Saesneg?

Gallwn wrth gwrs barablau ‘mlaen am hyn, ond dyna un o gryfderau’r Gymraeg i mi. Mae hi’n iaith fach gyfeillgar a hyblyg, y mae ei geiriau’n gwneud fawr o synnwyr ond yn golygu cymaint.

lunedì, maggio 18, 2009

Y cyw bach cynta'

Dwi’n gwybod fy mod yn paladurio am anifeiliaid yn weddol aml ar y blog hwn (rhaid bod yn onest, dydi ‘y flog hon’ jyst ddim yn swnio’n iawn) ond alla’ i ddim helpu hynny. Tristaf agwedd ar y ffaith hon ydi fy mod i’n siarad ag anifeiliaid o hyd. Fel babanod, rhaid mi siarad yn Gymraeg ag anifeiliaid – y gwahaniaeth mawr yw fy mod i’n licio anifeiliaid, sy’n glyfrach eu ffordd a changwaith yn fwy hylan.

Fel rheol dwi ddim yn licio adar cymaint ag anifeiliaid eraill, er bod yr enwau a roddir ar adar yn y Gymraeg, megis y tingoch, y dryw penfflamgoch, sgrech y coed, iâr y diffeithwch, gwybedog y gwenyn a gwylan y gweunydd oll yn enwau gwirioneddol brydferth (efallai nid y tingoch llawn cymaint) – heb sôn am yr ystydebol ond anfarwol titw tomos las a’r jî-binc.

Nid yr un o’r rheini, am wn i, a ddaeth i’r ardd y diwrnod o’r blaen. Mae ‘na gryn dipyn o adar to yn nythu yn Grangetown. Cyw bach ydoedd yn yr ardd, yn hedfan yn drwsgl a digyfeiriad, wrth i mi daflu basil allan i’r ardd nad oedd wedi tyfu. Ar yr iorwg celain ydoedd, sydd ar y ffens rhwng y tŷ a drws nesa’. Roedd i’w weld yn ddigon cymysglyd p’un bynnag.

“Helo shwcs,” medda fi wrtho gan fynd yn ôl i’r tŷ, heb lawn werthfawrogi bryd hynny pa mor drist ydi siarad i aderyn, yn enwedig un nad ydych chi’n ei adnabod. Bu i’r bach drydar yn ôl i mi, fel rhywbeth o ffilm Disney, cyn hedfan yn syth i mewn i ffenest y bathrwm gan hanner gnocio’i hun allan cyn landio’n ôl ar y wal.


“Twat,” medda fi wrth fy hun, cyn mynd yn ôl i’r tŷ.

lunedì, aprile 06, 2009

Colomennod

Cenhadon budreddi
Ffieiddiaid yr Wybren
Adar Annwn

Uchod mae rhai o’r enwau dwi’n rhoi i golomennod. Nid colmennod y wlad, wrth gwrs, ond colomennod dinesig a threfol. Dyma chi anifeiliaid afiach.

Fel un anaeddfed bydda i’n hoffi taro fy nhroed i lawr neu neindio ar ôl un o bryd i’w gilydd i gael gwared ohonyn nhw, er nad oes gan golomennod fawr o ofn ohono i. Ddaru mi boeri ar golomen unwaith, a oedd yn hwyl achos doedd dim ots ganddi, ond parhaodd i sefyll yno efo saleifa yn hongian o’i hadain.

Wythnos diwethaf mi welais rywbeth arall a drodd arnaf, sef colomen yn bwyta sigaret. Wn i ddim amdanoch chi, ond dydi hynny ddim yn iawn i mi. Nid o ran byd dynion yn tarfu ar drefn naturiol natur eithr pa fath o ffieiddbeth a fyddai isio bwyta sigaret yn y lle cynta?

Yr ateb ydi’r golomen. Hen aderyn budur ydyw.

domenica, marzo 15, 2009

Cwningod

Mae’n waith gwneud gwaith yn ystod yr wythnos, heb sôn am y penwythnos. Yn ffodus i mi, dwi byth yn gweithio ar benwythnosau. Ymlacio wnes i. Roedd Pesda yn gelain nos Wener – dwi ddim yn cofio’r tro diwethaf i mi fod allan yn stryd a bod bywyd llond y lle. Mae’n drist braidd. Dydi o ddim fel bod gan neb ddim arall i’w wneud.

Un peth nad wyf wedi’i weld yn Rachub dirion deg stalwm ydi cwningod. Yn ystod dyddiau fy ieuenctid, sy’n dal i fodoli mae’n siŵr, arferwn eu gweld yn rhedeg o gwmpas y caeau yn chwareus i gyd, ond nid ers blynyddoedd. Fel dwi’n ysgrifennu’r pwt hwn mae ‘na rai yn y cae y tu allan i’r ffenest, a hefyd rhai yn y caeau tu ôl yn ôl Dad, sy ddim y ffynhonnell fwyaf dibynadwy o wybodaeth o unrhyw fath, ond mae’n gwybod be ‘di cwningan. Fwy na thebyg.

Arferai’r chwaer fod yn berchen ar gwningen o’r enw Floppy, sydd afraid dweud yn enw anffodus ar hogyn pa rywogaeth bynnag ydyw, cyn i hwnnw redeg i ffwrdd i ymuno a’r cwningod gwylltion, ar ôl iddo ffwcio Piper, sef cwningan Rita. Hogyn oedd Piper ‘fyd, ond mi ffwcith gwningan rywbeth yn ddi-ganlyniad. O, i fod yn gwningan!

Gydag ail-ddyfodiaid y cwningod mae’r barcutiaid yn dyfod. Fydda i wrth fy modd efo barcutiaid – yn fwy na dim arall maen nhw’n symbol o adref i mi. Mae’n newid braf o wylanod a llygod mawr Grangetown, a’r gath gotsan ‘na sy’n ista ar silff gegin pan fydda i’n cwcio chicken.

martedì, gennaio 27, 2009

giovedì, ottobre 23, 2008

Anifeiliaid yn rhegi

RHYBUDD: IAITH ANWEDDUS
Wel, fel pob blogiad arall rili, de? Ond bydd hwn yn waeth.

Dwi’n gwybod fy mod i’n ddwl ar adegau, ond wrth glywed newyddion y bore a’r bwriad gan Brifysgol Abertawe i wneud i gar fynd 1000mya, rhaid i mi ddweud nad ydw i’n dallt y pwynt i’r holl beth. Os gall rhywun egluro be ddiawl ydi’r pwynt rhowch wybod i mi. Dwi’n fodlon iawn ar fy Fiesta, yn bersonol. Lwcus i hwnnw gyrraedd 70mya yn y bumed gêr.

Ta waeth am hynny rhaid i mi ddychwelyd at lyfr a brynais ddoe. Gyda thri phen-blwydd yn dyfod y penwythnos hwn, roedd y temtasiwn yno i brynu ‘Pets with Tourettes’ fel anrheg i un o’r ddywededig rai: ond dydi Rhys methu darllen, dydi Lowri Llew ddim yn licio pethau fel hyn ac mae Llinos yn Aberystwyth. Pwy tybed a fyddai’n gwerthfawrogi ryw 40 o ddelweddau o anifeiliaid â swigod siarad yn dweud pethau fel “Fuck off”, “Cummy blowjob” a “Felchy bumboys”?

Wrth gwrs, Lowri Dwd!

Tai’m i ddweud celwydd wrthoch chi, ro’n i’n chwerthin nerth fy mhen yn Borders ac yn giglan drwy’r p’nawn wedyn, ond eto fedra i ddim helpu os mae bochdew yn gweiddi “Minge!” yn gwneud i mi chwerthin. Ac am ryw reswm, doeddwn i ddim am gadw’r llyfr, ro’n i eisiau ei roi i rywun. Yn wir, mi chwarddodd y Dwd nerth ei phen, gan dagu yn aml canys bod iddi annwyd ar hyn o bryd, a oedd yn ei gwneud yn llai delfrydol byth.

Gyda’r ail a’r drydedd gyfrol allan yn y siopau, a fydda i’n gallu peidio â gwastraffu chwephunt arall, dim ond er gweld cath arall drachefn yn gweiddi “Winky Wank Wank”??