Ro’n i’n eiddgar ddisgwyl trioleg The
Hobbit felly. Dyna’r tro cyntaf i mi fod i’r sinema ben fy hun, oedd yn beth mawr achos dwi'm rili yn foi sinema na ffilmiau. Wnes i
fwynhau’r gyntaf a’r ail – yr ail yn benodol. Lord of the Rings nid oeddynt ond wnes i fwynhau’n fawr o hyd. Felly
ar ôl blwyddyn o aros mi gefais i weld rhan derfynol y drioleg ddydd Gwener.
Dwi ‘mond yn cael bwrw ‘mol achos nesi addo i Steff o gwaith na dywedwn unrhyw
beth o gwbl yn unman nes iddo fo ei gweld/clywed rhag ei sbwylio.
Rŵan, tydw i’m yn burydd Tolkien o gwbl a ‘sgen i ddim mynadd â phurdeb efo
pethau fel’na – blydi stori ffuglen ydi hi wedi’r cwbl. Ond ow, wnaeth The Hobbit: Battle of Five Armies fy siomi
i gymaint. Hynny ydi, o’n i’n teimlo’n isel ar ôl gadael y sinema, achos oedd ‘na
jyst cymaint yn rong – disgynnodd fy myd i’n ddarnau. Does dim ots gen i os na
ddarlleno unrhyw un y blogiad hwn. Rhaid imi gael hyn allan o’m system. Ac os
dydach chi’m isho spoilers, peidiwch
â darllen ymhellach.
Wna i restr yn lle traethawd, achos ma’n haws a dwi’n caru rhestrau o
waelod fy nghalon (sy ddim yn fy ngwneud i’n gîc):
1. Y Frwydr Fawr. Ond dyma’r peth. Doedd o ddim mor epig ag y gallai o fod.
Iawn, dydi o ddim i fod yn Pelennor arall, ond prin o frwydr oedd mewn difrif,
wrth i’r ffilm neidio i gymeriadau eraill yn lle rhoi ffeit iawn i ni. Roedd o’n
annigonol. Yn lle neidiodd y ffilm at bobl fel...
2.
Tauriel. Hon ydi’r peth prydferthaf yn Middle Earth ac eithrio
Galadriel (er bod hi’m yn y llyfrau). Do’n i’m yn meindio hi yn yr ail ffilm
gormod, ond roedd y peth cariad efo Kili jyst ddim wedi dod ynghyd – doedda ni
ddim isio gweld hyn. A nath y berthynas ddim datblygu digon i ni fod efo ots
beth ddigwyddodd beth bynnag – plot filler
diog, arwynebol ac amlwg oedd o. Hefyd, oedd o jyst bach yn wirion ac annioddefol
gawslyd. A nath y love rivalry posibl
â’r gŵr dwi am ei drafod nesa ddim gweithio chwaith...
3.
Legolas. Ar wahân i Galadriel a Tauriel, Legolas ydi’r peth deliaf
yn Middle Earth. Swni’n hapus iawn yn mynd am Italian efo fo. Ac roedd o’n un o’r
cymeriadau mwyaf poblogaidd yn LOTR. Rŵan, doedd cael ymddangosiad gan Legolas
yn y ffilmiau ddim yn wirion o gwbl – mae’n neud synnwyr o ryw fath, â Mirkwood
yn filltir sgwâr i’r boi. Ond y broblem oedd cafodd o lawer gormod o sylw yn y
ffilm hon. Llawer gormod – dynnodd o’r sylw oddi ar y prif blot a’r prif gymeriadau,
a hynny gyda stori wan, flêr. Ddim ffilm amdano fo oedd hon i fod. Ac yna ar y
diwedd dyma’i dad, Thranduil (cymeriad wnes i rili mwynhau yn y ffilmiau hyn)
yn mwydro rwbath amdano’n mynd i ffeindio Aragorn, a bod ei fam yn ei garu. O’n
i’n ista yn y sinema yn meddwl “o le ddaeth hynny o?”. (O.N. dwi’n dal i garu
Legolas, newidith hyn fyth)
4.
Canlyniad
y frwydr. Welsom ni
mo hyn mewn difrif. Oedd pethau’n mynd fel shit i fyddin y Dynion, ac ar ôl
iddyn nhw benderfynu fwrw ati am un last
stand, efo hyd yn oed y merched yn penderfynu ymladd wrth eu dynion (tŵ blydi
rait ‘fyd de hogia?); ym, wel, nath hynny gyd jyst ddigwydd yn ddiarwybod i ni.
Welsom ni ddim galaru dros Fili a Kili (er criodd Tauriel dros Kili ond, fel y
dywedais, doedd ddim ots gan neb erbyn hynny), dau etifedd Thorin. A wnaeth
byddinoedd yr Elffyns a’r Corachod jyst cael eu lladd i gyd? Wyddom ni ddim am
na welsom ni. Ac yn fwy na hynny, pan oedd pethau’n duo mwy, roedd ail fyddin y
coblynnod yn cyrraedd. Aparyntli, nath yr Eryrod jyst chwalu honno. Un fyddin
enfawr. A welsom ni fawr ddim o hynny’n digwydd. A welsom ni ddim...
5.
Yr
Arkenstone. Un o’r
pethau pwysicaf yn yr holl ffilm. Pwy â ŵyr beth ddaeth o hwn.
6.
Cymeriad
Billy Connolly – Dáin. Doedd o’m yn ddoniol, ac roedd y CGI yn eithaf amlwg
(dybiwn i fod o’n CGI achos nad ydi Connolly’n ddigon iach i chwarae’r rhan ar
y funud). Roedd lot o CGI gwan yn y ffilm – wn i ddim a sylwodd unrhyw un arall
bod yr holl Elffyns i gyd ag union yr
un wyneb â’i gilydd jyst bod rhai bach yn dalach na’i gilydd. Hefyd, Dáin sy’n
dod yn Frenin ar y Lonely Mountain ar
ôl y frwydr. Ddylen ni fod wedi cael gwbod hynny rywsut, siwrli? Just cliw hyd
yn oed?
7.
Perthynas
Galadriel/Gandalf. O’r holl
bethau allan o le yn y ffilm hon, roedd perthynas y ddau yma yr odiaf beth o’r
cyfan. Ar ôl achub Gandalf, dyma Gandalf yn pledio efo hi i fynd efo fo, tra
bod ‘na blydi llwyth o Nazgûl o gwmpas y lle, a chafodd hi drafferth i’w adael
fynd. Roedd yr holl beth yn ensynio rhyw fath o gariad, neu hyd yn oed
berthynas, rhyngddynt. Da chwi wrandewch arna i pan dwi’n dweud hyn: mae hyn yn
ensyniad y tu hwnt i hurt.
8.
Saruman. Un personol ydi hwn. Saruman ydi efallai fy hoff gymeriad
mewn ffilm erioed – mae lot o hynny achos portread Christopher Lee ohono. Dwi’n
licio fo yn y llyfrau hefyd. Blydi hel, dwi’n licio Saruman. Do’n i methu aros
i’w weld yn cicio tinau. Yn y trailer
i’r ffilm, un foment safodd allan yn fwy na dim sef Saruman yn dweud yn
benderfynol ac yn ddramatig “LEAVE SAURON TO ME”. Ond, wel, wnaeth o ddim. Doedd ‘na ddim math o ffeit rhwng Saruman
a Sauron. Wnaeth o fawr ddim, a dweud y gwir. Ddywedodd o hynny, a dyna ddiwedd
ar antics fo, Galadriel ac Elrond. Roedd meddwl am weld y White Council (sef
nhw i bob pwrpas yn y ffilm hon) in
action yn rhywbeth o’n i’n glafoerio drosto. Ges i fy siomi gan y peth yn y
ffordd waethaf.
9.
Y portread
o’r rhan fwyaf o’r Corachod. Amhosibl fyddai
cael pawb i malio am bob un o’r rhain, mae ‘na ormod ohonynt. Yn y ffilm gyntaf
a’r ail, roedd ambell un yn dechrau datblygu i fod yn fwy cyflawn, ond
anghofiwyd am bob un (minws Thorin a Kili) i bob pwrpas, felly erbyn y diwedd
doedd ‘na fawr o ots amdanyn nhw. Ro’n i’n arbennig o siomedig nad oedd ‘na fymryn
yn fwy o Balin (yr hen foi), achos roedd ei eiliadau prin o ar y sgrim ymhlith
y goreuon.
10. Y ddeialog ar adegau. Nath bron pob
darn o gomic rilîff yn y ffilm ‘ma fethu, achos roedden nhw bob amser ar adeg
rong. Ac roedd rhai o’r cymeriadau fel petaen nhw’n dweud pethau oedd wedi’u
sticio mewn yn hytrach na’u sgriptio’n gall a threfnus ar adegau. Ymdrech fwriadol
i greu llinellau sy’n sticio yn y cof – sef y ffordd rong o lunio sgript.
Wnes i fwynhau unrhyw beth? Wel, do. Roedd portread Richard Armitage o Thorin yn wych. Wnes i rili mwynhau cymeriad Brand hefyd – Cymro ai peidio, roedd o’n gymeriad bach da, ac yn un o’r rhai mwy credadwy (o ystyried ‘na ffilm ffantasi oedd hon). Ac mi wnes i fwynhau Martin Freeman fel Bilbo er nad oedd o yn y ffilm hon ryw lawer. A, do, wnes i licio gweld Smaug eto, y diawl drwg iddo fo.
Ond y gwir ydi gadawodd y rhan olaf o’r drioleg hon flas cas iawn yn fy
ngheg i. A dwi mor ddiawledig o siomedig am y peth. Er yn dweud hynny mae o
bron yn sicr y bydda i’n dal i brynu’r blydi DVD.
Sy ddim yn beth ‘sa gîc yn ei wneud, gyda llaw. Jyst rhag ofn i chi feddwl
fel arall.