Visualizzazione post con etichetta siopa. Mostra tutti i post
Visualizzazione post con etichetta siopa. Mostra tutti i post

giovedì, maggio 26, 2011

Mae Lowri Dwd ac ASDA yn gyfuniad peryglus

Siopa bwyd, fy hoff fath o siopa. Dwi’n siŵr fy mod wedi sôn droeon am beryglon siopa hungover neu siopa bol gwag. Maen nhw’n andros o beryglus, ond nid dyna sydd gen i mewn golwg heddiw gyfeillion, naci wir. Ceir math o siopa bwyd hynod beryglus. Enw’r math hwn o siopa bwyd ydi siopa bwyd Lowri Dwd.

A hithau heb gar na thrafnidiaeth bersonol, bydd Lowri Dwd yn rheolaidd gymryd mantais ohonof ac yn dod yn y car i Morrisons neu ASDA neu i ba le bynnag dwi’n penderfynu mynd. Y broblem o safbwynt yr Hogyn ydi ei bod hi’n gofyn os ydw i’n mynd siopa bwyd nid pan fo angen siopa bwyd go iawn arnaf, ond pan fo angen manion arnaf. Y math o bethau y gallaswn eu cael yn Tesco bach Grangetown pe dymunwn. Ond â minnau mor hoff o yrru – caiff, mi gaiff yr Amazon fynd i ffwcio – mae’r daith i’r siopau mawr yn anochel.

Y broblem graidd ydi bod Lowri a minnau’n ddylanwad drwg iawn ar ein gilydd. Mae’n gyfuniad o “w, mae hwnnw’n edrych yn neis”, “ma hwnna’n fargen a ti’n licio’r rheinia” a “g’wan, sbwylia dy hun”.

Nos Fawrth oedd hi, ac ar ôl bod yn IKEA, i ASDA mawr y Bae aethasom. Gas gen i’r ffycin lle a deud y gwir, ond fela mai. Pa fanion yr oedd eu hangen arnaf, meddech chwi? Tri pheth, ffishffingars, grefi ac afalau. Mi fuaswn i’n hapus iawn yn bwyta ffishffingars efo grefi, er gwybodaeth i chi. Fy hoff bryd ar ôl noson allan yn y Brifysgol pan oedd y byd jyst yn lle gwell ffwl stop oedd sglodion, grefi a ffishcêc. ‘Sna fawr o wahaniaeth rhwng fersiynau cacenaidd a byseddol pysgod.

Yn y diwedd mi lwyddais wario deg punt ar hugain, ar dair potel o win coch a phapur toiled ymhlith pethau eraill, fel orennau (be dwi byth yn ‘u buta) ac, wrth gwrs, pitsa gan y Doctor Oetker. Wnes i fyth ddallt pam bod hwnnw’n ddoctor, rhaid i mi ddweud.

Ac wrth gwrs, y peth mwyaf dibwynt o’r cyfan, llyfr croeseiriau hawdd. Dwi’n llwyddo argyhoeddi fy hun bob tro fy mod i’n mwynhau croeseiriau ac fy mod i’n eithaf da arnyn nhw. Hunan-dwyll o’r radd flaenaf. Fedrai’m cwblhau hyd yn oed hanner un o’r ffycin pethau. Hawdd, wir.

A than i mi wylio Breakfast bora ‘ma, doeddwn i ddim yn gwybod bod y ffasiwn swydd â Phengwinolegydd. Y mae’n rhyfedd o fyd, ys dywedodd Delwyn.

mercoledì, maggio 12, 2010

Llyfrau a'r Beano

Rhwng popeth, dwi heb wneud ryw lawer dros yr wythnosau diwethaf a hynny oherwydd anallu. Ond, yn sydyn reit, dwi’n ffendio fy hun mewn sefyllfa lle nad ydw i isio gwneud dim byd. Arferwn ar fy awr ginio grwydro Caerdydd yn ddigon bodlon fy myd, boed hynny mewn siop ddillad yn cwyno bod crysau-t yn rhy ddrud o lawer y dyddiau hyn, i siop lyfrau yn gyndyn iawn i ymestyn fy waled.

Arferwn fod wrth fy mod yn darllen. Y gosb waethaf y gallai Mam ei dyfarnu a minnau’n llai oedd bod yn rhaid i mi fynd i’m gwely ac na chawn ddarllen yno. Roeddwn yn cael y Beano bob wythnos, ac mae’n un rhan o’m plentyndod sydd wedi mynd yn angof gen i gan fwyaf ond, ew, o feddwl amdano daw’r mwynhad yn ei ôl. Wn i ddim a ydi’r Beano dal yn llwyddiannus heddiw, ond fe’r oedd ar ddechrau’r 90au pan ddarllennais i. Bob blwyddyn byddai Anti Blodwen yn prynu llyfr blynyddol y Beano a’r Dandy i mi, y caent eu darllen drwy’r flwyddyn, neu am flynyddoedd. Do’n i ddim mor hoff o’r Dandy, ond mi chwarddais i mi’n ychydig wythnosau nôl wrth feddwl pe bai gan Jamie Roberts fwstash byddai’n sbit o Desperate Dan. Ddywedon nhw fyth pam bod y boi’n desperate, chwaith.

Erbyn hyn, prin iawn y byddaf yn darllen. Ambell adnod o’m Beibl bach pan fyddaf mewn trallod, neu sgim sydyn drwy’r Bumper Book of Useless Information. Y nofel olaf i mi ei ddarllen yn llawn fwy na thebyg oedd Martha, Jac a Sianco. Dwi jyst ddim yn gwbod beth i ddarllen ddim mwy, nac yn gwybod pa fath o bethau yr hoffwn eu darllen. Efallai, a minnau’n dlawd iawn ar ôl helyntion y mis hwn a thros bythefnos o gael y cyflog nesaf, y darllennaf rywbeth y penwythnos hwn. Fedrai’m treulio fy holl amser yn gwylio recordiadau o Gimme Gimme Gimme!

martedì, febbraio 02, 2010

Twyllo meddwod â tshaen

Wyddoch chi be sy’n anodd ffendio? Tshaen. Mai’n uffernol dweud y gwir, ond gadewch i mi egluro.

Nid tshaen yn yr ystyr cadwyn dwi’n ei olygu. Dwi ddim yn meddwl y dylai dyn wisgo cadwyn neu fwclis i fod yn onest. Rhywbeth arall dwi’n gwbl yn erbyn dynion yn ei wisgo ydi’r mwclis o amgylch eu harddyrnau. Efallai nad Hogyn o Armani mohonof ond dwi’n gwybod be dwi’n ei licio a be dwi ddim yn ei licio. Dylai hogia ddim gwisgo gemwaith yn fy marn i. Gall ambell un gael getawê efo clustlws ond dyna ddiwadd arni. Cofiaf chwe blynedd yn ôl i’r Kinch wisgo clustlws am gyfnod, gan ei dynnu ar ôl i bawb ddweud ei fod yn edrych yn gê.

Mi oedd, ‘fyd. Ta waeth, nid tshaen o ran yn yr ystyr gemweithiol dwi’n ei feddwl. Nac ychwaith tshaen i rwymo rhywun. Tai’m i rwymo neb a tai’m i gael neb i’m rhwymo innau at ddim ychwaith. A dweud y gwir mae gen i eithaf ofn ryw fudreddau felly.

Tshaen am oriad dwi’n ei olygu, bobl. Yn nyddiau anterth fy meddwod yn y Brifysgol, chollais i ddim byd erioed. Ers hynny dwi ‘di colli o leiaf dri ffôn a dwy waled, ac fel y cwynais nid yn y gorffennol pell, pan fydd rhywun yn colli waled maen nhw’n colli pob mathia.

“Dylia chdi ddim mynd â waled efo chdi,” dywedodd Dad, y byddwn fel rheol yn fwy tebygol o wrando ar rap Cymraeg na’i gyngor, “rho digon o bres yn dy bocad ac wedyn o leiaf os golli di rywbeth wnei di’m colli popeth”. Syniad difyr. Ac, er fy mod i’n poeni y bydd myn jîns i yn disgyn gan bwysau pob chwech a dimau o newid a gawn, mae’n syniad call.

Y goriad ydi’r broblem. Fel arfer, mae fy ngoriad yn fy waled - felly heb sôn am golli cardiau ac arian, pe collwn fy waled mi a gollwn f’unig ffordd o fyned y tŷ. Felly mi ges frên-wêf. Petawn yn cael tshaen fach i roi o amgylch un o ddolenni’r belt a’r goriad ar y pen arall yn fy mhoced, byddwn o leiaf yn gallu cyrraedd adra oni chollwn bâr o drowsus.

Yn fy meddwod, nid a synnwn petawn.

Ond mae’n insiwrans o ryw fath. Y broblem ydi, er crwydro fel diawl, dwi methu dod o hyd i tshaen o’r fath, nid hyd yn oed yn y siopau torri goriadau. Yr unig rai sydd ar gael ydi rhai metel mawrion sy’n llenwi dy boced, ac sydd felly’n anymarferol tu hwnt at y diben, a’r rhai bach lwminws yr arferai pobl eu gwisgo gyda’u bym bags a’u llinynnau dal sbectols haul yn ôl yn negawd euraidd yn nawdegau.

Ydw i’n iawn i feddwl y gall rhywun gael un fechan sy’n iawn i roi’n gyfleus am ddolen y belt? Efallai ddim, un o freuddwydwyr y genedl fues ‘rioed. Bydd rhaid dal ati i chwilio p’un bynnag - mae’r Chwe Gwlad yn dyfod, ac am o leiaf bump o’r saith penwythnos nesaf mi fydda i’n gachu bants. Ond y tro hwn, tai’m i golli dim - mi a dwyllaf feddwod os caf tshaen i’r goriad.

martedì, ottobre 13, 2009

Dwi ddim yn licio John Lewis

Na, dydw i ddim yn licio John Lewis yng Nghaerdydd. Soniais tua mis yn ôl y byddwn yn mynd yno rywbryd ac mi es nid unwaith eithr dwywaith. Mae pawb yn canmol dwyieithrwydd y siop a’r ffaith bod y wefan hefyd yn ddwyieithog ond dwi ddim am fynd yno eto.

Welsoch chi erioed y ffasiwn ddrudnwch? Nefoedd, welish i ddim ‘rioed, a do, dwi ‘di bod i Lundain, er na fu i mi gymryd sylw o fawr ddim yn y bastad le, ond awn ni ddim lawr y ffordd gasinebus honno heddiw.

Rŵan, dwi wedi bod yn ddrudfawr fy nilladbrynu unwaith gan brynu côt a hithau’n ganpunt unwaith, ond byddwn i ddim yn gwneud hynny yn rheolaidd (nac eto, ond mae hi’n gôt lyfli) ond mae popeth yn adran dillad bechgyn gyfyngedig John Lewis yn uffernol o ddrud.

Cwynais nad oedd neuadd fwyd yno. Dywedwyd i mi fod, ac mi es yno eto i ganfod mai caffi ydoedd. Dwi’n dweud neuadd fwyd gan olygu deli i bob pwrpas. Fydda i’n licio’r rhan fwyd yn siop Howells yng Nghaerdydd, cofiwch. Cyfaddefaf mai unig fwriad f’ymweliadau prin i’r lle hwnnw ydi bwyta’r olewydd a’r sawsiau efo bara a gynigir am ddim cyn mynd i edrych ar y gwin, digio na allaf ei fforddio, cyn mynd nôl i’r gwaith yn olewyddlawn fodlon. Megis rhyw, dylid ceisio llenwi twll am ddim.

Wrth gwrs, dydi Howells ddim yn lle gwylaidd ychwaith, mae ‘na wario i’w wneud pe ceisid prynu yno. Ychydig fisoedd nôl, wrth chwilio yno mi ofynnodd un o’r bobl siop wrthyf a oeddwn yn chwilio am rywbeth yn benodol. “I brynu rhywbeth yma,” meddwn innau’n ddifrifol, “codiad cyflog”. Ni all pres brynu'r teimlad o roi ateb sarrug.