Y 5 Ymerodraeth Fwyaf Shit Erioed

Bydd unrhyw un sy’n f’adnabod, y bendithiol rai, yn gwybod mai hanes ydi fy mheth i; llyfrau am hanes ydi’r rhai dwi’n eu darllen yn fwyaf brwd. Mae hanes yn ddifyr. Tydw i ddim yn fath o ysgolor nac ysgolhaig nac arbenigwr, ond dwi’n licio fy hanes yn fawr.

Bywyd ymerodraethau sy’n ddifyr. Y peth ydi, mae pethau lu yn cael eu hysgrifennu am y rhai mawrion, llwyddiannus – y rhai gorau os mynnwch (wn i y bydd yna ryw gont yn darllen yn meddwl “ond mae ymerodraethau’n beth drwg!” ond go with the flow efo fi ar hwn, iawn?) ac mae ‘na ymerodraethau eithaf blydi trawiadol wedi bod ar y ddaear: Rhufain, Ymerodraeth y Qing, Persia, y Galiffiaeth Fwslimaidd ac, sori dweud, yr Ymerodraeth Brydeinig, i enwi ond rhai.

Ond dydi rhestru pethau da ddim yn hwyl. Mae yna ymerodraethau hynod shit wedi bodoli. Roedd yn anodd cyfyngu’r rhestr i bump – pump na fydd pawb yn cytuno â nhw ychwaith. Barodd Ymerodraeth Corea, er enghraifft, 13 mlynedd, sy’n llai na hanner f’oedran i. Barodd yr Ymerodraeth Lân Rufeinig ganrifoedd heb adael ei marc ar y byd. Roedd yr Ymerodraeth Rufeinig Orllewinol yn siop siafins (yn wahanol i’r dwyrain; Bysantiwm, a oedd, yn wahanol i’r gred, actiwli yn ôsym) ac mae dwy ganrif olaf yr Otomaniaid yn rhai truenus tu hwnt.

Ond mae ‘na shitiach na’r rhain. Dyma, yn fy marn i, bump o’r ymerodraethau mwyaf shit fu erioed.

5. Ymerodraeth Denmarc (1536 – 1945)

Dwy elfen sydd i shitrwydd Ymerodraeth Denmarc. Y gyntaf ydi’r gwledydd a reolai, a’r ail yw’r gymhariaeth rhyngddi â gwledydd bychain eraill Ewrop.

Unig gyflawniad Denmarc

Doedd Ymerodraeth Denmarc erioed yn Ymerodraeth Denmarc, mewn difrif, gyda llaw. Dechreuodd yr holl hanes di-ddim drwy undeb personol â Norwy a barodd rai canrifoedd cyn i bawb sylweddoli mai gwastraff amser oedd y cyfan. Wrth gwrs, Denmarc ydi Denmarc ac o ran ymerodraethu fuo hi’n ddigon hanner-pan; yn wir, wnaeth hi ddim hyd yn oed lwyddo concro cenedl arall. Etifeddu’r ymerodraeth gan Norwy a wnaeth i bob pwrpas: ym 1814, roedd Sweden wedi hawlio Norwy i fod mewn undeb bersonol â hi, a gadawodd Norwy ei thiriogaethau tramor yn llwyr i’w chyn-bartner.

Gadawsai hynny Ddenmarc yn rheoli tair tiriogaeth sydd efallai’n llai brawychus na thriawd y buarth: Gwlad yr Iâ, Ynysoedd Ffaröe a’r Ynys Las. I bob pwrpas, tri lle doedd neb bron yn byw yno. A chollodd hi Wlad yr Iâ ar ddechrau’r ugeinfed ganrif. Dydw i ddim yn siŵr i fod yn onest a oedd gan Ddenmarc unrhyw ddiddordeb mewn bod yn ymerodraeth. Nath o jyst rywsut ddigwydd.

I fod yn deg, gwnaeth hi ymdrech i ledaenu ei dylanwad i gyfandiroedd eraill. Roedd ganddi gyfres o gaerau yn Affrica, pentrefi yn yr India ac ynysoedd bychain yn y Caribî. Gwerthodd bob un i naill ai Prydain neu UDA, jyst achos ‘mynadd. Tra bod gwledydd bychain eraill Ewrop fel Portiwgal a’r Iseldiroedd wedi dyfalbarhau a chreu ymerodraethau go bwerus a wnaeth ambell waith beryglu dylanwad gwledydd llawer mwy, ddaru Denmarc, yn benderfynol o fyth eisiau cyflawni unrhyw beth erioed, ddim.

Wrth gwrs mae hi dal yn berchen ar yr Ynys Las ac Ynysoedd y Ffaröe. A sôn am Pharoaid...

4. Yr Hen Aifft (3150 CC – 30 CC)

Wel, fydd hwn ddim yn boblogaidd, ond dwi am ei ddweud o. Doedd yr Hen Aifft ddim hanner cystal ag y mae pobl yn ei feddwl. Does â wnelo’i chynnwys yn y rhestr hon ddim â’i hirhoedledd trawiadol, er bod ei hirhoedledd yn ychydig o fyth. Rhwng tua 3150 CC a 1500 CC fe’i rheolid gan linachau brodorol ond treuliodd y fil a hanner o flynyddoedd nesaf yn cael ei chwipio’n ddidrugaredd gan bawb arall o’r Asyriaid, y Babyloniaid, y Persiaid, y Groegiaid a’r Rhufeiniaid – a dydi hynny ddim yn hanner y rhestr. Wnaethon nhw hyd yn oed gael eu cymryd drosodd gan grŵp o’r enw’r Hyksos, nad oeddent yn wreiddiol ond yn grŵp o fewnfudwyr. Peidiwch â dweud hynny wrth UKIP.

'Mond rhain oedd hi

Hefyd, lwyddodd yr Aifft ddim dinistrio unrhyw un o’i gelynion niferus ei hun. O gwbl. Cafodd pob un o’i gwrthwynebwyr eu llwyr drechu gan ffactorau mewnol neu gan wledydd eraill. Roedd Pharoaid yr Aifft yn dilyn polisi ynysol caeth ac yn canolbwyntio ar ddwyn deunydd adeiladu o feddrodau eu rhagflaenwyr i greu gorffwysfannau godidocach iddyn nhw eu hunain yn hytrach na chymryd drosodd y byd. Na, ddim jôc wael ydi honno, roedden nhw wir yn gwneud hynny – i’r fath raddau dyna oedd ffawd terfynol Amarna, sef blydi prifddinas yr hen Aifft am gyfnod. Yn wir, y pellaf aeth dylanwad yr Aifft oedd Syria, a hynny drwy gyfres o wladwriaethau a dalodd deyrnged iddi yn hytrach nag actiwli concro rhywun. Ac roedd y gwladwriaethau bychain hynny fel y gwynt beth bynnag, yn newid eu teyrngarwch i ba bwy bynnag a fyddai’n rhoi’r fantais fyrdymor orau iddynt.

Ar y cyfan, ddatblygodd yr Aifft fawr ddim dros y cyfnod ychwaith, naill ai’n filwrol, yn gymdeithasol, yn wyddonol, yn wleidyddol nac yn ddeallusol – o ystyried am ba hyd y parodd, ac i wareiddiadau eraill ac ifancach ei hoes ei llwyr goddiweddyd ym mhob un o’r agweddau hynny, ni ellir ond â dod i’r casgliad fod yr hen Aifft, er gwaetha’i henw da a’r rhyfeddod y mae’n ei ennyn, yn sylweddol fwy shit na’r realiti.   

 

3. Ymerodraeth yr Eidal (1886 -1943)

Fel rhywun â gwaed Eidalaidd ynddo ac sydd â hoffter at yr Eidal i’r graddau fe’m harswydwyd gan y syniad o Gymru’n chwarae’r Eidal yn Ewro 2016, dydi hwn ddim yr hawsaf i’w chynnwys ar y rhestr hon, ond ei chynnwys sy’n rhaid. I feddwl mai Eidalwyr, mewn ffordd, ydi puraf ddisgynyddion y Rhufeiniaid – sefydlwyr enwocaf yr ymerodraethau – mae’n rhyfeddol faint o gachfa wnaethon nhw pan geision nhw ailsefydlu Mare Nostrum fil a hanner o flynyddoedd yn ddiweddarach. O leiaf fod gan yr hen Aifft yr esgus o fodoli ym mhlentyndod gwareiddiad a bod Denmarc yn fach, oer ac, wel, Denmarc ydi hi. Gan hynny, wrth feddwl am bobloedd trefnus, cyfrwys a blydi peryg y byd, nid yr Eidalwyr ydi’r gyntaf ohonynt i ddod i’r meddwl. A dyna wraidd y broblem.

Roedd dechrau Ymerodraeth yr Eidal yn un pur bathetig. Pan ddechreuodd Ewrop droi ei sylw at Affrica tua thraean olaf y 19eg ganrif, roedd yr Eidal eisoes yn llygadu Tiwnisia, ond daeth i’r amlwg fod Ffrainc hefyd â’i bryd ar y dalaith (talaith Otoman oedd hi, ar adeg yr oedd yr ymerodraeth honno wedi dirywio i fod yn destun gwawd). Mewn panig, cynigiodd yr Eidal ei rheoli ar y cyd â Ffrainc, a wnaeth heb unrhyw syndod i unrhyw un heblaw am yr Eidal wrthod y cais. Hawliodd Ffrainc Diwnisia a phwdodd yr Eidal.  

Ar ôl degawd o bendroni sut ddiawl aeth y cynllun hwnnw o chwith, mi ddygodd hi borthladd oddi wrth yr Eifftiaid ym 1886, sydd rywsut yn eithriadol o bitw o beth i’w wneud. Wnaeth hi ddim hyd yn oed llwyddo gwneud hyn ar ei phen ei hun, gan gael ei chynorthwyo gan Brydain. Yn hyderus tu hwnt ar ôl y llwyddiant ysgubol hwn, ymosododd ar Ethiopia (yn ymerodraeth ynddi’i hun) a chafodd gweir ddwywaith wrth geisio gwneud hynny – yr unig rym Ewropeaidd i golli rhyfel yn erbyn gwlad Affricanaidd. Wrth gwrs, llwyddodd i hawlio Ethiopia ym 1936 am bum mlynedd ogoneddus.

"Ymerodraeth yr Eidal"

Ei hunig lwyddiant cynnar oedd hawlio’r rhan fwyaf o Somalia, un o’r unig rannau o Affrica heb unrhyw adnoddau naturiol o gwbl ac o bosibl un o’r trefedigaethau mwyaf dibwynt yn holl hanes trist Affrica’r cyfnod hwnnw. A hynny eto gyda rhywfaint o help, neu o leiaf ganiatâd, gan Brydain.

Erbyn 1940 roedd yr Eidal hefyd yn rheoli Libya ac Albania (jyst abowt yn yr ail achos) cyn mynd i ryfel â Groeg yn ystod yr Ail Ryfel Byd. Aeth ymgyrch honno mor wael, a hynny’n erbyn gwlad sylweddol lai na hi, fel y bu’n rhaid i Hitler atgyfeirio byddinoedd i’w helpu. Canlyniad uniongyrchol hynny oedd y bu’n rhaid iddo oedi wrth ymosod ar Rwsia am rai wythnosau hir – ac mi wyddoch chi beth ddigwyddodd oherwydd hynny.

Roedd Ymerodraeth yr Eidal mor shit fel y cyfrannodd hi’n sylweddol at drechu’r Natsïaid yn ystod yr Ail Ryfel Byd, ac o ystyried ei bod hi ar yr un ochr â nhw, mae hynny’n ddiawledig o ddiawledig.

 

2. Ymerodraeth Canolbarth Affrica (1976 - 1979)

Dydi ymerodraethau ddim fel rheol yn cael eu sefydlu oherwydd bod un person yn gwbl, ddidrugaredd o wallgof, ac efallai nad ydi hon mewn difrif yn cyfrif fel ‘ymerodraeth’ yng ngwir ystyr y gair ond mae’r holl beth mor hurt o wirion rhaid iddo fod ar y rhestr.

Jean-Bédel Bokassa oedd unben Gweriniaeth Canolbarth Affrica – sy’n bodoli hyd heddiw. Yn ddigon annymunol ac ystrydebol ‘unben Affricanaidd’ ei naws mi benderfynodd ar hap ym 1976 y byddai’n well ganddo gael ei gyfeirio ato fel Ymerawdwr nag Arlywydd, er bod Ffycin Nytar yn sylweddol fwy addas. Felly dyna wnaeth o – newid enw’r wlad ac enw’i deitl. Newidiodd o fod yn Fwslim i fod yn Gatholig hefyd ar yr un pryd, fwy na thebyg nid oherwydd unrhyw ddaliadau crefyddol diffuant cymaint â’r ffaith ei fod o jyst isio. Mae unbeniaid yn tueddu i fod yn bobl sy’n gwneud rhywbeth “jyst achos”.

Gwariodd yr Ymerawdwr Bokassa draean o incwm y wlad ar y seremoni goroni, ac er iddo wahodd llu o arweinwyr tramor ddaeth yr un ohonyn nhw iddi. Ei ymateb i hyn oedd cwyno bod pawb arall wedi cadw draw am eu bod nhw’n pwdu fod ganddo ymerodraeth, a hwythau heb un. O ddiystyru’r ffaith ei fod yn llofrudd seicopathig, mae hynny’n eithaf ciwt.

Gorsedd Bokassa yn ei goroni - ia, go iawn.

Cafodd yr ymerodraeth ei diddymu pan roedd coup yn erbyn Bokassa pan oedd wrthi’n ymweld â Gaddafi ym 1979. Mae’n drist braidd fod y wlad erioed wedi adfer ei hun o hynny a’i bod dal yn dioddef problemau treisgar enbyd hyd heddiw, ond dydi hynny ddim yn esgusodi’r ffaith, yn nhermau ymerodraethol, roedd Ymerodraeth Canolbarth Affrica’n hynod o shit.

 

1. Awstria-Hwngari (1867 – 1918)

O fy Nuw. Os ydych chi wedi fy nghlywed i’n trafod hanes ar ôl peint neu ddau, dwi’n meddwl eich bod wedi fy nghlywed yn gwawdio Awstria-Hwngari. Sgwrs bathetig gan berson trist, mi wn. Ond waeth pa mor bathetig ydw i fel person, dwi’n well nag Awstria-Hwngari.

Doedd eu rhagflaenwyr, Ymerodraeth Awstria, ddim yn shit. Roedd honno’n ymerodraeth ddiwylliedig ac, am gyfnod, rhyfeddol o ryddfrydol am ei hoes. Roedd hi hefyd yn hanfodol wrth drechu’r Otomaniaid nid unwaith eithr dwywaith rhag rheibio i berfeddion Ewrop. Ac er i Napoleon ei threchu ar faes y gad, roedd hi’n ddigon cyfrwys i beidio â adael iddo fynd yn gwbl drech na hi a daeth allan o’r rhyfeloedd hynny’n gryfach nag erioed. Yn fy marn i, mae’n anodd iawn, iawn dychmygu Ewrop gyfoes heb gyfraniad Awstria. Sydd efallai uwch bopeth yn adlewyrchu’n wael ar Hwngari.

Y gwir oedd roedd Awstria-Hwngari’n hen ymerodraeth flêr, yn wleidyddol ac yn strwythurol a heb unrhyw hunaniaeth a unodd bawb na chyfeiriad penodol, sy’n eithaf hanfodol mewn ymerodraeth. Gellid dweud rhywfaint am ei natur amlethnig ond rhyw oddef ei gilydd wnaeth bawb fu’n rhan ohoni yn hytrach na mwynhau, mae o ychydig fel myfyrwyr sy’n byw efo pobl eraill sydd ar yr un cwrs â nhw yn hytrach na phobl y maen nhw’n mynd ar y piss efo nhw. Roedd hyd yn oed ymdrechion yr ymerodraeth i gydnabod pob iaith ac ethnigrwydd, er yn ganmoladwy iawn, yn rhai aneffeithiol a arweiniodd at greu mwy o densiwn oddi ynddi na dim arall ac a gyfrannodd yn fawr at ei diddymu yn y pen draw.

Yn filwrol, ymladdodd Awstria-Hwngari ddim o gwbl tan y Rhyfel Byd Cyntaf lle roedd hi’n eithaf aneffeithiol ac, rywsut, lleihaodd poblogaeth y moch yn yr ymerodraeth gan 90% yn ystod y rhyfel hwnnw sy’n ystadegyn gwirion iawn sy’n gweddu ymerodraeth wirion iawn.

Llun teuluol olaf Awstria-Hwngari

Pan geisiodd oresgynnu Serbia, collodd yr ymerodraeth dros hanner ei byddin yno, sy’n wirioneddol ryfeddol o ystyried bod Awstria-Hwngari’n cael ei hystyried yn un o bwerau mawrion y byd bryd hynny a bod Serbia yn un o wledydd lleiaf Ewrop y pryd. Cafodd hunllef o ryfel ar y cyfan yn erbyn Rwsia (sef y Rwsia a fu’n rhaid tynnu allan o’r rhyfel am iddi wneud mor wael). Wnaeth hi ddim hyd yn oed llwyddo yn erbyn yr Eidalwyr (ia, nhw eto); yn wir, wnaeth hi mor wael ar feysydd y gad yng nghyfnod olaf y rhyfel yn eu herbyn fel yr arweiniodd bron yn uniongyrchol at ddiddymu’r ymerodraeth.

A dyna’r peth mwyaf pathetig oll am yr ymerodraeth hon. Pan gododd y cyfle ym 1918 i ddiddymu’r ymerodraeth roedd pawb eisiau gwneud hynny. Pawb, hyd yn oed yr Awstriaid a’r Hwngariaid. Doedd yna ddim ymdrech o du neb i’w hachub. Gwnaeth hyd yn oed y teulu brenhinol ddim ond am geisio’n wangalon ddod yn benaethiaid ar Hwngari. Roedd hi’n ymerodraeth a gyflawnodd uffar o ddim, a wnaeth uffar o ddim, ac a wywodd i fod yn uffarn o ddim heb fod gan neb uffarn o ots. A llai na chanrif ers ei diwedd, does bron neb yn cofio amdani.

Awstria-Hwngari, llongyfarchiadau – yn swyddogol yr Ymerodraeth Fwyaf Shit Erioed.

Eryrod Pasteiog III: Caryl Parry-Jones a'r Wy

Pei pluog y wybren welw; yr eryr pasteiog yw.

 

Eisteddai Caryl Parry-Jones â’i llygaid yn llonydd anelu at yr wy. Eisteddai’r wy yn llonydd hefyd gan syllu’n ôl. Roedd ei chadair bren yn anghyfforddus, ond ei hunig gadair bren ydoedd, felly eisteddai arni’n eiddgar. Ni allai fforddio colli un arall. Un wy oedd ar ôl ganddi, a chymerodd ato fel gwair at y pridd, gan ei anwesu yn ei mynwes am bedair awr hir. Llwgai am na chawsai wy, ac nid oedd ar ôl yn y tŷ fwyd eithr tameidiau caws y noson gynt, ac ymenyn.

Roedd y tŷ mor unig ers ymadawiad Huw Chiswell, neu, fel y’i gelwid gan ei ffrindiau, “Huw”. Lletyai yno am sbel, ond blinodd ar y deuawdu cyson dibaid a gadawsai’r noson gynt, gan adael Caryl heb gwmni; heb ddim, yn wir, eithr ei dri sandal a’i un esgid dda.

Ni segurodd hithau drannoeth ymadawiad Huw. Aeth i’w phot celf, a chael ffelt pen glas allan. Gafaelai am yr wy’n ofalus, a llunio arno ddwy lygad, trwyn smwt, tamaid o wallt a gwên fawr garedig. Fe’i gosododd yn ofalus yn y twb ymenyn a’i roddi ar y bwrdd. Gwenai iddi ei hun.

“Y mae gennyf yn awr gwmni,” meddai’n fuddugoliaethus. Ac edrychodd ar yr wy. A’r wy a edrychodd yn ôl. Gwenodd y ddau at ei gilydd am weddill yr wythnos. Ond nid oedd hyd yn oed i Garyl Parry-Jones wy’n gwmni digonol. Suddodd ei chalon yn y pen draw ac meddai at yr wy, “O, oni fyddet fyw. Byddwn fam iti”.

Roedd fflachiad arian a’i dalliodd ennyd, ond pan welsai drachefn gwelsai dylwythen deg foliog yno o’i blaen. “Henffych Garyl,” meddai’r dylwythen, “yr wyf yma i ateb eich dymuniad. Myfi yw Tylwythen Deg yr Wyau.”

“Brensiach a brawychiaeth,” ebe Caryl, “pwy ydych chi?”

“Clywais gri eich calon. Deuthum i’w hateb, gantores gaboledig.”

“Pam ydych chi yma?” holodd Caryl.

“Rhoddaf i’r wy fywyd a chwi a fyddwch iddo’n fam!”

“A ydych yma i roi bywyd i’r wy a’m gwneud iddo’n fam?”

“Yli,” meddai’r dylwythen wyau, “stopia ofyn pethau dwi newydd ddweud. Mae’n blentynnaidd, ac mi wyt ti’n ddynas yn dy oed a’th amser. Mae gen i gannoedd o ddymuniadau wy i wneud heddiw fel y mae hi, heb orfod dioddef dy nonsens di. Wyt tisho’r wy ‘ma fyw neu be?”

“Ydw,” atebodd Caryl yn bwdlyd ar ôl saib, yn eiddgar eisiau ymddwyn yn anaeddfed. Ennyd, yr oedd fflach arall. Rhwbiodd Caryl ei llygaid. Ac o’i blaen, gwelsai'r llygaid bychain del yn syllu arni, a’r geg fechan ar wyneb yr wy yn edrych arni’n llon. “O fy wy bach!” gorfoleddai, “Wyt fyw! Fe’th alwaf yn Hermon a chawn gyd-fyw yma hyd ddiwedd oes!”

Ond troes gwên yr wy’n banig. “O Mam,” meddai’n drist, “pa beth a wnaethoch? Edrychwch arnaf. Ni allaf gerdded canys nad oes gennyf goesau. Ni allaf ymestyn na gafael am nad oes gennyf freichiau na dwylo. Ac rydych wedi fy rhoi mewn twb ymenyn, yn goron ar y sarhad. Nid yw hyn yn ffordd i neb fyw!* O, paham a roesoch imi fywyd mor greulon a disylwedd? Pa beth a wnaeth i chi feddwl mai syniad da byddai rhoi bywyd i wy?”

“F’anwylyd,” atebodd Caryl yn ddagreuol, “o, f’anwylyd. Rwyt yn gywir. Tyrd yma, ‘machgen”. Ac ymafaelodd am yr wy bach, a rhoddi cusan dyner am ei gorun, a’i wasgu nes i’w blisg ildio a’i bysedd drywanu’i felyn. Wylodd yn wyllt, fel na wylai neb ers Llywelyn, gan rolio ar y llawr ym mherfeddion ei mab wyog, a rholiodd i’r parlwr a rholiodd i’r ardd ac yna rholiodd i’r gegin.

Rhedodd Golwg360 y pennawd “Caryl Parry-Wy” pan dorrodd y stori yn y cyfryngau, oherwydd dyna’r math o bennawd y byddai Golwg360 yn meddwl amdani.


*heblaw am Dyl Mei.