Wel, mae hi ‘di bod yn un peth ar ôl y llall ers pythefnos. Dydd Llun mi fydda i yn Grangetown, yn bendant. O’r diwedd. Mae’r pwysau drosodd i mi; a chryn bwysau y bu hefyd. Dw i’n teimlo nad ydw i wedi gwneud dim ers pythefnos, ond dyna ni. Er hynny, ni fydd yn hawdd iawn denu pobl i ddod i’m gweld, yn enwedig os yn cystadlu efo rhywun fel Haydn; mi drechiff “Ti ffansi dod i’m fflat yn y Bae sy’n edrych dros y dŵr ac efo ensuite” “Ti ffansi dod i fy nhŷ yn Grangetown sydd efo catfflap” bob tro. Sy’n bechod, ond dw i’n edrych ymlaen yn aruthrol bellach.
Pedair blynedd yn ôl, pan ddechreuais flogio (efallai bod rhai ohonoch wedi dilyn fy mlog ers hynny ... dw i wedi) prin iawn y byddwn wedi dyfalu mai prynu tŷ yng Nghaerdydd fyddai fy hanes. Llwyr ddisgwyliais fod yn ôl yn y Gogledd – er nad ydw i’n amau mai dyna fy hanes hirdymor, os caf fyw am hynny amser. Disgwyliais fyth y byddwn yn cyfieithu. Athro oeddwn i am fod; ond fel sawl pheth arall yn fy mywyd profodd y ddelwedd feddyliol yn erchyll anghywir. Ond a yw rhywun yr hyn a ddisgwyliasant fyth?
Ia wir, tyfu pot ac yfed Skol. Dyna’r bywyd i mi. Dw i byth wedi trio Skol; dw i’m yn gofyn am lawer mewn bywyd a byth wedi bod isio aur y byd neu ryw ar gwch padlo. Rhyw mewn fflat yn y Bae yn edrych dros y dŵr, yn bendant, ond fe’m curwyd i’r nod hwnnw gan ffarmwr anhysbys blin o Sir Ddinbych. Bastad.
Nessun commento:
Posta un commento