Poen cefn a dydd Sul diddorol (i raddau)

Ho ho ho! Fi a Cheryl Pobol y Cwm. Ond mi ddyweda i’r stori honno wrthoch ar gais llafar, nid fan hyn. Byddai’n hollol bosibl i mi wneud yma ond dwi ddim am wneud. Dydi cast Pobol y Cwm jyst ddim yn licio fi yn y bôn: wel, dydi Gwyneth fawr ddim, a pe gofynnid i Cheryl bydda hi’n dweud ‘run peth.

Byddaf, mi fyddaf yn cael hwyl efo’r sêr.

Digon o bobl a fyddai’n troi eu trwynau ar y ffaith y bu i dri o’r pump ohonom a aeth allan erbyn 12 anafu ein hunain rhywsut nos Sadwrn. Fy hun, dwi’n meddwl ei fod o’n ddoniol. Dwi’n dweud hynny fel rhywun oedd gyda phoen cefn ddifrifol drwy ddoe a dydd Sul.

Yn wir, efallai nad oedd y nos Sadwrn yn wahanol i’r arfer, roedd fy nydd Sul yn sicr yn hynny. Gwnaethom ddychwelyd i’r Mochyn Du am ginio (ro’n i dal yn forthwyliedig) cyn mynd i’r Bae. A bowlio – drws nesa i Warren Gatland. Dwi ddim yn siŵr ond ‘Woowie’ neu rywbeth oedd ei enw bowlio, a doedd o ddim yn dda iawn. Dydw i ddim yn dda iawn, ond yn ddigon da i ennill gêm yn erbyn fy ffrindiau anobeithiol. Byddwn wedi ceisio ‘cael hwyl efo’r sêr’ eto ond yn wahanol i Cheryl mae gen i ofn o Warren Gatland, felly bu i mi gadw fy mhellter.

Aeth pump ohonom am fwyd yn y nos i’r Bae, yn smalio bod yn bobl fawr. Hoffwn fynd allan am fwyd yn amlach, mae’n rhywbeth dwi’n ei fwynhau - hyd yn oed efo fy ffrindiau. Piti na fyddai Cheryl yno, meddyliais, mae’n siŵr ei bod mewn man arall bryd hynny yn mwynhau siampên ac wystrys ac yn byw y bywyd mawr. Ond dyna ni, medda fi, fydda ni’n iawn fan hyn.*

Tasa gen i bres byddwn i’n fodlon bwyta allan bob nos, fel Rhys a Sioned, ond mi fedraf goginio felly dwi ddim.

*jôc bersonol anniddorol

O.N.: Pwy sy wedi dod o hyd i'm blog drwy deipio 'Sigourney Wiwer' yn Gwgl? Dim ots gen i, ond Signourney Wiwer yn swnio'n ffacin anhygoel.