Motobeiciwrs. Ffyc off.

Gobeithiaf nad wyf innau, hyd yn oed yn fy ngwendidau achlysurol, yn rhoi’r argraff i chi fy mod i’n berson sympathetig. Wir yr. Roedd ‘na fotobeiciwr tu ôl i mi heddiw wrth i mi yrru i’r gwaith, a daniodd fflam fy nghasineb tuag atynt. Mi glywais y diwrnod o’r blaen pan gânt ddamwain y tebygolrwydd yw y daw eu pen i ffwrdd, o ganlyniad i bwysau’r helmed. Gwd.

Maen nhw’n sbydu. Maen nhw’n goddiweddyd ymhob man. Y bod yn onest motobeiciwrs ydi’r gyrwyr mwyaf cythryblus, peryglaf ar y ffyrdd. Dw i’n eu casáu. I ffwrdd â’u pennau oll!

Ac na, nid ymgais ar jôc wael mo’r uchod, chwaith.

Gofynnwyd i mi rhywbryd yn ddiweddar, a minnau’n clodfori’r Gogledd; ei mynyddoedd, ei cherrig, ei ffermydd, os ydwyf mor hoff ohoni pam drigaf yn y De? Minnau ymatebais yn onest, mai isio gwybod oeddwn i sut y buasai’r Iesu yn teimlo pe troediai strydoedd Soddom neu Gomorrah. A gwn mi wn yn awr. A dweud y gwir, hoffais y teimlad goruchel cymaint fel na fynnaf ymwared â hi eto. Myfi yw’r diemwnt ymysg y glo.

(dim byd i wneud efo swydd a thŷ, cofiwch, dim byd o gwbl)

Salwch - trechwyd!

Yr hen bysgod cregyn ‘na; trychfilod bychain yn mynd â’m cadw innau’n effro drwy’r nos.

Wel do, mi wnaethant. Dw i newydd weithio’r peth allan, dach chi’n gweld.

Ro’n i’n sâl iawn ddoe ac echdoe. A bod yn onest efo chi mi fues yn fy ngwely rhwng hanner awr wedi chwech neithiwr hyd at hanner awr wedi saith bora ‘ma. Roedd fy anadl yn fyr, roeddwn i’n mynd rhwng chwysu a chrynu, roedd fy nghefn a’m gwddw yn brifo ac roeddwn i isio torri gwynt a chwydu ond doeddwn i methu. Dw i’n well erbyn hyn, felly mi gaiff y byd Cristnogol anadl drachefn.

Pe gyrraf i’r gwaith, a dw i’n neud hynny’n fwy nac ydw i isio ar y funud, mi fyddaf yn heibio cardotyn yn Cathays. Mae ei ben yn ysgwyd ac mae’n gosod ei Big Issues ar hyd Ramones yn ceisio eu gwerthu a’r hwn fore mi wisgai clustiau Playboy am ei ben. Mi fydd, oni chroesaf y stryd i’w osgoi, yn dweud good morning i mi (mae cardotwyr yn eithaf cwrtais i mi - gweler esiamplau Lowri Dwd a Dyfed), ac weithiau mi fydd yn dweud good evening, ac ar bryd felly dydach chi ddim yn hollol siŵr os mai chi neu'r nhw sy’n colli eu cof .

Fe'm synnwyd, ond hapus wyf, fe'm pleidleiswyd o ymysg fy ffrindiau fel y trydydd corff gorau a'r un mwyaf outgoing. Mi gymraf y rheini a mynd ar f'union, er synnwn i ddim mai camgymeriad ydyw ac mai fi yw'r trydydd mwyaf outgoing ond gyda'r corff gorau.

Dw i hefyd o’r farn bellach fod fy Nghymraeg ysgrifenedig yn gain iawn.

Gwneud i chi feddwl 'iych'

Wel mai’n ddydd Sadwrn, bois, diwrnod gorau’r wythnos, a dyma fi’n Stryd Machan (Machen Street - gwaeth i mi ddod â’m brand unigryw o dafodiaith ogleddol yma) yn edrych ar Saturday Kitchen, sy’n rili crap, a chwerthin fy mhen i ffwrdd bod Haydn wedi ymuno â Facebook tua blwyddyn ar ôl pawb arall ac mae’n mynd rownd y lle yn ychwanegu ffrindiau. Serch hyn mi fydd ganddo fwy na mi ymhen dim.

Caiff rhywun deimlad cynnes pan gânt gymeradwyaeth am eu tŷ, dw i’n sylweddoli yn sydyn iawn. Daethai’r Llew a Ceren rownd neithiwr am dro, â neb o’r criw yng Nghaerdydd ond amdanom ni, a llawen fûm yn yfed ac ati.

Dim yn ddiddorol iawn, nadi?

Nadi. Mi eich gadawaf gyda’r meddylfryd ohonof yn cael pŵ a chanu ‘Yma o Hyd’, achos dyna dw i newydd wneud.

GWENAF YN LLAWEN

Haha! Dw i MOR hapus! Dw i’n gwylio Wedi 7 a John ac Alun yn canu ‘Giatiau Graceland’ – dw i BYTH ‘di chwerthin mwy yn fy mywyd!

John ac Alun WE LUV U!!

Y Diwrnod Crap

Aha! Gwelaf eich bod yma drachefn i ymdrybaeddu yn haul fy ngodiwogrwydd!

Wel, dw i ‘di cael diwrnod crap.

Mae’r golau injan ymlaen yn y car, ac mae’n hercian megis ungoesyn o amgylch strydoedd Caerdydd, a minnau ei angen er fy mwyd a’m diod. A mynd i’r gwaith pan mae’n bwrw. Myfi a ddeffrois am saith er mwyn mynd ag ef i’r garej, a hwythau a droes eu cefnau gan ddywedyd, ‘Nid oes na le fin bore, fan hyn. Deuwch chwithau yn eich hôl y Llun, ac edrychwn ar eich cerbyd, a’i drwsio, a bydd tâl dialysis go ddrud, hefyd.’

Felly dyma fi adref yn mynd i wneud aren i fy nhe, yn ddig iawn, iawn ar ôl diwrnod siomedig ar ddaear Duw.

Y Brenin

Roedd Pesda yn gelain neithiwr. Doedd ‘na fawr o neb allan, ac mi ges i syndod yn hyn o beth; er yn ôl y sôn, roedd priodas, felly dyna hanner y pentref allan ohoni, mae’n debyg. Nid ar yr Eisteddfod mo’r bai, ychwaith, canys nad Eisteddfodwyr fel y cyfryw mo pobl Pesda (mae ambell un, ac mae gennym brifeirdd, ond nid yw diwylliant at ein dant).

Serch hynny mi wnes fy nhric arferol o ddyfod adra’n lled-feddw ac yfed potel o win. Byddaf yn gwneud hyn yn aml pan fyddwyf yn Rachub. Mae’n lladd fy mhen diwrnod wedyn, a rhwng Jaws 3 a The Talented Mr Ripley mi feddwais yn dra sydyn a heb ddallt plot yr un o’r ddwy ffilm. Hynny yw, mond mwncwn na fyddai’n dallt plot Jaws, pa un bynnag yn y gyfres ydyw, ond yn fy meddwod distaw ni wnes.

Ac felly bydd Caerdydd a’r gwaith yn galw yfory, dyna gylch bywyd. Namyn un peth, mi gefais flas yr hwn fore ar gaws picl a phenderfynais ag arwyddocâd y byddwyf yn hoff ohono mewn tostwys (sef gair yr ydwyf newydd ei fathu am ‘toastie’), a thostwys gyda chig moch o ran hynny.

Hoffwn fod yn Frenin yn yr hwn ystyr; bloeddiwn bob nos “Deuwch â chig a bara da i ni; deuwch ddawnswyr a chynganeddwyr a chywyddwyr; deuir gwin da i’r hwn lys a llanwch ei muriau â hwyl y wledd. A deuir tostwys im hefyd, gan gig moch a chaws picl”.

Ond ni ddaw’r amser y hynny fyth. Ond yn y nos, a’r gwyll yn cau amdanaf megis Yorkshire Pudding Wrap y Claude, byddaf yn meddwl weithiau am fod yn frenin, a theyrnasu hyd ddiwedd byd.

Ni af

Efallai na fyddech chi’n ei feddwl, ond nid Steddfotwr mohonof ac ni fyddaf yn mynd ond pan fydd yn gyfleus i mi – fel Casnewydd a Bangor. Prin y byddaf yn gallu diddori fy hun am hyd yn oed diwrnod ar y Maes (ddim yn rhywun sy’n hoff iawn o mynd i’r pafiliwn chwaith), a waeth pa mor feddw fyddaf dydw i methu cysgu mewn pabell, felly dydi Maes B ddim i mi (roedd hyn yn hawdd ei oresgyn ym Mangor, wrth gwrs!).

Serch hyn mi fyddaf yn mynd i’r gogledd yfory – dw i newydd sylwi nad yw Dad wedi mynd â rhyw ddillad gwely i fyny efo fo ac wedi gadael rhyw sŵp yn y ffrij y dywedodd ei fod wedi cael gwared ohoni. Ac mae fy nhaid wedi bod yn torri brigau yn y cefn ac wedi gadael diawl o lanast.

Mae pobl eraill yn sdres.

Dirgelwch!

Am gythraul o beth od. Mi ffoniodd Gorsaf Heddlu Caerdydd. Daethpwyd o hyd i’m cardiau i gyd yn bentwr taclus yn Yr Aes. Nid oedd yr waled ei hun i’w weld yn unman, ond roedd pob un cerdyn, o gerdyn aelodaeth Plaid Cymru i fy nhrwydded yrru yno. Dyna beth od. Roedd hyd yn oed fy nghardiau banc yno. I gyd mewn pentwr taclus ar Yr Aes yng nghanol ddinas Caerdydd.

Rwan, roeddwn i wedi meddwi’n ofnadwy. Mi ddywedodd Dad, sy’n aros i lawr efo fy nhaid a’r ddau ohonynt yn pwdu achos does ganddynt ddim i’w wneud yma rhagor, y dois i mewn am bedwar, a’r tro olaf i neb fy ngweld oedd tua hanner awr wedi un. Felly posib fy mod wedi mynd i’r Aes a’i golli, a phosib dim.

Dirgel beth yn wir.