Y Galon Alarus

Gwna i’m smalio fod gen i ryw lawer i ddweud wrthoch chi, oni bai fod y gwaith yn eitha’ da a dw i wedi synnu cymaint faint fy mod i wedi colli trefn diwrnod gwaith. Smaliwn i ddim ychwaith nad oes gronyn o hiraeth gennyf am addysgu. Mae ‘na gornel fechan o ‘nghalon wedi edifar ac yn galaru, ac mae’n boenus. Ond amhara hwnnw ddim ar fy mhenderfyniad bellach, na wnaiff? Casáu'r holl gynllunio a dod adref a gorfod gweithio oeddwn i, wedi’r cwbl.

Nid hynny mohoni, chwaith. Cwrs oedd hwnnw. Hwn ydi’r byd go iawn; ac er holl bwysau addysg (yn enwedig cwrs TAR) mae ‘na rhywbeth cyfyng dyma-dechrau-fywyd math o beth am hwn. Dydi hynny ddim yn deimlad braf yn y lleiaf.

A dyweda’ i wrthoch chi be wnaeth imi sylweddoli hynny; dw i’n gallu sbotio myfyrwyr. Fydda i’n dueddol o gael fy nghinio yn Cathays, ac mae myfyrwyr, er mawr loes a phrudd-der imi, yn edrych yn ieuengach na mi (er eu bod nhw’n dalach), ac yn fudur. A dydw i ddim yn jocian. Wn i paham y mae pobl yn casáu myfyrwyr: cenfigen wenwynig sy’n llosgi yn eu boliau i gael bod fatha nhw. Dyna sut dw i’n teimlo, yn bendant.

Yn dydi hi’n drist ofnadwy mai dim ond chwe mis yn ôl ddaru mi beidio â bod yn fyfyriwr (go iawn), a dw i’n dyheu’n ofnadwy am y tair blynedd a fu ddyfod eto a’m sgubo ffwrdd?