mercoledì, giugno 24, 2009

Beth ddylai rhywun ei gael i frecwast?

Fydda i’n licio brecwast, ond gan bwyll ‘rhen goes, rhaid i mi wahaniaethu. Mae ‘na frecwast ac mae ‘na frecwast does?

Fel pryd, brecwast ydi’r lleiaf hoff gen i. Mae’n ddiflas ac yn ddi-fflach. Grawnfwyd y bydda i’n ei gael yn yr haf, ac uwd yn y gaeaf. Mater o raid ydi brecwast i mi, nid pleser. Ydw, dwi’n licio uwd, er fy mod i’n meddwl bod grawnfwyd yn crap, ond all rhywun ddim cael amrywiaeth mawr rhwng deffro a gwisgo a brwsio’r dannedd a cherdded i’r gwaith. I ble y mae’r bore’n mynd ni wn.

Dydi tost ddim yn ticlo fy ffansi fel rheol – gormod o atgofion o’i fyta’n chwil gach am wn i – a dwi’m yn un am jam neu farmaled, yn benodol ers ysgol fawr pan oedd pawb yn dweud “Be ti’n gael i frecwast, mam ar led?”. Dyddiau difyr.

Fel un sy ddim yn hoffi ffrwyth, ac yn licio dweud hynny, yn arbennig wrth bobl sy’n hoffi ffrwyth yn fawr, dydi ffrwyth ddim yn ddewis i mi i frecwast. Rhaid i mi deimlo’n weddol llawn. Ys ddywedant, brecwast ydi pryd pwysica’r dydd, ond hefyd yr un mwyaf crap.

Ond, ew, bob hyn â hyn, mi gaf frecwast llawn. Pan fydda i ar death row, sy ddim yn annhebygol o ystyried fy nirmyg llwyr tuag at fwyafrif llethol y bobl rwy’n eu hadnabod (e.e. fy ffrindiau a’m teulu), y pryd olaf a gawn fydd brecwast llawn. Bacwn. Wy. Pwdin gwaed. Bîns. Tost. Selsig. Dim tomatos (pwy uffar feddyliodd y byddai hynny’n syniad da mewn brecwast?). Madarch. Panad. Mi fytwn un bob bore pe cawn, ond byddwn i’n farw erbyn fy neg ar hugain.

Heblaw am frecwast llawn dwi’m yn licio brecwast, sy’n profi bod y pethau pwysica mewn bywyd yn aml y pethau gwaethaf.

Nessun commento: