martedì, dicembre 29, 2009

A dyna hynny drosodd eto

Gobeithio felly y cawsoch Nadolig Llawen, neu o leiaf Nadolig sydd yr un mor ‘llawen’ ag ydyw fel arfer. Byddwn i byth yn disgrifio’r Nadolig yn Rachub fel ‘llawen’ yn ein tŷ ni.

Wyddoch chi, wrth i mi yrru i’r gogledd wythnos yn ôl mi deimlais fy ngwddw yn rhyfedd. Mae hyn yn digwydd pob hyn a hyn, yn enwedig ar ôl cyfnod o yfed, ond aeth hwn ddim yn y ffordd arferol. Yn wir, gorfodi’n hun a wnes i fynd allan noswyl Nadolig. Daeth yr annwyd drannoeth.

O do, mi a’m tarodd fel mellten. Ro’n i’n swp sâl diwrnod Nadolig, ac ni wnaeth y siaced lledr roddodd Mam i mi fel anrheg Nadolig, a oedd i fod yn frown ond yr oedd yn ddu bitsh ac sy’n mynd nôl i Cheshire Oaks, yn help. Flasish i mo’r cinio yn llawn. A dweud y gwir, bu i mi deimlo’n sori iawn dros fy hun am ychydig ddyddiau. Wedi’r cyfan, dyn ydw i. Anaml y byddwyf yn sâl, ond pan fyddwyf mae’r byd ar fin dod i ben.

Ar yr ochr dda, ddioddefish i mo’r pen mawr traddodiadol, er i mi yfed mwy na’r arfer y noson gynt. Canlyniad.

Eleni, hynny ohoni sydd yn weddill, rhestra i mo fy ngobeithion am 2010. Fydda’ i’n 25 oed, a thraean o’m bywyd wedi hen fynd (fel rhywun a gafodd ei fid-leiff creisis yn y groth dwnim sut ydw i ‘di llwyddo para cyhyd beth bynnag, ond dwi’n dechrau teimlo’n fwy optimistaidd am gyrraedd y deg ar hugain o leiaf erbyn hyn).

Er, mae’r byd yn dod i ben mewn llai na dwy flynedd, felly dwi’m yn gweld fawr o bwynt poeni.

Nessun commento: