Enwau Plant

Mae ‘Mehefin’ yn air dw i’n hoff iawn ohono. Wn i ddim pam. Dyna’r enw orau ar fis yn sicr, a ‘Rhagfyr’ ydi’r gwaethaf. Gair hyll yw Rhagfyr. Mis hyll hefyd. Ond mae hi’n ddigon pell i ffwrdd.

Enwau plant ydi’r peth gwaethaf gewch chi. Fel un nad ydyw’n medru ymwneud â phlant ac sy’n cael ei gasáu ganddynt (roedd gas gen i’r tro cyntaf i mi ddal babi, a dw i byth wedi gwneud ers hynny) dw i’n ddigon parod i ddweud nad ydw i’n teimlo drostynt. Ia, fi sy’n chwerthin crochaf pan gaiff plentyn ei frifo ar You’ve Been Framed; ond mae rhai pethau nad ydynt yn eu haeddu.

Cael eu henwi gan Gwenan neu Llinos yw un o’r pethau hyn. Mae genod yn ofnadwy gyda babanod; hoffwn i gwrdd â’r ferch nas gellir ymwneud â hwy, mynd â nhw am ddêt, posib, i Sŵ Môr Sir Fôn neu Techniquest. Beth bynnag, hoffech chwi cael eich galw yn ‘Arianrhod Fflur’ neu, gwaeth fyth ‘Siwgr Mai’?

Dw i wastad wedi bod yn hoff o’r enw ‘Arianrhod’, ond ddim ar gyfer person, a byddai galw plentyn yn ‘Siwgr Mai’ yn greulondeb o’r math gwaethaf. Mae awgrymiad Lowri Dwd o ‘Macsen’ yn un eithaf gwirion hefyd, er mi fedr o gael ei alw’n Macs, sy’n eithaf cŵl, a dweud y gwir.

Myfi fy hun, petawn â mab rhyw ddydd, Rhodri Llywelyn hoffwn i ei alw. Ond byddai’r broblem o gyfuno’i enw cyntaf â’m syrnâm i yn un anodd iawn i’w oresgyn...

Coctêl Ciwcymbr

Mi gewch grynodeb fer o’m penwythnos. Gwnes i ddim nos Wener oherwydd fy mod wedi penderfynu na fyddwn, ond trodd nos Sadwrn yn llanast pur erbyn y diwedd, ac mi es i gysgu tua 4.30 yng ngwely Kinch, sy’n anffodus a dweud y lleiaf. Roedd hynny ar ôl Clwb Ifor, lle nad ydw i’n cofio dim, mi fyddaf yn hollol onast, ond sarhau crys Hovis a mwynhau’n fwy na fu iddo ymateb. Roedd hynny ar ôl y Model Inn lle'r oedd caroci. Ni ddadleuaf yr hoffwn wedi cael tro arni, dydw i byth wedi gwneud carioci o’r blaen, ond gyda llais fel DI yn tagu ar onion ring, gwell i mi beidio.

Roedd hynny ar ôl y dafarn Cymraeg newydd yng nghanol Caerdydd, gyda Chymraeg echrydus uwch y bar. Y Tair Pluen yw ei henw. Ni welir Saesneg yn un man yno, ac maen nhw’n honni eu bod yn hapus i siarad Cymraeg. Mi eithaf hoffais y lle, ‘blaw am ei bod yn ddrud ac roedd y noson yn hen hwyrhau erbyn bryd hynny.

Cyn hynny, fodd bynnag, aethon ni i Milgi ar City Road am ddiod. Lle od ydyw ar y lleiaf, lle mae athrawesau celf a hipis yn mynd, naill ai i mewn i’r adeilad neu’r wigwam ffug yn y cefn, lle ceir DJ yn bloeddio cerddoriaeth wirion. Os ydych chi’n hoff o dream-catchers ac eneidiau bleiddiau ewch yno ar bob cyfrif. Dw i ddim. Tai’m sarhau cred neb arall; ond os ydych chi’n ymddwyn fel Indiad Coch (heb fod yn un, wrth reswm) ac yn gwisgo dillad chwifllyd haeddwch chi ddim ond rhywun yn eich taro. Gyda char. Am 90 mya.

Fodd bynnag, tra yno penderfynais fod yn ymhongar a chael coctel, a’r un mwyaf od a chefais erioed. Syrup elderflower (dim syniad be ‘di hynny’n Gymraeg), fodca, shampên a CHIWCYMBR. Ac yn lle rhoi tafell o oren neu rywbeth ar ochr y gwydr dyma fi’n cael CIWCYMBR arno. Drwg oedd yr argraff a wnaed arnaf, ac ni af yno fyth eto, yn enwedig am goctel ciwcymbr. Ffyc sêcs.

Ymadawiad y Ddynes Erchyll

Dw i am orffen yr wythnos gyda blog teyrnged. Prin iawn y byddaf yn ysgrifennu’r rhain (dw i’m yn credu fy mod i wedi gwneud un erioed, a dweud y gwir). Er, gor-ddweud yw’r gair ‘teyrnged’, mewn difrif. Mae Llinos, ‘y Sguthan Goch’ fel y’i hadwaenir o amgylch tafarndai Caerdydd, yn ein gadael ac yn mynd i Aberystwyth am swydd newydd (a chôc ffres). Felly gadewch i mi nodi yma’n dragwyddol ar y Rachub rhithiol ambell i atgof o’r ddynes erchyll hon:

Ei gwylltineb llwyr wrth i mi ddwyn ei goriad. Mi ddilynodd fi hyd a’i chael eto, yn llwyddo i’m dal er bod ganddi heels a minnau pymps.

Ei noson feddw ofnadwy yn Yates yn ystod yr all-you-can-drink. Nid yn fodlon ar geisio mynd gydag Eilian, mi lwyddodd syrthio o dan fwrdd nad oedd mwy nac ugain modfedd o uchder cyn cael ei thaflu allan gan y bownser. Chwydodd yn ei gwely a mynnai i ni ei deffro ‘cyn diwedd y pedwerydd bar ... 3/4 timing, eff sharp’.

Ein Caserol Wy cyntaf. Cafodd syndod ar y blas gwych a’m dawn coginio.

Ar noson feddw arall, mi aeth ar genhadaeth i geisio argyhoeddi pawb ei bod yn lesbian. Mi gredodd yn ddyfal y llwyddodd, ond profodd ddim ond ei hanallu llwyr i actio a dweud celwydd.

Myfi a Ceren yn ei gorfodi i gerdded o amgylch cegin Theiseger Street gyda melon am ei phen a’i recordio.

Ei barusrwydd a’i pharodrwydd i fwyta unrhyw beth - hyd yn oed os ydyw’n ddarn o bara wedi’i llwydo â bleach ynddo yn Llys Senghennydd.

Ei hamharodrwydd llwyr i gyfaddef ei bod yn gic.

Ei thraed drewllyd a’i ffaith nad ydyw’n gallu eu harogli.

Ei gweithred ffiaidd iawn o fachu trempyn ar stryd Caerdydd cyn mynd â fo adref gyda hi.

Ei ffolineb wrth fynd fyny at deliwr cyffuriau ryff iawn yng Nghaerdydd a chyflwyno ei hun fel Tinky-Winky from Tellytubby land.

Mae wrth gwrs llawer, llawer mwy am y Sinsir y gellir ei ddweud ond gwell fyddai peidio yn enw gweddusrwydd. Ond dyna ni; mi aeth y Dyfed, rŵan mae Llinos yn mynd. Onid ydym yn crebachu, a thybed pwy fydd y nesaf i fynd?

Strôc Freuddwydiol Porthmadog

Mae fy meddwl yn y nos wedi dechrau gwallgofi’n llwyr. Mae’r breuddwydion sy’n dyfod ataf yn od, a dweud y lleiaf, ac un neithiwr yn rhyfeddach na’r arfer. Roeddwn yn nofio ym Mhorthmadog, yn gogyls i gyd, cyn dyfod allan o’r dŵr, cyfarfod Harold Bishop a bu i’r ddau ohonom gael strôc. Dw i’m yn siŵr sut y mae hynny’n teimlo, ond dw i’n cofio nad oedd yn deimlad bendigedig, a minnau yn methu â symud hanner fy nghorff, a hanner fy wyneb. Mewn fflat ben fy hun oeddwn wedyn wedi hi, yn dal yn dioddef, yn llwyddo i gyrraedd y gwaith drannoeth, er gwaethaf Dewi Tal yn fy rhybuddio yn ei erbyn.

Ro’n i’n teimlo’n eithaf unig neithiwr, mae’n rhaid i mi gyfaddef, gyda Haydn adref o hyd ac Ellen wedi mynd allan. Dw i ddim yn berson sy’n ymdopi yn dda iawn o fod ar fy mhen fy hun (ia, dw i’n gwybod fy mod yn ceisio prynu tŷ ar ben fy hun, ond dyna ni!) - yn wir, synnaf yn aml y'i goddefir gan eraill yn well na mi! Ond eto, nid goddefgar mohonof i yn y lleiaf.

Dw i’n un o’r bobl ‘na sy’n cael eu cythruddo, ac yn cwyno am ac yn sylwi ar y pethau lleiaf - a’r pethau drwg. Gwelais i erioed y pwynt o chwilio am y da mewn person; os mae person yn dda mae hynny’n eithaf amlwg i’w weld. Pobl ddrwg di’r broblem, wyddech chi fyth beth sy’n mynd ymlaen tu ôl i’w llygaid duon a’u cegau seimllyd a’u hewinedd hirion. Afraid dweud, pe byddant i gyd yn edrych felly, byddai bywyd yn haws, er na wn i sut na sylweddolodd neb bod Hitler yn ddrwg yn y lle cyntaf. Byddwn i wedi.

Ond rydwyf innau’n amgyffred ym mhopeth. Gwelais heddiw na fyddwn yn gwerthfawrogi tost i frecwast, felly mi es heb. A chywir oeddwn. Mi werthfawrogaf fy nghinio fwy hebddo.

Bebo a Facebook

Mae’r mochedd-bethau hyn wedi distrywio fy mywyd a’i feddiannu’n llwyr. Waeth pa le bynnag yr wyf, mi fynnaf wirio a oes neges newydd gennyf ar Bebo neu fod rhywun wedi fy ngwahodd i grŵp Facebook. Mae’n troi arnaf faint o hwyl y byddaf yn ei gael o edrych a rhithlusgo o amgylch proffiliau pobl eraill, gweld pwy sydd ar-lein a busnesu ar beth mae pawb yn dweud wrth ei gilydd.

Bebo yw fy hoff un. Y peth trist am hynny ydi er fy nhoreth (llond twlc) o ffrindiau arni, dim ond rhyw bedwar sy’n cyfathrebu â mi drwyddi sef Lowri Dwd, Dyfed, Ellen ac ambell i dro Gwenan, sy’n gyfuniad anffodus o bobl a dywedyd y lleiaf. Ar wahân iddynt hwy, does neb yn edrych ar fy mhroffil heb sôn am adael neges na thynnu llun na chwblhau fy ngwisys. Mae’r sefyllfa yn un trist iawn, ar y cyfan.

Os edrychwch i’r dde, gwelwch fy Facebook. Mae’n rhyfedd fod y cymeriad South Park arno mor debyg i mi, a’r naws yn amlwg. Facebook yw Bebo y bobl seriws. Arf cyfathrebu ydyw, nid lle i luniau na ‘skins’ anaeddfed. Mae fy Facebook i gryn dipyn yn fwy poblogaidd na’r Bebo, ond allwn i ddim cynhesu ato (Facebook = gwrywaidd, Bebo = benywaidd, iawn?). Dw i ‘di blino ar gael fy ngwahodd i ychwanegu ‘Top Friends’ a ‘Fortune Cookie’. Byddaf yn ychwanegu’r ategolion hyn cyn diflasu ar ôl pum munud a’u dileu.

Yn wir, mae rhywun yn gwybod eu bod ar gyfeilion pan maen nhw’n ymuno â grŵp o’r enw ‘I Secretly Want to Punch Slow Walking People in the Back of the Head’, neu os ydych chi’n aelod o Faes E, ac yn ymuno efo’r grŵp Facebook, ‘Maes E’.

Moes yr uchod yw bod Bebo yn well na Facebook, a'i bod yn drist mai’r unig bobl fydd yn cytuno â mi ydi Lowri Dwd, Dyfed, Ellen (ac weithiau Gwenan).

Optimistiaeth a Phesimistiaeth

Henffych, gyfeillion. Tai’m dweud celwydd wrthoch, dw i yn teimlo rhywfaint yn isel. Mae’n ddydd Mawrth, ail ddiwrnod gwaethaf yr wythnos ar ôl dydd Iau (waeth be mae pôl piniwn Maes E yn dangos ar y mater - dw i’n ystyried fy hun yn fwy o awdurdod ar gwyno na neb). Roeddwn i hefyd felly wythnos diwethaf - ar ôl cael dau ddiwrnod i ffwrdd y peth olaf y mae rhywun isio ydi mynd yn ôl i’r gwaith am weddill yr wythnos, ond dyna fu’n rhaid i mi wneud.

Pwysau ydi o, wchi. Mi fyddaf yn cael diwrnod i ffwrdd wythnos nesaf er mwyn arwyddo am y tŷ, ac os bydd yr arolwg yn iawn (sydd, gobeithiaf, yn cael ei gynnal yr wythnos hon) a dyna fydd hi. Misoedd o dlodi llwyr. Ond does pwynt i mi gwyno. Fy mai i yw hi wedi’r cwbl. Fi ddywedodd fy mod i isio gwneud hyn. Dw i’m yr un ffordd na’r llall ar y funud; yn hytrach dw i’n hofran yn ddi-gyfeiriad tuag at wneud, heb nac argoel na chyffro.

Fues i fyth yn optimist drwy natur. Dw i’n cofio’n iawn fod mewn dosbarth Saesneg ym mlwyddyn 7 Ysgol Dyffryn Ogwen; dosbarth Elaine Jones, a roddodd ofn y diawl ynof. Dyma hi’n gofyn i bawb a oeddent yn optimist neu’n besimist. Fi oedd yr unig un o ddosbarth o ddeg ar hugain a rhoes ei law i fyny am besimist. ‘There’s always one,’ dywedodd hithau.

Ond dyna ni, oes mae eich gwallt yn mynd yn denau, eich pen glin a’ch ysgwydd yn giami ac rydych chi ar fin prynu tŷ fydd yn eich cyfyngu hyd hanner peint yr wythnos, dydi optimistiaeth ddim yn ddewis dymunol iawn.

Y Freuddwyd

Cefais freuddwyd neithiwr, fy mod mewn tafarn gydag Ieuan Wyn Jones yn yfed caniau o Vimto.

Mae'n rhagolwg diddorol.

Yr un hen stori

Dw i’n siŵr fy mod i’n drewi o nwy. Mae’n tŷ ni’n oglau ohono felly dw i’n amau mai dyna ydyw. Byddai’n egluro pam fod ein biliau nwy mor uchel o hyd, a phaham fy mod yn drewi o nwy (fel yr eglurais). A byddai’n egluro pam fy mod i wastad yn flinedig ar y funud? Yn wir, alla’ i ddim coginio dim byd pan dw i’n cyrraedd adref, er bod tymer coginio rhywbeth gwahanol arnaf yn ddiweddar.

Ond pythefnos sydd ar ôl yn y tŷ. Fi di’r unig berson heb sicrwydd o le ar y funud. Gobeithio cael yr arolwg o’r tŷ erbyn diwedd yr wythnos. Os ddim mi fyddaf yn y lwmp mwyaf o gachu ers cynhadledd ddiwethaf y Blaid Lafur, a hoffwn i ddim mo hynny (er ei bod, heb amheuaeth, fymryn yn well na chynhadledd y Blaid Lafur).

Serch hyn dw i’n cadw fy hun yn brysur drwy wylio Big Brother a ffraeo efo Ellen a synfyfyrio y dylwn i fynd i Sainsburys i brynu bwyd i mi’n hun am y penwythnos ond y gwn yn iawn nad af oherwydd fy mod i’n ddiog a dwi’m isio mynd ben fy hun a beth bynnag choginiwn i ddim dros y penwythnos achos dydw i byth yn er bod y cyfle yno.

Mae’n ofnadwy cyrraedd penwythnos a meddwl na hoffech chi wneud rhywbeth. Ar ôl prifysgol dyna feddyliais i a meddyliaf yn eithaf aml. Serch hyn mae dal gwin coch (eitha’ minging) yn y tŷ, a gwell ei gwmni yntau gen i na dim na neb arall yr hon benwythnos. Yr un hen stori; dim pres, dim mynadd.

Er, mi fynegaf fy niléit o glywed y cafodd Lowri Dwd ffrae am wneud dim gwaith yn gwaith. Mi ddylai pawb fod yn falch nad aeth i nyrsio, wedi'r cwbl.