Mae teimlad ofnadwy gennyf fi am neithiwr. Aml iawn mi wna i dwat o’n hun allan; dw i’n fodlon cyfaddef hynny. Ond neithiwr mae teimlad gennyf fy mod yn waeth nag erioed. Dw i’m yn cofio lot, ond fy mod i’n eistedd ar gadair yn rhywle a methu codi, a chwydu mewn i wydr peint o flaen pawb. A’r hwn fore, mae gen i gywilydd dangos fy wyneb, er nad oes neb o gwmpas i fy ngweld diolch i’r Arglwydd.
Mae gen i glais hefyd. Clampglais mawreddog sy’n ddu ac yn biws ar ochr fy mhen glin. Aeth criw ohonom i go kartio ddoe, dachi’n gweld. Fi oedd y gwaethaf o bell ffordd, yn anffodus, heb fath o reolaeth dros y cerbyd, yn troelli ar hyd y trac (neu oddi arno, i fod yn fanwl gywir) ac fe ges i ddiawl o smash ac o’r herwydd hynny cefais y clais. Er hyn, rhywsut, llwyddais i gael yr ail lap cyflymaf (ac nid dim ond myfi a gafodd sioc).
Felly dyma fi yn fy ngwely, llenni ar gau, yn poenydio am ba bethau a wnes neithiwr. Ar fy mywyd, os mae’n ddrwg ofnadwy, yfaf i ddim fel hynny eto. Efallai, yn wir, ei bod yn amser callio.
Nessun commento:
Posta un commento