Ers tridiau bellach dw i wedi bod yn deffro fyny am bedwar o'r gloch yn y bore ar y dot. Eithaf' sbwci, o'n i'n amau 'fyd. Beth sy'n ei wneud yn waeth ydi dw i o hyd yn deffro bryd hynny i sain cŵn y pentra yn udo ac yn cyfarth yr amser honno. Rŵan, mae hynny yn sgeri. A dim ond y fi sy wedi deffro yn Rachub oll yr amser yna o'r nos (a hithau'n bentref delfrydol ei naws, gyda phawb yn eu gwlâu am un ar ddeg, er mwyn codi gyda'r wawr i mynd i'r chwaral. Canys, gŵyr pawb bod pawb yn Nyffryn Ogwan o hyd yn gweithio yn Chwarel y Penrhyn dan gysgod yr Arglwydd Du yn ei gastell draw).
Canmolid fy mhasta bake neithiwr i’r uchel nefoedd, hefyd, i chi gael dallt. Er, chi’n gwybod beth? Dydi hi ddim yn teimlo fel y Nadolig yr un iot i mi flwyddyn yma. Dim yn y lleiaf. Dw i’m yn meddwl bod ‘Dolig ‘run peth ers bu farw’r hen Anti Blodwen farw dros flwyddyn yn ôl, bellach, ac mae pawb yn teimlo’r un peth. Piti, a dweud y gwir.
I mi, mae’r Nadolig wedi cyrraedd y stêj fel y byddwn i’n hapus iawn yn ei threulio mewn gwesty, neu dramor, neu mewn unrhyw fan lle nad oes yn rhaid i mi mewn difri ymwneud â hi o gwbl. Does ‘na ddim byd sbeshal amdani mwy.
Does ‘na ddim ewyllys da, chwaith. Ac nid cyfeirio dim ond at bobl eraill ydw i fan hyn. Pan es i Morristons Bangor ddoe roedd ‘na y bobl elusennau o gwmpas yn isio arian ar gyfer rhywun neu’i gilydd, a’r unig beth fedrwn i feddwl am oedd ‘cadwa’n glir y basdad, chei di ddim dimau gen i’ a throi fy wyneb at y llawr yn lle dal eu llygada.
Y peth gwaetha’ ydi, nid y fi di’r unig un, naci?
Nessun commento:
Posta un commento