Brifedigaeth

Ges i, fel sawl un arall, sioc anferthol o weld Cymru yn cael eu lluchio allan o Gwpan y Byd ddoe, er na fu i unrhyw beth fy mharatoi am y boen a deimlais o’i weld. Gwyliais y gêm yn nhŷ fy arch-elyn, Dyfed, a doedd yr un ohonom yn gallu dweud fawr o ddim ar ôl gwylio’r hyn a ddigwyddodd o’n blaen. Ew, mi frifodd. Mae’n dal i frifo. Oeddwn i’n teimlo ar i lawr drwy’r nos neithiwr, ac ni lwyddodd botel a hanner o win coch cryf godi fy hwyliau rhyw lawer (er y bu i Blackadder llwyddo, chwarae teg).

Dw i bron â rhoi’r ffidil yn y to yn llwyr efo timau chwaraeon Cymru. Er y dalent sydd i’r tîm rygbi, maen nhw’n llwyddo i siomi 90% o’r amser. Mae’r tîm pêl-droed hefyd yn hollol pathetic a ddim yn haeddu fy nghefnogaeth - dydyn nhw methu hyd yn oed mynd i'r cystadlaethau mawrion. Ar y cyfan, pan ddaw at chwaraeon, mae Cymru yn un o’r gwledydd mwyaf siomedig sy’n bodoli.

Fe ddylem ni wneud beth mae’r Iancs yn ei wneud, a dim ond cyboli efo chwaraeon rydym ni’n eu dyfeisio. Unrhyw syniadau?