Nôl o Farselona

Dyma fi’n fy ôl o Farselona felly gyfeillion! Hwra! I fod yn onest efo chi, gallwn i fod wedi g’neud efo diwrnod yn fwy o wyliau ond ta waeth am hynny, do mi a welais y traeth a’r Sagrada Famillia a’r Camp Nou a chael fy nghonio gan y cwrw drud a dod nôl yn edrych fel tomato efo llosg haul.

Lle mawr ydi Barselona. Rhy fawr, buom ni ar holl am bump awr yn chwilio am y Camp Nou. Ges i flistars. Do’n i’m yn rhy fodlon ar hynny. Dwi bob amser yn meddwl mai’r Camp Nou ydi’r stadiwm uwch bob un y mae rhywun isio’i gweld. Tai’m i ddadlau, roedd o’n ffantastig. Ro’n i hefyd yn meddwl bod y Sagrada Familla yn wirioneddol cŵl ond roedd o’n llawer llai nag ydi o mewn lluniau, ond yn tydi popeth (yn anffodus)?

Un siom anferthol oedd yr Icebar, lle mae popeth wedi’i wneud o rew. Fe’i ceir ger y traeth godidog, ac yn swnio’n lot well nac ydi o. Heb sôn am fod yn llai na chroth pry’ cop, dydi popeth ddim wedi’i wneud allan o rew, ac fel Cymry pur o galon nid oeddwn i na Rhys yn oer iawn, gan agor ein cotiau a thynnu ein menig. Wast o bymtheg ewro os bu erioed.

Ond dwi wedi bod rŵan, ac rŵan dwi’n ôl. Byddwn i methu byw ym Marselona, cofiwch, mae’r bywyd yn rhy wahanol i’r wlad hon, ac mae gen i orwelion cyfyng a bodlon, ac yn licio grefi gormod.

Dadbacio, golchi dillad, gorfod mynd i gwyno bod ‘n ffwcin rhewgell dal ddim wedi cyrraedd (dwi’n casáu Comet erbyn hyn, maen nhw’n absoliwt ffycwits de). Ydi wir, mae pethau’n ôl yn eu lle.