Dyheu

Iawn bobl? Mae’r penwythnos yma o’r diwedd! Dw i methu’n lên a disgwyl (ys ddywedyd Owain Ne). Gobeithiwn am benwythnos meddwol hynod, fel y buont yn ddiweddar, a deffro mewn ffos neu ddrws nesaf i peth deliaf a welwyd erioed (er, yn anffodus, mi deimlaf mai’r ffos yw’r dewis mwyaf realistig).

Does ‘na ddim byd gwell na’r penwythnos. Mae rhywun yn dyheu amdani am bum diwrnod, a phan ddaw llanast bydd. Os ddim does pwynt cael un. Fyw imi dyfu fyny (o ran oed, tyfa i ddim mwyach, er cymaint y dyheuwn amdani) ac aros mewn gyda chwrw a gwin ar benwytnos (bydda i’n gwneud hynny’n ystod yr wythnos, a byta cracyrs a chaws, sy’n barchus ond yn flasus, fel Huw Llywelyn Davies). Na, byth yr af am ginio a bwyd ar y penwythnos tra bo tafarn a bar yn ysu am fy musnes sylweddol.

Gwell i mi beidio ‘sgwennu mwy. Dedleins, ch’wel.

Hiraeth am Rosin

Haia. Dw i’n flinedig iawn heddiw, wedi deffro fyny a chael bîns ar dost a mynd i gwaith yn flinedig. Hoffwn i ymadrodd rhywfaint i chi am y wicend ond yn anffodus mi benderfynodd Dyfed a minnau na ddylid ei thrafod gyda neb na dim byth bythoedd amen. Felly ni wnaf.

Wedi bod yn siarad efo’r cleient mwyaf annoying yn y byd gynnar o’r enw Robert. Mae o wedi torri fy ysbryd megis y peiriant ffacs. A does na’m Trial and Retribution ar y teledu chwaith rwan felly mae’r nos yn ddu heb anturiaethau amlwg Rosin a Mike a Satch. Trist yw bywyd yn wir.

Gwaethygiad

Huw Chiswell yw fy amddiffynnwr mawr. Wir. Mae ei CD yn gorchuddio’r cloc larwm fel nad ydw i’n edrych ar yr amser gyda’r nos. Yn gwely dw i eto heddiw; ond dw i’n teimlo ychydig bach yn waeth, mae fy mol yn dechrau brifo a bai Ellen ‘di hynny achos mae ganddi hi boen bol ac mae hi wedi fy heintio. Y gnawes anufudd. Ond mae hi’n gwaith, dydw i ddim.

Dw i’m yn licio deud hyn ond pan ddaw at salwch mae gan enethod ddyfalbarhad llawer cadarnach na ni hogia. Dydw i ddim yn hollol sicr paham, oni bai pan ddaw at ben mawr ar fore Sul, ac wedyn mae hogan yn edrych fel ei bod yn dioddef. Ond dim ots; ni yw’r cadarnaf ryw felly mae’n siŵr mai dyna pam ein bod ni’n cael ein taro lawr efo waeth bethau. Beichiogrwydd? Triwch eillio bob diwrnod. Neu, yn fy achos i, peidiwch.

Salwch

Reit, dw i’n deffro fyny eto a mae fy mhost i wedi mynd o gynnar felly mi dria’ i eto. Dw i dal yn sâl; mae fy llygaid yn sâl, fy mol yn sâl, mae fy mhen yn teimlo fel bod ‘na goeden yn tyfu ynddi a doeddwn i methu blasu fy nghinio (sydd probabli yn beth da ar y cyfan achos doedd o’m yn edrych yn dda iawn). Dw i’n falch bo fi ddim yn gwaith achos byddwn i da i ddim heddiw (nid fy mod i fawr o iws fel arfer, dw i’m yn amau).

Dw i’m yn hoffi bod yn sâl ar ddiwrnod braf, chwaith. Mae rhywun isio bod allan yn dawnsio ac yn prancio yn y tywydd ‘ma, ond dw i ddim. Sori, rhaid i mi fynd yn ôl i ‘ngwely; dyfalbarhad oedd un o themâu bora ‘ma a ‘sgen i ddim (pan mae’n dod i flogio pan yn sâl).

Yr Alban

Peidiwch â dweud wrth neb ond dw i yn y gwaith ar y funud. Does gen i ddim llawer o waith i’w wneud felly mi gymeraf yr hwn gyfle i son rhywfaint am Yr Alban i chi (gan gachu brics achos mae fy nghefn i le mae’r bos yn dod allan o nawr ac yn y man - er mai amser cinio ydi hi so ga'i!). Mae’r lluniau i gyd yn ddigamsyniol o crap ac nid wyf am foddran eu gosod nhw fyny. Roeddwn i’n hynod, hynod feddw.

Nos Wener
Wedi diwrnod hir o deithio (saith awr) cyrhaeddom ni Gaeredin a dyma fi a Haydn Blin a Kinch yn mynd i ryw SportsBar oedd efo’r rhyngrwyd am ddim a chael peint. Yn o fuan, wedi canfod rhai o’r GymGym aeth pethau’n rhemp a phydrodd y nos lawr i abiwisio Eidalwyr doedd cae gadael ni mewn i dafarndai, canu blêr iawn (a gwael hynod) a minnau’n yfed dau fotel o win coch mewn bar gwin bach swanc a cheisio argyhoeddi dwy ddynes Albanaidd mai Pwyliaid oeddynt. Wn i ddim byd arall.

Nos Sadwrn
Y bore wedi sesh mae’n rhaid cael peint yn eithaf sydyn neu fe gewch chi ben mawr, fel yr ydwyf innau wedi dechrau cael yn aml yn ddiweddar, ac wedi brecwast drwg ffwrdd â ni i dafarn o’r enw’r Three Sisters oedd yn llawn dop ond dim ots achos roedd Cymru mor warthus nes i’m boddran gwylio’r ail hanner (prin y gallwn wedi beth bynnag, a minnau’n feddw ac yn colli pawb.
Mi aeth pethau’n flerach byth wrth i mi endio fyny yn yr un hen far gwin efo Ellen a Gwenan a chael potel arall fyth o win imi’n hun cyn rhedeg i ffwrdd efo Kinch a siarad â sguthanod tew a chael cic owt o Wetherspoons am smygu - cyn cael cic owt gan wanc o fownsar “Because I felt like it”. Dydi’r Albanwyr, ysywaeth, ddim yn bobl hapus na chyfeillgar, a blin oeddent hwynt drwy gydol y penwythnos.
Dyna grynodeb fer iawn o’m hanes, gyda Dydd Sul y daith waethaf yn y byd. Saith am flinedig yn ôl lawr i Gaerdydd. A balch ydwyf o fod nôl. Hen Sgotyns blin.

Mynd i Sgotshland

Helo! Roedd gwaith yn ofnadwy heddiw achos 'runig beth dwidi bod yn neud ydi dyheu am fynd i'r Alban drwy'r dydd, ond gwnes fy ngwaith so mai'n iawn tydi? Tydi? Iawn, mae Haydn yn gyrru'r holl ffordd a bydd y tywydd yn crap a bydd y daith yn araf ond jiawl achan fi methu disghwl!

Dw i byth wedi meddwi yn yr Alban o'r blaen. Edrych ymlaen gormod rwan!

Penwythnos a phen mawr o flaen cyfrifiadur

Wel, am benwythnos! Dw i’m yn cofio fawr o nos Sadwrn ond fy mod wedi gwisgo fyny’n ddel a fy mod i’n drewi o Chicken McNuggets drwy dydd Sul canys fy mod wedi cael ugain ohonynt y noson gynt.

Aeth dydd Sul yn eithaf llanast wedi hynny. Doeddwn i methu chwarae’r piano yn Y Mochyn Du achos o’n i’n rhy chwil, er hoffais yn fawr mynd am dro efo Owain Ne ‘i chwilio am Wyddelod i fwydro’. Serch hyn, nid dyna uchafbwynt y nos, wrth i rhywun sbachu bag Ellen o The Borough a minnau rhedeg ar ôl dyn bach Ffrengig ddiniwed yn honni ei fod o wedi ei dwyn (ac yn dadlau efo’i ffrind mewn Ffrangeg – er yr oll oeddwn i’n gallu ei ddweud oedd fy mod i wedi anghofio y rhan helaethaf o’m Ffrangeg). Aethon ni yno’r diwrnod wedyn, gyda bag Ellen yn un ond heb arian na ffôn ynddo fo ... er fu’r lladron yn ddigon ffeind gadael cerdyn Blockbuster iddi.

Roedd ddoe yn ddiwrnod erchyll, cofiwch. Mae’n gas gen i fod mewn sefyllfa lle gen i ben mawr a bod yn rhaid imi gyfieithu crap i’r Arolygiaeth Gynllunio. Am awr go dda doeddwn i’m hyd yn oed yn ymwybodol o’r hyn oeddwn i’n ei wneud, dim ond syllu ar y sgrîn yn eithaf sicr fod fy nghalon am dorri a nad oedd y diwrnod byth am ddod i ben.

Dyna grynodeb ddifyr.

Awch

Dw i’n fy ngwely. Chi’n gwybod, dw i wedi bod ar isel don yn ddiweddar, mae’n rhaid imi gyfaddef i chi. Heb fod yn fi fy hun; dw i’n meddwl bod hynny’n rhywbeth i wneud efo gwaith. Dim byd i wneud efo’r gwaith i hun, wrth gwrs, mae hynny’n ffein, ond yr holl drefn sydd ynghlwm i waith. Penrhyddid ydi fy mheth i; un bora fe ddeffroir pawb a bydda i wedi mynd ar antur i ben draw’r byd. Cewch chi weld.

Fodd bynnag dw i’n edrych ymlaen at y Chwe Gwlad. Mae ‘na rhywbeth amdani sy’n wirioneddol codi cynnwrf ynof fi amser yma o’r flwyddyn (a hynny fel hogyn pêl-droed). Er, gan ddweud hynny, does teimlad gwaith na dydd Llun wedi colled yn y Chwe Gwlad. Mae’n amharu ar yr wythnos, ac yn bendant ar y nos. A dw i’m yn hapus fod y gêm ddydd Sul; mae gen i waith ar y Llun.

Hefyd, chi’n gwybod beth? Mae’r awch am y Gogledd wedi dyfod ynof drachefn. Dw i’n ei fethu yn ofnadwy yn ddiweddar. Wir. A dw i’m yn meddwl fedra’ i ei dawelu.