Pan oeddwn i'n ieuengach oeddwn i'n wych ar tenis, oeddwn i'n cael gwersi yng Nghaernarfon bob wythnos ac ati. Erbyn hyn prin fy mod i'n cael y cyfle, a dweud y gwir. Ond mi ges ddoe. Aeth Ellen a fi i chwarae yn Nhalybont. Y tro ddiwethaf inni chwarae fe gurais innau'n reit hawdd, ac o'n ni'n benderfynol i wneud yr un peth eto. A mi wnes 6-2 6-1 (sori, Ellen, ond mae'n rhaid dweud wrth y byd y cefaist ti, sy'n mynd i nofio ac yn bwyta'n iach, dy guro gan foi tew o gylch Bethesda).
Nos Fercher fuon ni allan i bobmathia o lefydd. Dw i'm yn cofio wedi tua 11, gwyddwn hyn yn iawn, ond aparyntli gesi'n gwrthod i mewn i'r Taf oherwydd fod 'fy llygaid i'n edrych yn od'. Ond y pwynt yw fod gennai ddiawl o ben mawr diwrnod wedyn, a ni ddewisiwyd 3 o'r gloch y p'nawn fel adeg gorau neu cwliaf y dydd i chwarae tenis. O ystyried fy mod i'n hynod, hynod ddiog ac angen colli pwysau mae gennai ddygnwch dda, a phenderfyniad tarw wyllt.
Penderfyniad yn unig a wnaeth imi actiwli fynd allan nos Fercher. Waw. Gorffen yr arholiad olaf erioed. Dydi o dal ddim yn teimlo fel fy mod i wedi! Ond Iesu, mai'n deimlad da! A rwan fe ga'i fod yn hollol rhydd nes dechrau gweithio mewn tua pythefnos. O ystyried faint o hawdd dw i'n meddwi ar y funud, nid peth da mo hynny yn y lleiaf.
Nessun commento:
Posta un commento