Fy Nadolig

Ydach chi isio clywed am fy Nadolig i? Na? Tyff.

Fe ddechreuodd pethau’n dda ar Noswyl y Nadolig. Wn i ddim amdanoch chi, ond fe fydda i, a chryn dipyn o bobl ardal Bethesda, yn cael sesh y diwrnod hwnnw. Ges i ddiawl o un, ac erbyn diwedd y nos roeddwn i wedi un ai sarhau neu chwalu hyder y rhan helaethaf o’m ffrindiau. Fel y bydda i bob tro yn llwyddo i wneud, gan ofyn pethau megis “Ti’n uffernol o denau; ti’m yn smached rŵan nagwyt?”

Fodd bynnag, diwrnod ‘Dolig a doeddwn i methu agor fy llygaid. Yr unig synnwyr oedd gen i’r bore hwnnw oedd clyw: nis fedrais weled na theimlo na dim, na symud. Ond erbyn imi godi roedd popeth yn iawn, a mynd drwy rhai o’m anrhegion, a gynwysasant pliciwr tatws.

Ond dyma’r peth: ciciodd y pen mawr i mewn tua phum munud cyn amser cinio. Prin fy mod i wedi llwyddo i ystryffaglu bwyta cinio i’r fath raddau o’r blaen. Ffwrdd â fi wedi i orwedd yn fy ngwely tan bedwar o’r gloch, cyn chwarae poker efo’r teulu a ddaru Mam guro a hithau’n heb syniad beth ydi’r rheolau (y llaw gyntaf un roedd Dad a fi efo’r rhan fwyaf o’r tsips ar y bwrdd, a dyma Mam yn datgan yn hapus bod ganddi 17 – sy’n eithaf agos i 21. Afraid dweud, heb ei sylweddoli, roedd hefyd ganddi Flush, a gurodd Dad a fi yn llwyr).

Heddiw rydan ni’n mynd i dŷ Nain am ginio, fel pob Diwrnod San Steffan, i fyta chwadan. Ta ra!