Elusennau

Dw i’n caru ac yn casáu elusennau. Wel, na dydw i’m yn eu caru, felly, ond yn parchu’r gwaith a wnânt, ond am RNIB, achos i fod yn onest ‘sneb yn rhoi ffwc fflio am adar ac os ydynt fawr ddirmyg iddynt o du RhithRachub. Ond ar y cyfan peth da ydyw elusen a thasa gen i lwyth o arian mi fyddwn yn rhoi lwmp go dda i elusennau.

Mae’r hysbysebion yn rhai sy’n gwneud i rywun droi’r sianel. NSPCC yn enwedig, a hynny’n fwy enwedig pan fo Ellen yn ei gwylio ac yn ei fwynhau oherwydd mai’n canu’r gân (felly nid yw’n taro tant gyda hi).

Ond fy nghasineb yw pobl elusen y stryd sy’n gofyn a oes gynnot ti bum munud. Does gen i ddim (h.y. dim gwerth pum munud o fynadd). Sori, ond mae’r bobl yn nobs. Mi ddyfodant atat yn gwenu fel ffycin giât seis Bont Borth yn hapus iawn iawn, a pham lai a hwythau’n bobl ifanc idealistig sydd am achub y byd drwy fy nghael i gyfrannu dwy bunt y mis sydd drwy ryfedd wyrth am atal newyn yn y Congo.

Na, dw i’n mynd i gwaith, dw i’n dweud. “Oh, go on!” atebant yn ôl i mi yn resynus, druenus, neu, gwaeth fyth, “Why not?”. Mae’r ateb yn syml, dw i ddim isio’u cwmni nhw. Waeth bynnag y pum munudau sydd yn fy mywyd ni wastraffaf yr un yn siarad â stiwdants hunangyfiawn sy’n uwchfoesol achos bod nhw’n gweithio i elusen am ddim achos mae ganddynt yr amser, yn wahanol i mi a phawb arall.

Elusen = grêt. Pobl elusen stryd = twats.