“Hawddamor, Arianrhod,” dywedodd, “nis ddywedaf i chwi.”
“O,” atebais. “Synnaf ar eich haerllugrwydd. Paham y dywedwch y math beth a minnau heb fyth â chwrdd â chwi o’r blaen?”
Ysythodd ei ysgwyddau sythion yn fygythiol. “Chwi a ‘mofynnwch imi’r hyn gwestiwn?” poeroedd ataf, a’i ddannedd yn wynnach na hufen Dyfnaint, neu dannedd yr Iesu ei hun. “Chychwi a feddyliwch yr hawliech yr hawl hwn drosof i’m holi?”
“Nis fwriadais sarhad,” cychwynnais o’r diwedd / o'r diwedd cychwynnais, “a ni ddylech ei chymryd felly. Yn wir, chychwi a ddaethasoch ataf ac ymatal hawddamor heb eglurhad. Nid dim ond holi’r wyf paham yr ataliwyd yr hawddamor, er mwyn deall eich meddwl yn gywir.”
“Rydych yn haerllyg ac yn ifanc, Gwenllian, ond mi a egluraf.”
“Diolchwn.”
“Tawed, Emily," pwerys-orchmynnodd, wrth i'w drowsus ddisgyn i'r llawr. "Myfi a drigais gynnau dan y bont fan draw. Astudiais garlamdaith yr afon hyd y dorlannau, a fe’m hymgollwyd yn hyfrydwch y byd a’i manion bethau than y bont hwnnw fan draw y cyfeiriwyd ati’n y frawddeg gynt. Canrifoedd! Aethasant hwy fy heibio a nis sylweddolais ar newydd wedd y gwynt nac oerni’r tymhorau, a’m salad datws a basiodd y sell by date. Na, nis wnaf yr un camgymeriad drachefn. Hawddamor sydd imi yn angen, i tithau’n fraint. Nid fy lle i yw gosod braint.” Ysgwydodd ei ben yn brudd, gan sylweddoli bod ‘na chewing gum ar ei sawdl.
“O syr! Maddewch im!” crochlefais. “Nid oeddwn yn gwybod! O na chawn innau ddeall eich doethineb ac ymdrybaeddu yn haul eich tragwyddoldeb!”
Bu iddo farw’n y fan a’r lle. Dwynais ei salad datws a rhedeg i ffwrdd gan chwerthin. Yr oedd wedi bod yn ddiwrnod da.
“O,” atebais. “Synnaf ar eich haerllugrwydd. Paham y dywedwch y math beth a minnau heb fyth â chwrdd â chwi o’r blaen?”
Ysythodd ei ysgwyddau sythion yn fygythiol. “Chwi a ‘mofynnwch imi’r hyn gwestiwn?” poeroedd ataf, a’i ddannedd yn wynnach na hufen Dyfnaint, neu dannedd yr Iesu ei hun. “Chychwi a feddyliwch yr hawliech yr hawl hwn drosof i’m holi?”
“Nis fwriadais sarhad,” cychwynnais o’r diwedd / o'r diwedd cychwynnais, “a ni ddylech ei chymryd felly. Yn wir, chychwi a ddaethasoch ataf ac ymatal hawddamor heb eglurhad. Nid dim ond holi’r wyf paham yr ataliwyd yr hawddamor, er mwyn deall eich meddwl yn gywir.”
“Rydych yn haerllyg ac yn ifanc, Gwenllian, ond mi a egluraf.”
“Diolchwn.”
“Tawed, Emily," pwerys-orchmynnodd, wrth i'w drowsus ddisgyn i'r llawr. "Myfi a drigais gynnau dan y bont fan draw. Astudiais garlamdaith yr afon hyd y dorlannau, a fe’m hymgollwyd yn hyfrydwch y byd a’i manion bethau than y bont hwnnw fan draw y cyfeiriwyd ati’n y frawddeg gynt. Canrifoedd! Aethasant hwy fy heibio a nis sylweddolais ar newydd wedd y gwynt nac oerni’r tymhorau, a’m salad datws a basiodd y sell by date. Na, nis wnaf yr un camgymeriad drachefn. Hawddamor sydd imi yn angen, i tithau’n fraint. Nid fy lle i yw gosod braint.” Ysgwydodd ei ben yn brudd, gan sylweddoli bod ‘na chewing gum ar ei sawdl.
“O syr! Maddewch im!” crochlefais. “Nid oeddwn yn gwybod! O na chawn innau ddeall eich doethineb ac ymdrybaeddu yn haul eich tragwyddoldeb!”
Bu iddo farw’n y fan a’r lle. Dwynais ei salad datws a rhedeg i ffwrdd gan chwerthin. Yr oedd wedi bod yn ddiwrnod da.
Nessun commento:
Posta un commento