Dw i yn dwat. Twat llwyr, a dweud y gwir. Roeddwn i wedi cael diwrnod arferol o aflwyddiannus o ran pysgota, ac wedi gorfod dioddef gweld fy arch-elyn, Dyfed, yn dal mecryll tra na chefais i ddarn o wymon i gwneud bara lawr efo hyd yn oed. A chyrraeddish i'm adra tan tua hanner awr wedi naw ac fe'r o'n i'n llwgu, ac mi benderfynish gael Indian.
Dw i ddim erioed wedi bod yn ffan o fwyd Indaidd. Dim ond tua dechrau fy nhrydedd flwyddyn yn y brifysgol y bu imi cael blys go iawn am gyri poeth. A fe fuon ni'n arfer mynd i Clwb Cyri Weatherspoons bob wythnos (dim y cyri gorau, na, ond rhad ydoedd), ond unwaith fe fu imi gael y vindaloo yno, ac fe'i hoffais yn fawr, er fy mod yn chwysu wrth ei fwyta.
Felly lawr i Sitar Indian ar Stryd Pesda es i a phenderfynu bydda vindaloo yn braf. Fel mwnci, nis ystyriais y byddai gwahaniaeth aruthrol rhwng vindaloo yr Ernest Willows ac un lle cyri go iawn. Felly mi gyrhaeddais adra ac eistedd lawr a dechrau bwyta.
Dyna pryd aeth pethau'n anghywir; yn gyntaf bu imi ei fwyta'n sydyn iawn, a bu bron imi chwydu pan ddaru'r poethder fy nharo. Ac mi darodd. Ystryffaglais, dim ond yn llwyddo buta chwarter y bastad peth, ac wedi yfed botel fach o Cola cyn llwyddo hynna. I'r bin yr aeth; a minnau'n sal, fy ngyms yn brifo, fy mhen yn curo o'r oherwydd.
Wrth gwrs fe wnaed y trip i'r toiled, ond roeddwn i wedi gorfod cael Immodium yn ystod y diwrnod felly teimlo'n sal a llawn fu fy hanes. Gwely. Match of the Day. Llwgu a sal. Casau vindaloo.
Nessun commento:
Posta un commento