Bydded gall, bydded barchus

Bydded gall, bydded barchus, bydded yn teimlo’n weddus ddydd Sul, dyna’r neges y rhoddais i mi’n hun nos Sadwrn. Bob tro y bydda i’n gwneud ymdrech i beidio â meddwi o ‘ngho, mi fydda i’n racs. Dwi’n meddwl mai y Fi Chwil yn gwrthryfela yn erbyn y Fi Sobor ydi hynny.

Aethasom i’r Mochyn Du yn ôl y drefn. Yfasom ddiodydd helaeth. Dwnim faint. Erbyn diwedd gêm Cymru, nad ydw i am sôn amdani – mae gen i flwyddyn o fod yn chwerw ar ei hôl – synnwn i petae unrhyw un yn sobor yn y dafarn gyfan. Rhaid i mi ddweud ro’n i’n eitha ypset. Dwi’n gollwr sy ddim yn licio colli – hen gylch cas ydyw.

Ond ar ôl treulio dros chwarter diwrnod yn y Mochyn, gallwch ddychmygu nad oedd fawr o lun arnaf. Ydyn, mae pethau’n niwlog erbyn cyrraedd Dempseys. Dwi heb syniad sut y llwyddasom oll gyrraedd Dempseys o ochr y castell mewn un darn – galla hwnnw ‘di troi’n flêr. Dwi’n gwybod fy mod wedi meddwi go iawn erbyn cyrraedd Pica Pica achos mi ollyngais dybl jin a thonic ar y llawr a nôl un arall ar f’union. Fel arfer mi fyddwn wedi pwdu ond erbyn hynny ro’n i’n teimlo’n hapus drachefn. ‘Doedd un gwydraid yn deilchion am fy nigalonni.

Parhau ar y jin wnes dwi’n meddwl. Maen nhw’n dweud bod jin yn gwneud i rywun deimlo’n ddigalon ond dydi o ddim yn gwneud i mi deimlo felly – ond mae o’n gwneud i mi anghofio. Edifaraf yn fawr nad yfais fwy, oherwydd dydi’r atgof o ddawnsio ben fy hun yn Copa wrth y bar yn ddi-baid am lawer gormod o amser ddim at fy nant. Er pan gofiais yr oll a wnes oedd chwerthin yn uchel ben fy hun ddydd Sul yn sâl fatha cath. Oni allwch chwerthin ar y Chychwi Chwil beth allwch chi wneud?

O wel. Brifais fy mraich. Tarais fy mhen yn rhywle mi dybiaf. Balchder? Celain ydyw. Ond ‘sdim yn brifo’n waeth na’r boced – ‘sdim math o jans y bydda i’n edrych ar fy nghyfrif banc yn fuan!