“Bu’r Cymro yn cerdded y llwybrau cynefin drwy’r oesau…”
Wel ddaru mi ddim.
Serch hynny, bu imi eto fwynhau fy mhenwythnos. Mae hi wedi bod yn sbel ers imi gael ‘noson ddrwg allan’ felly bydd hwnnw’n dyfod yn o fuan mi dybiaf. Es i go-kartio ddydd Sadwrn eto ac roeddwn i gryn dipyn yn well y tro hwn (gwell na Owain Ne, beth bynnag. Bodlon oeddwn â hyn, nis gwadaf.) nod dim gwell ar ddal fy niod nos Sadwrn a drachefn chofiwn i fawr o ddim yn Clwb Ifor.
Hiraethais am Ddyffryn Ogwen ddydd Sul, a hithau’n ŵyl y banc. Does unman arall yr hoffwn fod yno’n fwy, ac â bod yn onest dydi Caerdydd fawr o gop ar nos Sul, heb sôn am nos Sul gŵyl y banc, ac roeddwn i wedi blino, ond yn mwynhau clywed y cafodd Ceren freuddwyd am nionod. Sbeitio bwydlenni a dirmygu cyn-ddisgyblion Rhydfelen oedd fy hanes.
Mae Gŵyl y Banc ei hun yn ddiflas hynod o ddiwrnod. Does gan rywun ddim byd i’w wneud, oni bai bod gennych chi swydd gachu a bod yn rhaid i chi weithio. Na, aros yn y tŷ a wnes o fore i’r hwyrnos, yn pwdu fy mod i rhywsut wedi llwyddo torri Windows Media Player heb unrhyw ymdrech i wneud hynny, a synfyfyrio pam mai y fi yw’r unig un o drigolion y byd sydd â chymaint o gariad at wyau ond anallu llwyr eu coginio.
Cogydd o fri dw i, fel yr ydwyf wedi ymadrodd droeon fan hyn, ond pan ddaw at ferwi wy, dydi hi ddim yn coginio neu mai’n gor-goginio; mae wy wedi’i photsian rhywsut yn llwyddo ewynnu a bydd wy wedi ffrio yn sticio i waelod y badell, waeth pa mor swmpus cyfran yr olew ynddo.
Strach i strach yw bywyd, heb na haul na golau dydd dedwyddwch ynddo, oni bai eich bod chi fel fi yn eithaf hoff o gnebrwng da a chwerthin ar bobl gyda chlefyd gwair gwaeth na mi.
Nessun commento:
Posta un commento