Sainsburys

Henffych!

Duwadd mai’n ddiwrnod annifyr. Tai’m licio’r tywydd annifyr, a tai’m licio’r tywydd braf. Ond does ots, mae’r tywydd yn un o’r pethau hynny nad oes dylanwad gennyf drosto. Tasa gen i, maei’n debyg y byddai’n bwrw eira cryn dipyn yn fwy, yn glawio pan fo Ellen yn cerdded o gwaith, yn heulog pan fy mod eisiau hufen iâ, ac yn fellt a tharannau ar Dyfed hyd Ddydd y Farn (sydd ddydd Gwener, gyda llaw).

Aethom ni, Y Tŷ, i Sainbury’s neithiwr, i siopa, fel y byddem yn gwneud o bryd i’w gilydd. Mae holl gasineb a sbeit ein heneidiau duon yn llifo yn ystod y daith hon. Ffraeo, yn hawdd, yw chwaraeon cenedlaethol ein cartref, a dyma’r Olympics. Rhwysut, yn ystod yr awr o siopa, ac wn i ddim pam, rydym ni’n mynd yn stressed hynod ac yn ffraeo, yn bennaf yn y car pan fo rhaid inni fod mor agos i’n gilydd, un ai yn fy nghar bach araf i (0 – 60 mewn mis), car drewllyd echrydus Haydn (ni ŵyr neb o le daw yr oglau, ond mae’n troi fy stumog i) neu beiriant tun Sardîns Ellen (na aiff ymhellach na Threganna heb dorri i lawr).

Mi brynish frythyll a chaws a bara brown, a theimlo’n wladaidd iawn wrth wneud. Prynodd Ellen hithau greision i fynd efo dip (creision, nid tortillas) a sbigoglys, ac Haydn ef nis gwn, ond os nad hanner cynnwys caffi Ramons ydoedd saethwch fi a’m claddu ar dir sanctaidd.

Mi af yn awr, ffyddlon ddarllenwyr (munud mae lecsiwn drosodd ‘sneb yn darllen y bradwyr – ewch i fan arall am eich thrills pleidleisiol).